ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"นักโทษประหาร?"
๐

๐ เศษความหยิ่งยโสเริ่มโชว์ผล
ความมั่นใจถอยร่นจนเหมือนพ่าย
ซากแห่งความอาวรณ์ซ้อนมากมาย
มือของเศร้าตะกายหมายยื้อยุด

๐ กำลังหนีหลุมพรางหนทางหม่น
อย่างทุรนทุกก้าวที่เข้าฉุด
กำลังต้านต่อฤทธิ์พิษรักคุด
เกินมนุษย์อย่างเราเข้าต่อกร

๐ พยายามรั้งร่าง-ใจ,ห่างหนี
แต่ทุกวินาที!ชี้เธอต้อน-
กุมอาวุธสำคัญเข้าบั่นทอน
ใจเธอป้อนให้เขาราวฆ่ากัน

๐ นอนสะดุ้งทุกคืนขมขื่นร้าว
จนเดือนดาวมองเห็นเป็นเรื่องขัน
กลับพลิกหมอนทั้งคืนฝืนสู้มัน
จวบไก่ขันล่วงกาลผ่านราตรี

๐ แยกไม่ออกยามไหน!ใจเจ็บหนัก
เพราะกระอักทุกยามน้ำตาปรี่
อิ่มกับความกล้ำกลืนยื่นทวี
ด้วยเธอตีค่าเรา!เท่าส่วนเกิน

๐ วันนี้รอเวลามาขอสิทธิ์
ที่เธอปิดประตู!รู้แต่เนิ่น
จะเลือกเขาหรือฉันนั้นก็เชิญ
ฉันพร้อมเดินขึ้นลานประหารแล้ว..

ระนาดเอก

[วลีลักษณา]

กว่าจะเผย ความนัย ออกให้เห็น
เก็บแฝงเร้น จนหวาน เริ่มผ่านแผ่ว
เกือบสิ้นช่วง ล่วงเลย เคยพร่างแพร้ว
จืดจางแวว วาบหวาน เคยผ่านนัยน์

หากได้รู้ สักนิด หรือคิดหน่าย
หรือคิดคลาย ความฝัน เคยหวั่นไหว
บอกฝากความ อาวรณ์ ซ่อนในใจ
ส่งถึงใคร รับรู้ การอยู่คอย

[สุภาพบุรุษทรชน]

เชิญเธอลงอาญาวาจาสิทธิ์
ในความผิดน้อยนิดที่คิดสอย
ขอรับโทษที่ทำไม่สำออย
จะอยู่คอยอย่างมิตรรับผิดเธอ

โทษประหารยืนกรานซาตานบอก
เพราะเราออกนอกทางอยู่อย่างเผลอ
ต้องทนทุกข์ทรมานนานไหมเออ
จะได้เจอหนทางระหว่างตาย

จะไม่ขอเมตตาฎีกาสู้
จะยอมอยู่อย่างแพ้แก้ไม่หาย
จะขอรักให้พอก็ไม่อาย
แม้เธอหน่ายยิ่งหนักก็รักเธอ.



 

[ระนาดเอก]

กว่าจะเผย ความนัย ออกให้เห็น
เก็บแฝงเร้น จนหวาน เริ่มผ่านแผ่ว
เกือบสิ้นช่วง ล่วงเลย เคยพร่างแพร้ว
จืดจางแวว วาบหวาน เคยผ่านนัยน์

หากได้รู้ สักนิด หรือคิดหน่าย
หรือคิดคลาย ความฝัน เคยหวั่นไหว
บอกฝากความ อาวรณ์ ซ่อนในใจ
ส่งถึงใคร รับรู้ การอยู่คอย..(น้องเพียงกมล)

เชิญเธอลงอาญาวาจาสิทธิ์
ในความผิดน้อยนิดที่คิดสอย
ขอรับโทษที่ทำไม่สำออย
จะอยู่คอยอย่างมิตรรับผิดเธอ

โทษประหารยืนกรานซาตานบอก
เพราะเราออกนอกทางอยู่อย่างเผลอ
ต้องทนทุกข์ทรมานนานไหมเออ
จะได้เจอหนทางระหว่างตาย

จะไม่ขอเมตตาฎีกาสู้
จะยอมอยู่อย่างแพ้แก้ไม่หาย
จะขอรักให้พอก็ไม่อาย
แม้เธอหน่ายยิ่งหนักก็รักเธอ..(สุภาพบุรุษทรชน)



 

๐ ทุกข์ที่โถมเลวร้ายเปลี่ยนกลายร่าง
เคลื่อนโอบความอับปางคลั่งเสมอ
ก่อตัวขึ้นทมึนใหญ่ใจยิ่งเบลอ
เหมือนยืนเซ่ออ่อนล้าหน้าพธู

๐ ทั้งชีวิตเวลาเบื้องหน้านี้
ถ้อยคำที่ฉันหวังทั้งรออยู่
คือคำเผยจากใจทั้งใคร่รู้
จะเอ็นดูหรือฆ่าเชิญว่ามา

๐ ไม่ต้องปิดอย่ายื้อสื่อสองด้าน
คำสงสารมิอาจปรารถนา
หรือเห็นใจไม่ขอรอเมตตา
เหมือนดั่งว่าปฏิเสธ!ฉันเศษเดน

๐ ฉันมาเพียงแค่ตัว!หัวใจรัก
กุมกอดแต่อุปสรรคหนักจนเด่น
กับจิตใจโหยหามาเป็นเกณฑ์
เจ็บเน้นเน้น..เนื้อเนื้อ!เหยื่อของเธอ

๐ ก้มหน้ารับถ้อยปากพิพากษา
เถอะมองตายามปล่อยถ้อยเสนอ
รักหรือไม่ใช้สิทธิ์อย่าปิดเออ
ฉันพร้อมเจอแม้อก..นรกรุม..(พี่ระนาดเอก)

[วลีลักษณา]

ยอมให้แม้ นรกรุม เข้าสุมอก
ช่างหยิบยก วลีวอน ว่าร้อนรุ่ม
หรือไฟรัก เผาไหม้ ดังไฟรุม
ลามเข้าสุม ในทรวง เปลวช่วงโชน

หากจริงแท้ แน่ใจ ใดจักขวาง
ใจสองวาง เดิมพัน ไยหวั่นโค่น
กลับจะซึ้ง ภาพฝัน อันอ่อนโยน
และถ่ายโอน ดวงใจ ส่งให้กัน

[พิมพิลาไลย]

เห็นเธอเคียง คู่เขา      เราขื่นขม
นี่หรือพรหม ท่านพิศ   พินิจเพ่ง
ดูช่างกล้า    แม้กรรม ไม่ยำเกรง
เขาแสนเก่ง ไม่กลัว   เกลือกกลั้วกัน

เหมือนถูกศาล ตัดสิน      ให้สิ้นสุด
ดิ้นไม่หลุด     หยุดฟัง     สั่งประหาร
แม้ไม่ผิด      ก็ต้องพ่าย  ต่อภัยพาล
โทษประหาร ศาลสั่ง      หลั่งเลือดทา

พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

ถ้าไม่รักก็ฆ่าพี่เสียเถิด
จะไปเกิดเอาใหม่ให้งามหรู
สาวสวยๆยิ้มร่ามาพันตู
ต่างชื่นชูรักจริงไม่ทิ้งกัน

มาชาตินี้พลั้งพลาดอนาถนัก
ทุ่มเทรักหมดใจไกลเกินฝัน
ไม่รักแล้วยังหลอกปอกแบ่งปัน
มายิง,ฟันเสียให้ตายแสนอายคน

ขืนอยู่ไปไสหัวลงหุบเหว
ดั่งคนเลวไร้ค่ากว่าแบกขน
ตายทั้งเป็นแล้วหน้าแม่หน้ามน
มันเหลือทนหม่นหมองครองน้ำตา

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

เมื่อไม่รักควักใจ..วางให้เยียบ
อย่างเหงาเงียบตรอมตรมจนขมปร่า
ย่ำเถอะให้แหลกลาญอย่านานช้า
เพื่อล่มรักไร้ค่ารานอาลัย

เพียงใจหนึ่งรับรู้เยี่ยงผู้แพ้
อีกใจแค่แลผ่านถ้อยขานไข
เมื่อผู้หนึ่งแสนยากจะพรากไกล
แม้..หนึ่งใคร..เหยียบย่ำก็จำยอม

[ระนาดเอก]

๐ ยืนใจสั่นกล้ำกลืนฝืนใบหน้า
รับข้อหารักคุดรุดเข้าห้อม
แหวกใจเธอประสบพบรักปลอม
เห็นรอยหลอมแนบเขาเคล้ากันแล้ว

๐ กลายเป็นมือที่สามยามเอ่ยถึง
เคยเป็นหนึ่งรักบินต้องกินแห้ว
เหลือซากใจตายด้านมานเกิดแนว
ที่ดั่งแก้วแตกยับไปกับตา..

 

[วลีลักษณา]

เก็บใจช้ำคล้ำหม่นที่ป่นแหลก
เศษแก้วแตกเป็นจุลสิ้นคุณค่า
เพียงเศษเสี้ยวอาลัยที่นัยนา
ก็ไม่เหลียวแลมาแม้คราเดียว

สิ้นสุดแล้วสายใยที่ใสซื่อ
ไร้สองมือ โอบอุ้มเคยกุมเกี่ยว
เมื่อรักดับกลับกลายสลายเกลียว
เกินรั้งเหนี่ยวคืนกลับประดับใจ

โลกทั้งโลกดังสลายมลายสิ้น
หมดแผ่นดินแผ่นฟ้าให้อาศัย
สิ้นแสงสูรย์ส่องหล้าจากฟ้าไกล
ย่อยยับไปพร้อมรักที่หักราน

[ตะวันฉาย]

...เป็นนักโทษแดนตายสลายรัก
ปิดตาพักกับหลักไว้ให้ประหาร
ขึ้นค่าหัวตัวตายเข้ากลายราน
โปรดประทานความตายเถิดให้เกิดใจ

...โทษประหารจากคนรักสลักแล้ว
ลบล้างแนวแววรักเก่าอย่าเข้าไหว
ใช้คำพูดเป็นทูตกลางลบล้างไป
อย่าเหลือใจให้ประหาร...ทานอีกเลย...