ห่วงใยแต่ช่วยอะไรไม่ได้

บนถนน คนพลุกพล่าน ผ่านมาไป

หมดอาลัย ใจห่อเหี่ยว เปลี่ยกายเหงา

คนมองผ่าน พาลแขยง ขอทานเรา

นั่งเศร้าๆ กะลาเก่า จับเจ่าไป

มองเห็นอยู่ ดูไกลๆ ใจอยากช่วย

แต่เพิ่งซวย อาเจนแพ้ เงินหมดไห

สิบห้าวัน สิบห้าซอง ของไวไว

ปวดหัวใจ ช่วยไม่ได้ แม้ขอทาน

มองเห็นอยู่ นักพนัน วัยศึกษา

กินมาม่า วันละห่อ อย่ากล้าหาญ

แต่อยากช่วย เพราะรายจ่าย เดี๊ยนอีกบาน

ทุกวันวาน ต้องผลาญเงิน กับแบรนเนม

อยากช่วยใคร ทำลงไป ไม่ต้องเดี๋ยว

อย่าเลยเชียว คิดแต่ตน สุขเกษม

แบ่งมาม่า ให้ขอทาน ได้ปรีเปรม

ลดแบรนเนม ซื้อข้าวให้ นักพนัน

!!!!

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ห่วงใยแต่ช่วยอะไรไม่ได้ (อ่าน 2386 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้