ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"น้ำตาครู?"~

๐

๐ เห็นเจ้ามาแต่เรียนเขียนกอไก่
บ่อยเคยใช้มือจับปรับเจ้าเขียน
เส้นโย้เย้ไม่ตรงยังหลงเพียร
ครูไม่เปลี่ยนเป้าหมายเพราะสายใย

๐ มือเจ้าแข็งแกร่งกล้ามาเรื่อยเรื่อย
ความล้าเหนื่อยครูหายฉายแววใส
เห็นเจ้าท่องอาขยานพานส่งใจ
หวังเจ้าได้ท่องจบครบสำนวน

๐ คอยเปลี่ยนบทสอนใจอำไพค่า
เจ้าตั้งตาท่องตามน้ำคำด่วน
ไม่มีแย้งหรือขัดชัดไม่รวน
เสียงเจ้าล้วนสนองก้องกังวาน

๐ ยามลับหลังเห็นเจ้าเฝ้าแอบท่อง
ครูลอบมองน้ำตาบ่าผสาน
คือน้ำตาปลื้มใจไหลจากมาน
พลังพานเสริมสู่ครูมากมาย

๐ เจ้าหลงใหลสำนวนล้วนอักษร
รบเร้าอ้อนอยากแต่งแจงขวนขวาย
ครูจึงสอนด้วยรักหลักบรรยาย
วนเวียนคล้ายปลูกกล้าภาษากลอน

๐ เจ้าสัมผัสบ่อยผิดไม่คิดเบื่อ
ครูก็เอื้อตรวจทานไม่พานหย่อน
ครั้นสำนวนเจ้างามความบวร
ครูก็ซ่อนน้ำตาคราชื่นชม

๐ ความเชี่ยวชาญตามเงาเจ้าเก่งกล้า
แกร่งภาษาเลิศล้ำหวานผสม
ครูยังอยู่จุดเดิมเพิ่มนิยม
พากเพียรบ่มสารพัดเจ้าจัดเจน

๐ เวลาเปลี่ยนครูแก่แลอ่อนล้า
เจ้าย้อนมาอ่านกลอนล้มนอนเล่น
ถ้อยบทเก่าที่งามพล่ามหลังเอน
เจ้าบ่นเน้นแบบเก่าเล่ามันเชย

๐ เบื่อย้ำบ่นติเตียนน่าเปลี่ยนใหม่
ดัดแปลงใส่ตามยุคสุขจริงเหวย
ครูมองกลอนบทเก่าเจ้าคุ้นเคย
น้ำตาเผยอีกครั้ง..อย่างปวดใจ..

ระนาดเอก

..ขอขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..

[สุภาพบุรุษทรชน]

ยังจำได้เวลาในคราก่อน
ล้มตัวนอนอ่านกลอนตอนหัดเขียน
ไม่มีครูแนะนำคำติเตียน
เลยพากเพียรเขียนฝากมาจากใจ

เคยอ่านบ้างไม่มากจากหนังสือ
นั่นแหล่ะคือครูกลอนที่สอนไว้
ไม่เคยคิดกู่ร้องลำพองใจ
เรียนรู้ในโลกกว้างไม่ล่วงเกิน

อยู่อย่างคนไร้ค่าหาโอกาส
มิประกาศความฝันวันสรรเสริญ
ผ่านเรื่องราวร้าวไหวใจเผชิญ
แต่ก้าวเดินต่อไปไม่ทิ้งทาง

แม้ไม่มีตัวตนเป็นคนสอน
แต่ละตอนของชีวิตคิดจนสาง
ผ่านค่ำคืนมืดมัวสลัวลาง
รอวันฟ้าสว่างระหว่างเดิน

ประสบการณ์มากมายที่รายล้อม
จะหล่อหลอมตัวตนพ้นขัดเขิน
นั่นแหล่ะคือครูกลอนตอนเผชิญ
ไม่ยากเกินเพลินฉุดให้จุดยืน

ขอเคารพนบนอบปลอบน้ำใส
ที่รินไหลจากครูดูสะอื้น
ศิษย์ร้าวไหวปวดใจในค่ำคืน
สองตารื้นเรื่อไหลเข้าใจครู.

[วลีลักษณา]

๐ เบื่อนั่งบ่นติเตียนน่าเปลี่ยนใหม่
ดัดแปลงใส่ตามยุคสุขจริงเหวย
ครูมองกลอนบทเก่าเล่าคุ้นเคย
น้ำตาเผยอีกครั้ง..อย่างปวดใจ..(ระนาดเอก)

เป็นกรวดหิน ดินทราย ยังหมายว่า
จะฉายโชน เลอค่า กว่าแก้วใส
เฝ้าสอนสั่ง ย้ำ-ซ้ำ อยู่ร่ำไป
เพื่อหวังให้ ศิษย์ตน เป็นคนดี

แต่ใจหนอ ใจศิษย์ คิดบ้างไหม
ครูห่วงใย ไม่แพ้ พ่อแม่, ที่
ปลูกฝังเจ้า เนิ่นนาน ผ่านเดือนปี
จนเจ้ามี คุณค่า กว่าที่เคย

จากกรวดหิน ดินทราย กลายเป็นเพชร
เกินแก้วเกร็ด ตระการ ยามผ่าน, เผย-
เห็นงามล้ำ คำคม คนชมเชย
ใจเจ้าเอย ซึ้งไหม หัวใจครู

[ดอกกระเจียว]

สุดจะหวังสิ่งใดได้เปี่ยมล้น
เมื่อคุณค่าของตนมิเลิศหรู
มือน้อยน้อยของเจ้าเฝ้าชื่นชู
ความเป็นครูปลุกเร้าเพื่อเข้าใจ

ฉันจะสร้างทางหวังอย่างตั้งจิต
แหละจะเป็นผู้ลิขิตชีวิตให้
จวบปีกขากล้าแกร่งแรงบินไกล
จึงจะปล่อยเจ้าไปตามใจหวัง

ด้วยอีหลายฝ่ายใฝ่เรื่องในโลก
อาจชี้โชคเจ้าได้คล้ายเสกสั่ง
รู้เจ้าด้อยพลอยใจให้ภวังค์
อยู่ทุกครั้งเมื่อทวนคิดครวญดู

เถิดนะเจ้าเฝ้าเรียนขีดเขียนก่อน
อย่าเร่งร้อนเร็วไปใฝ่เรียนรู้
ประสบการณ์ผ่านตอนละครดู
เจ้าจะรู้แท้จริงทุกสิ่งไป

ถึงวันนั้นฝันใดดั่งใจรัก
จึงสำนักสานสมนิยมใฝ่
เหมือนดั่งฝันที่หวังเป็นอย่างใด
เช่นฤทัยเจ้าแน่ในแท้จริง

จวบสุดท้ายภายหน้าเวลานั้น
บันไดขั้นพ้นผ่านที่นานยิ่ง
คงซึมซาบสอนใจให้ประวิง
ในคุณค่าที่แท้จริงของคำครู


[/font]

[ระนาดเอก]

..สามสำนวนด้านบน..
..ของคุณสุภาพบุรุษทรชน , คุณเพียงกมล ,และคุณดอกกระเจียว..
..เป็นสำนวนที่งดงามมาก..
..ผมขออนุญาตไล่ +ให้คนละ ๑ คะแนนนะครับ..

 

[ธาตรี พฤกษา]

ยอดเยี่ยม!  


   

[ธาตรี พฤกษา]

นายมนตรี เกตุพันธ์ ครูผู้สอนคำว่า มนุษย์ และครูคนแรกที่สอนผมเขียนกลอน

[กวีพเนจร]

...ชื่อว่าครูมีภูมิรู้อยู่ครบถ้วน
หมั่นทบทวนวิชามาสอนให้
หวังเพียงหวังครั้งเจ้าจากลาไกล
จะได้ใช้ความรู้ที่ครูมี...

...ครูก็หนึ่งซึ่งเหมือนเพียง"เรือจ้าง"
ส่งข้ามทางมรรคาธารานี้
ด้วยวิชาค่าควรรู้หวังเจ้าดี
ปัญญาที่ครูมอบให้ในสังคม...

...ส่งคนแล้วคนเล่าเจ้าถึงฝั่ง
ครูก็ยังปลื้มใจไม่ขื่นขม
ศิษย์ได้ดีมีหน้าที่ครูชื่นชม
ศิษย์หกล้มครูประคองป้องเยียวยา...

...ลืมหรือยังเรือแก่ๆ ที่สอนเจ้า
ใครคอยเฝ้าสั่งสมการศึกษา
ลืมหรือยังที่เจ้าดีมีวิชา
มีปัญญา มีลาภยศ นี่เพราะใคร...

...น้ำตาครูใหลรินเมื่อยินดี
น้ำตาครูใหลปี่ที่ศิษย์ร้าย
น้ำตาครูวัดชั่วดีในหัวใจ
น้ำตาครูหวังศิษย์ได้ช่วยซับมัน...

ขอมอบให้แก่ลูกศิษย์ทุกๆ คน ที่ยังรำลึกถึงพระคุณครู-อาจารย์อยู่เสมอ
ขอมอบให้แก่อาจารย์ที่สั่งสอนให้ผมมีวันนี้
ขอมอบให้เพื่อเป็นที่รำลึกถึงวิชาความรู้ที่ผมมี
ขอมอบให้เพื่อเป็นการตอบสนองพระคุณครูทุกๆ ท่านที่ทำให้ผมได้เป็น "ครู"

[ไพร พนาวัลย์]

ครูเฝ้าวอน สอนสั่ง เจ้าพลั้งผิด
ครูสะกิด เตือนใจ บอกให้รู้
อย่าเสียใจ ได้คิด ผิดเป็นครู
หวังเชิดชู หมู่ศิษย์ ไม่ปิดบัง

ดั่งแสงเทียน ส่องสว่าง ท่ามกลางมืด
ดั่งปลูกพืช กล้าน้อย ให้คอยตั้ง
ดั่งรดน้ำ ด้วยวิชา มาเป็นพลัง
ครูรินหลั่ง น้ำใจ จากไอดิน

ฟังเสียงท่อง สูตรคูณ ให้พูนเพิ่ม
ตั้งแต่เริ่ม แม่สอง ปองถวิล
จนถึงแม่ สิบสอง ลำพองจินต์
อยากได้ยิน เสียงร้อง ท่องทุกวัน

คุณครูครับ ขอคำนับ จากศิษย์น้อย
ผมเคยด้อย โง่เง่า เฝ้าดื้อรั้น
ครูตีก้น หน้าแถว แล้วแดกดัน
เพราะอยากปั้น ดินดำ ให้เป็นดาว

ถ้าครูไม่ เคี่ยวเข็ญ จนเย็นย่ำ
ผมคงช้ำ ป่นปี้ ไม่มีก้าว
ครูทั้งตี ทั้งด่า ว่าปาวปาว
ประจานจ้าว ให้อาย ทุกสายตา

ผมกลับบ้าน ครั้งใด ได้เจอท่าน
แม้เนิ่นนาน จำได้ ใจผวา
ขอลูกศิษย์ โอบกอด ยอดบูชา
เห็นน้ำตา ครูรื้น ชื่นใจจัง 

“แด่คุณครูด้วยดวงใจ ผมรักครู ครับ” 

 

“ปรางค์  สามยอด”

[สุวรรณ]

ขออนุญาตนำ "บทไหว้ครู" มาลงนะคะ

ผู้นำสวด
     ปาเจราจริยา  โหนติ  คุณุตตรานุสาสกา

พร้อมกัน

ข้าขอประณตน้อมสักการ บูรพคณาจารย์
ผู้กอร์ปเกิดประโยชน์ศึกษา
ทั้งท่านผู้ประสาทวิชา  อบรมจริยา
แก่ข้าในการปัจจุบัน
ข้าขอเคารพอภิวันท์  ระลึกคุณอนันต์
ด้วยใจนิยมบูชา
ขอเดชกตเวทิตา   อีกวิริยะพา
ปัญญาให้เกิดแตกฉาน
ศึกษาสำเร็จทุกประการ อายุยืนนาน
อยู่ในศีลธรรมอันดี
ให้ได้เป็นเกียรติเป็นศรี  ประโยชน์ทวี
แก่ข้าฯ และประเทศไทยเทอญ
 
ผู้นำสวด

ปัญญาวุฒิ กะเร เตเต ทินโนวาเท นะมามิหัง   


ขอขอบพระคุณ "บทไหว้ครู" จากอินเตอร์เนตค่ะ


แม้นว่าศิษย์ผิดไปโปรดอภัยด้วย
ขอครูช่วยชี้แนะแลสั่งสอน
พานธูปเทียนขอขมา ผู้บวร
หากอาทร โปรดสอนสั่งศิษย์ดังเดิม

ก้มกราบครูแทบเท้าน้ำตาไหล
ด้วยดวงใจศิษย์ยังหวังครูส่งเสริม
เอื้อการุณย์หนุนศิษย์เหมือนอย่างเดิม
และหมั่นเจิมเสริมค่าความเป็นคน

ศิษย์บาปนักทำครูน้ำตาร่วง
ใจเจ็บหน่วงเมื่อเห็นครูหมองหม่น
ที่ศิษย์ทำไม่ดีมิเจียมตน
อภัยศิษย์สักหน เถิดคุณครู

[สายลมสีขาว]

เสียงแว่วก้อง ซร้องดัง อยู่ทั้งโสต
เปลวไฟน้อย ลุกโชติ ตามแรงฝัน
ด้วยจิตใจ ของครู แทนน้ำมัน
คือสำคัญ เปลวอัคคี ที่ประกาย

ตัวศิษย์นั้น ก็แค่ เปลวไฟน้อย
ค่ายังด้อย ต้องคอยเติม เพิ่มความหมาย
แสงเปลวเทียน ที่ถูกจุด ผุดมากมาย
ต่างก็คล้าย คือกัน ที่เห็นเป็น

ใจของครู หนึ่งเดียว หล่อเลี้ยงศิษย์
หลอมรวมมิตร ชิตใกล้ ใจยังเห็น
ทั้งที่ครู เหนื่อยแทบ ใจกระเด็น
ทั้งร้อนเย็น ครูทน ไม่บ่นเลย

เมื่อแสงน้อย กล้าแกร่ง แรงสามารถ
ได้เขียนวาด ศาสตร์-ศิลป์ ประทินเผย
เหตุไฉน ไฟที่มี ไม่เหมือนเคย
กลับย้อนเย้ย ทำครู ได้ปวดใจ

ครูหวังเจ้า เป็นแสงเพิ่ม เติมใจอุ่น
อ่อนละมุม กรุ่นทรวง ดวงสดใส
แต่แล้วเจ้า กลับเห็นครู เป็นอื่นใคร
น้ำตาใส จึงไหลริน จากสองตา

ในเมื่อฉัน ก็เป็น หนึ่งแสงน้อย
จะไม่คอย ให้ใคร วิ่งเข้าหา
ครูสั่งสอน เติมน้ำมัน ด้วยวิญญาณ์
ฉันจะคว้า ปณิธาน ต่อสานคำ

จะเป็นแสง เพียงหนึ่ง ถึงครูฉัน
ส่องทุกวัน ที่มือมิด เข้าถล้ำ
จะเป็นแสง ส่องทาง เพื่อก้าวนำ
ตามครูพร่ำ คำสอน กลอนกลใจ

[จ้อง เจรียงคำ]

เด็กเดียงสา..ใสซื่อ,ซน,ดื้อ บ้าง
แข็งกระด้าง อย่างไร..ครูไม่ถือ
ค่อยค่อยหัด ขัดเกลา เฝ้าฝึกปรือ
เพราะศิษย์คือ...ต้นกล้าชี้ค่าครู

ครูสอนสั่งอย่างไร...ไม่ต่อต้าน
ทั้งการบ้านการเรียน..พากเพียรสู้
เชื่อฟังคำ ยามเคี่ยวเข็ญ...น่าเอ็นดู
คือศิษย์ผู้..ชูความหวัง...อย่างแท้จริง

จากเด็กชาย..ลายมือโยก..โลกก็เคลื่อน
วันคืนเลื่อนเหมือนรีบรุด..มิหยุดนิ่ง
ครูคนแล้วคนเล่า..เขาพึ่งพิง
เขากลับทิ้งหิ้งแห่งครู...มิบูชา!!

ไม่ได้เป็นเด็กชาย..ของใครแล้ว
คำครูแว่วแผ่วเพียง...เสียงไร้ค่า
เขาสนแค่ ภาพพจน์..ยศฐานา
หยดน้ำตา..พรั่งพรู..ครูกี่คน??

จากต้นกล้าก็เติบโต..จนโอ่อ่า
ครูอุตส่าห์สอนสั่ง...หวังกิ่งผล
นั้นแผ่เผื่อเอื้อสู่...มวลหมู่ชน
กลับฉ้อฉลโค่นกิ่งก้าน...เผาบ้านเอง

[..ทักษมน..]

ศิษย์..มีครูดูอย่าง แต่...ต่างเยี่ยง
ศิษย์..คิดเลี่ยงเดินหลง ไม่ตรงเผ็ง
ครู.....อยากให้รู้สูง-ต่ำ รู้ยำเกรง
ครู.....วังเวงเมื่อศิษย์ เดินผิดทาง

รามเกียรติ์ เรียนแต่กลอน ลืมตอนเด็ด
ทรพีไม่เข็ด...เพราะเอ็ดอ้าง
อ่านสนุก..ลืมสนิท จิตไม่วาง
เมื่ออับปราง...ติดกับ..ไม่ปรับตัว

มีกำลัง วังชา นึกว่า....แกร่ง
เห็นใครรู้ กูแข่ง...ทุกแห่งทั่ว
เทวดาไม่อารักษ์....ชักจะกลัว
ต้องมืดมัว...หมางหมู่..ครูระทม
    

[chaipan1999]

ปาเจรา...จาริยา      อาจารย์ก่อน
โหนติ ....         คอยสั่งสอนทุกแห่งหน
คุนุตรา....         คุณอันใดประเสริฐดล
นุสาสการ...       กราบท้วมท้นคนเป็น"ครู"

.....................


เป็นคนคอยจ้ำพายคล้ายเรือจ้าง
คอยนำทางคนนั่งสู่ฝั่งฝัน
ผ่านสายธารกาลเวลากว่าคืนวัน
เปรียบเปรยกันลำเค็ญเช่นคำ"ครู"
คอยประสิทธิ์ประสาทศาสตร์วิชาให้
ทั้งกายใจคอยอุทิศลิขิตรู้
ไม่หวังผลคนยกย่องจ้องเชิดชู
ศิษย์ขอกราบบูชา"ครู"ผู้เกรียงไกร


...............

อาจไม่เพราะแต่ขอมอบแก่ครูทุกท่านครับ

[ระนาดเอก]

..ผมย้อนเข้ามาเปิดกระทู้ "น้ำตาครู" นี้อ่านสำนวนของเพื่อนๆสมาชิกหลายๆท่าน..
..ที่ได้มีการสื่อคำประพันธ์รจนา ถึงเรื่องราวของครูบาอารย์ รวมทั้งเรื่องบุญคุณของคุณครูที่บางท่านอยากจะสื่อ..
..ผมอ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งทั้งประทับใจ ในหลายๆสำนวนที่ได้มีการสื่อออกมา..
..สำหรับความประทับใจนี้ ผมขอ + คะแนนไล่ลงมาให้กับทุกท่าน ที่ได้กรุณาสื่อสิ่งที่ดีงามแก่ครูบาอาจารย์ของแต่ละท่าน..
..เริ่มตั้งแต่คุณ กวีพเนจร ลงมาจนถึงท่านสุดท้ายครับ..
..ด้วยรักจากใจจริงของ..
..ระนาดเอก..

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

....................................

เจ้าหัดเขียนเพียรอ่านการงานคล่อง
จำบทท่องออกเสียงเคียงผสม
ตัวอักษรซ่อนไว้ให้กล่อมกลม
เอ่ยปากชมจากครูผู้รู้งาน

จากเด็กน้อยเดียงสาหน้าตาชื่น
วารวันกลืนโหยหวนครวญประสาน
มือเจ้ามั่นขันแข็งแรงทนทาน
เกิดสามานย์ย่ำยีวจีครู

ครูไม่เคืองไม่โกรธและโทษเจ้า
จะคอยเฝ้าตักเตือนอย่างหดหู่
แม้เจ้าเห็นว่าเป็นเพียงอณู
จะมองดูเจ้าอยู่อย่างผู้คอย.

...................................

.....ป.ล. ท่านพี่ระนาดเอก ครับ ไม่ต้องบวกคะแนนให้ผมนะครับ ! มาร่วมชื่นชมครับ .....
 

[สายไหม]

คำว่าครู รู้ค่า แปลว่า"หนัก"
ศิษย์รู้จัก ได้รู้ เพราะครูสอน
ได้วิชา  รู้ค่า ภาษากลอน
คุณครูสอน รู้ค่า ภาษาคน

เป็นครูหนอ จริงนั้น มันลำบาก
จากคนจิต หลายหลาก มากสับสน
จากจิตมั่ว โมหะ โทษะปน
ครูพร่ำบ่น ขัดเกลา จนเราดี

ดั่งฝากต้น- ไม้ไว้ ให้รักษา
ครูรดน้ำ วิชา พาสุขขี
ตัดแต่งกิ่ง ดีชั่ว ตัวราคี
จดงดงาม ราศรี มีราคา

เติบโตเป็น ร่มบุญ ค้ำจุนโลก
พัดโชยโบก หน่อแยก แตกสาขา
เป็นที่พึ่ง บรรเทา เหล่านกกา
มีคุณค่า เพราะครู ผู้สร้างคน

[ทอฝัน]

...ย้อนรำลึก...ตรึกย้ำ...คำครูสอน
มันผ่าวร้อน...รื้นรี่...จนปรี่ท้น
ทั้งอุ่นอิ่ม...อัดอั้น...ประชันปน
อ่านแต่บน...จนถึงล่าง...พร่างน้ำตา
.......................//ทอฝัน ซาบซึ้งคิดถึงครูค่ะ