ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายลมสีขาว]

เพื่อนคนสำคัญ ของฉัน คือความเหงา

เพื่อนคนสำคัญ ของฉัน คือความเหงา
คอยบรรเทา ความอ่อนล้า เมื่อฝ่าฝัน
ยืนเคียงข้าง เคียงกาย คล้ายทุกวัน
ผู้บอกฉัน เสมอ ให้ก้าวเดิน

ส่งรอยยิ้ม ให้ฉัน วันสิ้งหวัง
ต่อพลัง สร้างฝัน พร้อมเหาะเหิน
บอกกันฉัน เมื่อทุกข์ บุกเผชิญ
ร่วมประเมิน ความคิด ชีวิตไป

เจ้าความเหงา โอบกอด ร่างกายฉัน
อยู่ทุกวัน ในฝัน อันหม่น-ใส
เจ้าความเหงา เคล้าเคลีย เกลี่ยดวงใจ
แนบแอบอิง เอาไว้ ไม่จากเลย

ฉันรักเธอ ความเหงา รู้บ้างมั้ย
เพราะเธอช่วย เปิดใจ ใส่เฉลย
มอบความจริง ที่ฉันทิ้ง ไปเหมือนเคย
กลับมาเผย ความนัยน์ ฝ่าผจญ

สอนให้ฉัน รู้จัก ว่ากล้าแกร่ง
ทุกหนแห่ง เพียงหนึ่ง อย่าได้สน
เพราะสุดท้าย ก็มี เพียงหนึ่งคน
ซึ่งคือตน เท่านั้น ในตัวเอง

[ปรางทิพย์]

มองรอบข้างว่างเปล่าเงียบเหงานัก
กว่าประจักษ์ภักดีนั้นหนีหาย
เหลือร่องรอยคอยหวังประทังกาย
ดูเดียวดายคล้ายเก็บความเจ็บจำ

วันเวลาอาลัยร่ำไห้หวน
ด้วยเนื้อนวลครวญอยู่รู้ถลำ
เหมือนฝนฟ้าพายุที่คุพรำ
แล้วกระหน่ำซ้ำเติมดั่งเสริมรอย

จึงมีเพียงเสียงลมที่ข่มขวัญ
ไร้ตะวันจันทราให้ล้าถอย
กับความเหงาเข้าแทรกเมื่อแรกคอย
สุดเอื้อมสอยปล่อยเคว้งดั่งเพลงกาล

ที่บรรเลงเวงวังลำพังพบ
เหมือนสงบจบสิ้นกวินหวาน
ทิ้งวลีที่เหลือไว้เจือจาร
ลืมวันวานกานท์เก่า...สองเราเคย

[ไพร พนาวัลย์]

ณ วันนี้ไม่มีเขาจึ่งเหงาหงอย
ฝากเพียงรอยความหลังยังเปิดเผย
ก่อนเคยคิดฟันฝ่าไม่น่าเลย
สุดจะเอ่ยอำลายิ่งอาลัย

จึ่งมีเพียงความเหงาเข้าเป็นเพื่อน
ดั่งคอยเตือนใจเราอย่าเข้าใกล้
อันความรักหนักอกดั่งหมกไฟ
แม้อยู่ไกลยังร้อนมิผ่อนปรน

จะขอเอาการงานเข้ารานรบ
ไม่ขอพบความรักที่มักร่น
รักษาใจตัวเราไม่เศร้าจน
อาจหลุดพ้นหม่นหมองที่รองรัง

แม้วันนี้ไม่มีเขาไม่เศร้าสร้อย
จะไม่หงอยไม่เหงาเราอยากงั่ง
ที่ลุ่มหลงฝันใฝ่จนใจพัง
จะขอนั่งทำงานไม่ซานซม

 
"ปรางค์  สามยอด"
 

[บ้านริมโขง]

เพื่อนสำคัญท่านนี้ที่ฉันเกลียด
ทำฉันเครียดฉันล้ามาข่มเหง
จะกินนอนนั่งเดินเกินวังเวง
เพื่อนบรรเลงเพลงเหงาเคล้าทุกยาม

เพื่อนสำคัญท่านนี้ที่ฉันเบื่อ
พบทุกเมื่อเหลือเวลามาหยาบหยาม
น้ำตาเอ่อเหม่อมองท้องฟ้าคราม
แสงแวววามนั่นแหละเขาเฝ้าจ้องมอง

เพื่อนสำคัญท่านนี้ที่ฉันหลง
ฉันงวยงงหลงพร่ำทำฉันหมอง
ฉันอยู่ไหนตามไปแม้ไม่ปอง
ฉันขอร้อง...ให้ห่างบ้าง...บางเวลา.

"บ้านริมโขง"

[“นิยามRock๛”]

เจ็บไม่เจ็บ ก็ไม่ต่าง ไปจากเดิม

ที่เพิ่มเติม คือความเหงา เข้ามาหา

ใจมันเจ็บ แต่อดทน จนชินชา

ลืมแล้วว่า เสียน้ำตา ไปเท่าไร

 

“นิยามRock๛”

[ส่วนเกิน ที่ไร้ค่า]

อดีตนั้นทำให้เรารู้จักกัน
คล้ายความฝันค่ำคืนอันแสนหวาน
แต่ก็เป็นแค่เรื่องในวันวาน
ที่เคยพานเคยพบประสบมา

เธอทำให้ฉันรู้จักกับความเหงา
ทุกคืนเฝ้าเหม่อลอยมองท้องฟ้า
อยากจะขอวิงวอนดวงดารา
โปรดเมตตาให้เลิกเหงาได้ซักที