เผลอครวญ

เผลอครวญ

หยิบกระดาษ จับปากกา ขึ้นมาเขียน
แล้วผันเวียน เรียงลักษณ์ วรรคอักษร
ต่อถ้อยพจน์ รจนา เป็นบทกลอน
เพื่อวิงวอน อ้อนฟ้า นำพาไป

จะให้ลม ห่มจิต แทนคิดถึง
ร้อยรำพึง ขึงจินต์ ถวิลไหว
ด้วยเพราะคือ ปรารถนา จากหัวใจ
ซึ่งอื่นใคร ก็ไม่อาจ แทนที่กัน

ฉันจะสร้าง บทกวี มีชีวิต
จะลิขิต ตัวอักษร อย่างสร้างสรรค์
เพื่อมอบแด่ ยาใจ ไปทุกวัน
เพียงเท่านั้น ที่ฉันทำ ให้เพื่อเธอ

จะร้อยดาว แทนใจ ไปว่ารัก
จะสลัก จันทร์ไป ไว้เสมอ
แทนคำว่า ห่วงใย และอยากเจอ
แม้จริงแล้ว แค่เรื่องเพ้อ ที่เผลอครวญ ...

สายลมสีขาว ผู้พราวฝัน

ซึ้งจัง

..ตอบ..

๐

๐ ปล่อยทิ้งความทระนงไว้ตรงนี้
วางไว้ที่ข้างกายร่ายกำสรวล
ขลุกกับรูปลูบไล้ใจรัญจวน
น้ำตาด่วนก็หลั่ง..พลั้งลืมตัว

๐ ดาวคืนนี้ดั่งม่านมาพานปิด
บังแสงมิดพรางตาผืนฟ้าหลัว
เธอมองดาวอยู่ไหมในคืนมัว
ฉันเกาะรั้วแหงนหน้าเวลาเดิม

๐ มองไปที่มุมหนึ่งซึ่งบนฟ้า
ประมาณว่ารอพลังมาสั่งเสริม
คนซึ่งใจตรงกันสรรค์ต่อเติม
คนเคยเจิมหัวใจใส่ใจกัน

๐ หวังเอาดาวมาร้อยเพื่อร้อยชั่ง
สบตาทั้งยามใจรินไอฝัน
จำหน้าเธอทุกเสี้ยวเทียวผูกพัน
มีพระจันทร์ส่องแม้นแทนตะเกียง

๐ เธอยังคิดถึงกันทุกวันไหม
เธอยังคิดถึงใครในน้ำเสียง
เธอเคยจำได้ไหมใครคู่เคียง
เธอผู้เลี้ยงหัวใจ..ใครหนึ่งคน

๐ หยิบปากกากระดาษวาดรูปหน้า
เน้นดวงตาสวรรค์วันคืนหม่น
ขอมองเธอตรงนี้ที่ทุรน
ยามสับสนคิดถึง..จึงเผลอครวญ..

พี่ระนาดเอกจ่ะ

อายแบบน่ารัก

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เผลอครวญ (อ่าน 2488 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้