ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายลมสีขาว]

ความเหน็บหนาว แทรกซึก อณูจิต
ใครจะคิด เจ็บครั้งนี้ มหาศาล
ใครจะทราบ ว่าทุกข์ จะยาวนาน
กว่าจะซึ้ง ขึงต้าน ก็สายเกิน

น้ำตาใส ไหลริน อาบสองแก้ม
ใบหน้าแต้ม แซมเศร้า แม้มองเผิน
ความเจ็บปวด รวดร้าว ก้าวสะเทิน
การย่างเดิน จึงสะดุด หยุดหัวใจ

มณีขวัญ สั่นสะท้าน กลางช่วงอก
เส้นผมตก ปกหน้า พาสั่นไหว
สิ่งที่รู้ ว่ายังมี ซึ่งอุ่นไอ
คือหยาดน้ำ หยดใส ในดวงตา

จะมีใคร กี่คน เข้าใจฉัน
สิ่งสำคัญ เผชิญอยู่ นั้นหนักหนา
สิ่งที่ฉัน ทนรับ ตลอดเวลา
เป็นมีดคม เธอยื่นมา ปักคามือ

รอยยิ้มรับ จับใจ หมายชีวิต
อาบยาพิษ ถ้อยคำ ทำไขสือ
ใจของฉัน นั้นเล่า อะไรคือ
สิ่งยึดถือ สิ่งสำคัญ ที่เห็นเป็น

ไม่เคยมีใครเข้าใจ สิ่งที่ทำลงไปอาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องพูดออกมา
เธอพอใจไหม กับการฆ่าฉัน ด้วยเพียงน้ำคำสั้นๆ
ซึ่งแม้เธอ อาจจะเห็นว่ามัน ไม่สำคัญ
แต่กับฉัน เหมือนโดยฆ่า ตายทั้งเป็น

[ธาตรี พฤกษา]

คุณรู้ไหม ความรักมันก็เหมือนกับการรอรถเมล์


เมื่อรถเมล์มา คุณมองไปที่มัน และบ่นกับตัวเองว่า
 
"อี๋... คนเพียบเลย ไม่มีที่นั่งด้วย"


และคุณก็พูดกับตัวเองว่า "ฉันรอคันต่อไปดีกว่า"


และคุณก็ปล่อยให้รถเมล์คันนั้นผ่านคุณไปแล้วรอรถเมล์คันที่ 2
 

เมื่อรถคันที่ 2นั้นมา คุณมองไปที่รถเมล์นั่นแล้วบ่นว่า


"อี๋... รถเก๊าเก่า มันต้องนั่งไม่สบายแน่เลย"


แล้วคุณก็ปล่อยให้รถเมล์คันนั้นผ่านไปอีกครั้ง และตัดสินใจที่จะรอรถเมล์คันต่อไป
 

และแล้วรถเมล์อีกคันก็มาถึง
 
 
คราวนี้มัน คนไม่เยอะ และรถก็ไม่เก่าแต่คุณก็ยังบ่นอีกว่า


"อี๋... แอร์ก็ไม่มี ตอนนี้อากาศร้อนจะตาย รอรถคันใหม่ดีกว่า"


อีกครั้งหนึ่งที่คุณปล่อยให้รถเมล์ผ่านคุณไป และตัดสินใจที่จะรอรถอีกคัน


ท้องฟ้าชักเริ่มครึ้มๆ และก็มันก็เริ่มสายแล้ว


คุณชักเริ่มกระวนกระวายในการรอรถเมล์


จนแล้วจนรอดรถเมล์ก็ยังไม่สักที
 

นั่นแหล่ะคุณจึงเริ่มรู้แล้วว่าคิดผิดที่ไม่ขึ้นรถคันก่อนหน้านี้


คล้ายๆ กับคุณยอมที่จะเสียเงินและเวลาเพื่อที่จะให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

ถ้าหากว่าคุณคิดว่ารถเมล์ธรรมดาที่ผ่านมาเป็นรถแอร์ไม่ได้เหรอไง
 

แอร์อาจจะเสีย หรือไม่ก็คิดว่ามันเป็นแอร์ที่เย็นพอสำหรับคุณ


การที่คนมากมาย ต้องการที่จะได้อย่างที่เราต้องการมันไม่ผิดหรอก


แต่คุณจะไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ 
ที่คุณหยิบยื่นโอกาสที่ตัวเองควรจะได้ให้คนอื่นไป


ถ้าหากว่าคุณเจอรถเมล์คันนั้น คันที่อาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณต้องการ
 

ก็เพียงแค่ กดปุ่มเรียกรถเมล์(โบกรถ) แล้วขึ้นรถเมล์ เท่านั้นก็จบ


แต่เดี๋ยวก่อน ผมแน่ใจเลย ว่าคุณต้องเคยเจออย่างนี้มาก่อน


คุณเห็นรถเมล์กำลังวิ่งมา (แน่นอนว่ามันเป็นรถเมล์คันที่คุณต้องการ)


คุณโบกมือเรียกให้รถหยุด แต่คนขับดันเบลอ
 

ไม่เห็นว่าคุณโบกมือ แล้วรถคันนั้น ....
รถคันนั้นที่คุณรอมาตั้งนานก็ผ่านคุณไปต่อหน้าต่อตา


ดีแล้วเมื่อรถเมล์ที่คุณต้องการผ่านไปแล้ว
สิ่งที่คุณต้องทำคราวนี้คือการเดิน


มันก็คล้ายกับชีวิตรักของเราๆ เหมือนกับที่เรารอรถที่เราต้องการ
 

เพียงแค่ขึ้นไปบนรถ ให้โอกาสรถนั้นได้โอบอุ้มความรักคุณไว้

และการที่คุณเดินนั้นแหล่ะที่คุณปล่อยให้ความรักหลุดลอยไป


คุณจะไม่มีวันเสียอะไรถ้าคุณคิดจะรัก


แต่ถ้าคุณไม่ดึงรักที่ผ่านเข้ามาไว้ คุณก็จะเสียโอกาสที่คุณควรจะมี
อย่าปล่อยให้คนที่เข้ามาหลงชอบคุณ แต่เขาเป็นคนที่คุณไม่สนใจ ไม่ใช่คนที่คุณต้องการ
อาจจะไม่สวยไม่ใช่สเป็กคุณ ปล่อยให้เขาผ่านไป หรือจากคุณไป
 
เมื่อเขาออกไปจากชีวิตคุณ
คุณอาจจะเพิ่งเริ่มรู้สึกก็ได้ว่าเขามีความสำคัญต่อคุณแค่ไหน
และในตอนนั้นคุณอาจจะไม่มีโอกาสที่จะดึงเขากลับมาอีกแล้ว

[ไพร พนาวัลย์]

อย่าย้ำคิด ติดคำ อยู่เลยหนา
กับวาจา ของคน คอยฆ่าเข่น
คำพูดเขา จบแล้ว อย่าจองวร
อย่าให้มัน ซ่อนเร้น อยู่ร่ำไร

เขาเป็นคน ไม่ใช่ ในชีวิต
ดั่งกับผิด ฝา ตัว อย่ามัวใกล้
เลิกกันแล้ว จากกัน จนห่างไกล
เขาผลักไส เราทิ้ง อย่าวิงวอน

เราก็คน เหมือนกัน ไม่ใช่หรือ
ใยจึงถือ เขาอยู่ เป็นคู่หลอน
สละเขา ออกไป เถิดงามงอน
ถูกตัดรอน อย่ากลัว จงลุกเดิน

เราเพิ่งเคย พบกัน เมื่อโตแล้ว
ไม่ลงแนว รีบตัด อย่าขัดเขิน
เมื่อเขาไม่ รักเรา อย่ามัวเชิญ
ความเจริญ รออยู่ สู้ต่อไป

       

“ปรางค์  สามยอด”

[ปลายฝัน]

 

emo_33อกหัก กับรัก ที่วาดฝัน
เธอมา ทิ้งกันไป ไม่แยแส
ทิ้งฉันไว้ กับคราบน้ำตา และความออ่นแอ
โอ้ดวงแด่ รักแท้ อยู่หนใด
เธอบอกว่า ฉันนั้น เข้าใจผิด
และเก็บมาคิด คนเดียวเฝ้าเพ้อฝัน
ว่าเธอเอง ก็มีใจ คอยผูกผัน
แต่แท้จริงนั้น ฉันวาดฝัน ไปเอง
บอกว่า ไม่ได้ รักฉัน
แสนสุด กลั้นน้ำตา ไว้ไม่ไหว
กับรักนี้ ที่เธอ ไม่มีใจ
รู้บ้างมั้ย ว่าฉันนั้น สุดแสนทรมาน
ปลายฝันน้้น ต้องนอนเศร้า เคล้าน้ำตา[/size[/size]

[/font]

[..ทักษมน..]

เราเพิ่งเคย พบกัน เมื่อโตแล้ว
ไม่ลงแนว รีบตัด อย่าขัดเขิน
เมื่อเขาไม่ รักเรา อย่ามัวเชิญ
ความเจริญ รออยู่ สู้ต่อไป

       “ปรางค์  สามยอด”

   มีชีวิต ต้องอย่าง ปรางค์-สามยอด
   เอาตัวรอด ให้เห็น ว่าเป็นได้
  เพราะเจ่าจุก ทุกข์หนัก รักเท่าไร?
  คนร้างไกล ไม่ควรกลับ...สำหรับเรา

   ทิ้งชีวิต ...ไหวหวั่น สั่นหัวอก
   เค้านอนกก คนใหม่ ใช่ไหมเล่า?
     คั่วพริก-เกลือ เหลือพริกแกง ไว้แบ่งเบา
     แล้วกล่อมเกลา ใจกลับ...ปรับให้เป็น

[เจ้าดอกรัก]

เพียงคำลา.....หนึ่งคำแสนช้ำจิต
ด้วยยึดตืดในรักสมัครใคร่
ยังคิดถึงสายตาเคยห่วงใย
สัมผัสใจแสนอุ่นก่อนหนุนนอน
........................................
เพียงคำลา....หนึ่งคำแสนช้ำจิต
เมื่อเธอคิดแบ่งใจออกเป็นสอง
เคยสลักปักใจว่าฉันจอง
สุดท้ายต้องร้องไห้นองน้ำตา
.........................................
เพียงคำลา....หนึ่งคำแสนช้ำจิต
ใจเจ็บลึกด้วยพิษรักเกินจะถอน
สั่นสะท้านไปทั้งใจเพียงอยากวอน
ฉันลาก่อนคนดีแสนปวดใจ