ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

add complete
by klonthaiclub fb

[แป้งน้ำ]

เธอคนนั้น . .. อยู่นี่ไงล่ะ
หน้าตาอ่ะนะ . .. สวยแบบไม่ต้องเสริม
ก็แค่ . . อาศัยอยู่ในร่างที่สมบูรณ์ไปหน่อย . . โนม*น้อยกว่าเดิม
แต่ถ้ามองดี ~ ดี แล้วจะเคลิบเคลิ้ม . .. เพราะหัวใจยังเป็นดวงเดิม . . ที่รักแต่คุณ~*

*ตัดสระ โ- ทิ้งก็จะได้คำที่ต้องการ
. .. เอิ่ม สระมันพาไปอ่าค่า . ..

[ดาว อาชาไนย]

จะไม่ให้เหลือน้อยกว่าเดิม ก็ระวังอย่าทำหก

[นานะ]

เช้ามืด...หลังจากที่ดอกบัวหลวงถูกบรรจงวางบนฝาบาตร
เอกเขนกดูพู่กันสายลมพัดกลีบเมฆขาวสะอาด...วาดลวดลาย จนเคลิบเคลิ้ม
บนเก้าอี้หวายตัวเก่าตัวเดิม
ไล่เรียงถ้อยคำในกระดาษตั้งแต่เริ่ม...เสริมคำในบรรทัดที่ตกเติม...ด้วยน้ำตา

เป็นกระดาษเขียนจดหมายลายดอกกุหลาบสีชมพู
บางครั้งดู...ราวกับว่า
ถ้อยคำเหล่านั้นคือถ้อยคำที่ฉันเขียนขึ้นมา
ทั้งที่เป็นจดหมายปริศนา...อายุไม่ต่ำกว่า ห นึ่ ง ร้ อ ย ปี !

ฉันพบมันในห้องเก็บของใต้บันได
ลูกหลานของเจ้าของบ้านคนเก่าคงลืมไว้ที่นี่
อาจเป็นบันทึกของคุณทวดของใครสักคน...ซึ่งฉันบังเอิญพบเข้าพอดี
ฉันค่อยค่อยคลี่...ถือวิสาสะอ่านอักษราวลี ซ้ำไปซ้ำมา

' ความรักของฉันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณ
หากแม้นเงื้อมมือมัจจุราชและกนกเพลิงเผาผลาญ  กระทั่งเหลือเพียงธุลีล่องฟ้า
ขอเพียงคุณหลงเหลือร่องรอยไว้ในกาลเวลา
เมื่อดอกปาริชาติแย้มกลีบต้องนาสา...กระดาษแผ่นนี้จักกลับมาสู่มือผู้บันทึกอีกครั้ง'

ในความเงียบ...สายลมโชยกลิ่นเกสรดอกไม้ปริศนา
พรมกลีบดอกไม้สีแดงเพลิงพร่างตา...ไม่ไกลจากเก้าอี้หวายที่นั่ง
ส มุ ด นั ด ภ พ   ป ก สี แ ด ง เ ลื อ ด น ก   มี ร อ ย ด่ า ง จ า ง  แวบมาในภวังค์
'ไม่ใช่ฉันกระมัง !?!'  ก้มอ่านสิ่งที่อยู่ในมืออีกหลายครั้ง  จ น ต ะ วั น สุ ก ป ลั่ ง แ ย ง ต า !





ขอบคุณรูปภาพจาก yenta4.com

[รการตติ]

เธอคนนั้น . .. อยู่นี่ไงล่ะ
หน้าตาอ่ะนะ . .. สวยแบบไม่ต้องเสริม
ก็แค่ . . อาศัยอยู่ในร่างที่สมบูรณ์ไปหน่อย . . โนม*น้อยกว่าเดิม
แต่ถ้ามองดี ~ ดี แล้วจะเคลิบเคลิ้ม . .. เพราะหัวใจยังเป็นดวงเดิม . . ที่รักแต่คุณ~*

*ตัดสระ โ- ทิ้งก็จะได้คำที่ต้องการ
. .. เอิ่ม สระมันพาไปอ่าค่า . ..

น้องแป้งแกล้งว่า..รู้นะน่า ว่าน่ารัก
ไม่ต้องเสริมเติมต่อก็รู้จัก แววตา คุ้น ~ คุ้น
ก็มองทุกทีเอวองอย่างนี้ ใคร ~ ใคร ก็รู้ว่าอบอุ่น
แต่เอ๊ะ..ขาดสระ โอ แล้วคุณ หุ่นก็ยังเหมือนเดิม เป๊ะ !~*


รการตติ

[รการตติ]

เช้ามืด...หลังจากที่ดอกบัวหลวงถูกบรรจงวางบนฝาบาตร
เอกเขนกดูพู่กันสายลมพัดกลีบเมฆขาวสะอาด...วาดลวดลาย จนเคลิบเคลิ้ม
บนเก้าอี้หวายตัวเก่าตัวเดิม
ไล่เรียงถ้อยคำในกระดาษตั้งแต่เริ่ม...เสริมคำในบรรทัดที่ตกเติม...ด้วยน้ำตา

เป็นกระดาษเขียนจดหมายลายดอกกุหลาบสีชมพู
บางครั้งดู...ราวกับว่า
ถ้อยคำเหล่านั้นคือถ้อยคำที่ฉันเขียนขึ้นมา
ทั้งที่เป็นจดหมายปริศนา...อายุไม่ต่ำกว่า ห นึ่ ง ร้ อ ย ปี !

ฉันพบมันในห้องเก็บของใต้บันได
ลูกหลานของเจ้าของบ้านคนเก่าคงลืมไว้ที่นี่
อาจเป็นบันทึกของคุณทวดของใครสักคน...ซึ่งฉันบังเอิญพบเข้าพอดี
ฉันค่อยค่อยคลี่...ถือวิสาสะอ่านอักษราวลี ซ้ำไปซ้ำมา

' ความรักของฉันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณ
หากแม้นเงื้อมมือมัจจุราชและกนกเพลิงเผาผลาญ  กระทั่งเหลือเพียงธุลีล่องฟ้า
ขอเพียงคุณหลงเหลือร่องรอยไว้ในกาลเวลา
เมื่อดอกปาริชาติแย้มกลีบต้องนาสา...กระดาษแผ่นนี้จักกลับมาสู่มือผู้บันทึกอีกครั้ง'

ในความเงียบ...สายลมโชยกลิ่นเกสรดอกไม้ปริศนา
พรมกลีบดอกไม้สีแดงเพลิงพร่างตา...ไม่ไกลจากเก้าอี้หวายที่นั่ง
ส มุ ด นั ด ภ พ   ป ก สี แ ด ง เ ลื อ ด น ก   มี ร อ ย ด่ า ง จ า ง  แวบมาในภวังค์
'ไม่ใช่ฉันกระมัง !?!'  ก้มอ่านสิ่งที่อยู่ในมืออีกหลายครั้ง  จ น ต ะ วั น สุ ก ป ลั่ ง แ ย ง ต า !





ขอบคุณรูปภาพจาก yenta4.com

[ฌลา]

...เรือนงาม...หลังเก่า...
ซ่อนตัวอยู่ในเงาก่อนเขตป่าเขา...จะเริ่ม
บางอย่างช่างคุ้นตา...เหมือนมีบางอย่างหมุนกลับมา...ที่เดิม..
ฉันเดินผ่านกิ่งไม้รกร้างแต่งเติม...ความรู้รู้สึกดี-ดีกลับยิ่งเพิ่ม...ที่หัวใจ

...ที่ระเบียงมีเก้าอี้หวายจัดวาง..
และตรงโต๊ะไม้เล็ก-เล็กข้าง-ข้าง...มีสมุดสีแดงเล่มบาง...วางไว้
จ้องมองยิ่งคุ้นตา...และรู้สึกเหมือนกับว่า...คุ้นใจ
เอื้อมคว้าเอาไว้...และหนึ่งกลีบดอกไม้...ร่วงพลัน..

...ปาริชาติหอม...ยวนใจ...
ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งหลั่งไหล...เหมือนกลับไปวันนั้น
หนึ่งคนจรดปากกา...บอกเล่าความห่วงหา...ให้กัน
หากหนึ่งคนกลับพ้นผ่าน...หลับไหลไปชั่วกาล...ก่อนอีกคน

...สมุด...นัดภพ...
ฉันร้องไห้กับตอนจบ...ที่ผ่านพ้น..
รับรู้แล้วว่า...ไยหัวใจจึงเฝ้ามองหา...ใครอีกคน
เมื่อทุกห้องใจยังร้อยรัดด้วยรักล้น...จึ่งหมดสายตาจะสน...มองใคร..

[แป้งน้ำ]

. .. อันนี้พี่ที่ออฟฟิทฝากแซวพี่รการมา . ..
อ่านแบบขำๆ นะค้า . .. แบบว่า คุณพี่เป็นขวัญใจของคนที่นี่ไปแล้ว 



เจ้าของสมุดนัดภพ
คงกลายเป็นศพ . .. เพราะความหึงหวง
นัดคนนู้น ~ คนนี้ . .  ความจริงใจไม่มีเลยถูกยิงร่วง
ชาตินี้จึงมีหลายสาวมาทวง . . . คำสัญญา

จะเลือกคนไหน . . ก็เลือกไว้สักคน
ไม่งั้นพ่อหน้ามล . .. จะโดนลำกล้องส่องหน้า
ขืนช้าอาจมีจุดจบ ~  เหมือนภพที่แล้วมา
ส่วนมือปืนไม่ต้องตามหา .. . เพราะถ้าไม่เลือกเขาจะตามฆ่าพี่รการเอง~*



. .. แป้งไม่เกี่ยว  ไม่ได้ยิง
แต่คลับคล้ายว่าชาติที่แล้วพี่รการจะเลือกแม่หญิง ป. น้าค้า . ..

[ฌลา]

. .. อันนี้พี่ที่ออฟฟิทฝากแซวพี่รการมา . ..
อ่านแบบขำๆ นะค้า . .. แบบว่า คุณพี่เป็นขวัญใจของคนที่นี่ไปแล้ว 



เจ้าของสมุดนัดภพ
คงกลายเป็นศพ . .. เพราะความหึงหวง
นัดคนนู้น ~ คนนี้ . .  ความจริงใจไม่มีเลยถูกยิงร่วง
ชาตินี้จึงมีหลายสาวมาทวง . . . คำสัญญา

จะเลือกคนไหน . . ก็เลือกไว้สักคน
ไม่งั้นพ่อหน้ามล . .. จะโดนลำกล้องส่องหน้า
ขืนช้าอาจมีจุดจบ ~  เหมือนภพที่แล้วมา
ส่วนมือปืนไม่ต้องตามหา .. . เพราะถ้าไม่เลือกเขาจะตามฆ่าพี่รการเอง~*



. .. แป้งไม่เกี่ยว  ไม่ได้ยิง
แต่คลับคล้ายว่าชาติที่แล้วพี่รการจะเลือกแม่หญิง ป. น้าค้า . ..

...เป็นคนดี..อ่อนหวาน..และอ่อนไหว...
คงไม่กล้าสู้รบปรบมือกับใคร...เมื่อเขาข่มเหง
เมื่อเขาไม่เลือกก็ไม่เป็นไร...ก็แค่จมกับน้ำตาร่ำไห้...กับตัวเอง
จดจำไว้แค่สมุดเล่มเก่าและบ้านวังเวง...ปล่อยให้หัวใจลอยเคว้ง...และถูกลืม...

[รการตติ]

เจ้าของสมุดนัดภพ
คงกลายเป็นศพ . .. เพราะความหึงหวง
นัดคนนู้น ~ คนนี้ . .  ความจริงใจไม่มีเลยถูกยิงร่วง
ชาตินี้จึงมีหลายสาวมาทวง . . . คำสัญญา

จะเลือกคนไหน . . ก็เลือกไว้สักคน
ไม่งั้นพ่อหน้ามล . .. จะโดนลำกล้องส่องหน้า
ขืนช้าอาจมีจุดจบ ~  เหมือนภพที่แล้วมา
ส่วนมือปืนไม่ต้องตามหา .. . เพราะถ้าไม่เลือกเขาจะตามฆ่าพี่รการเอง~*



. .. แป้งไม่เกี่ยว  ไม่ได้ยิง
แต่คลับคล้ายว่าชาติที่แล้วพี่รการจะเลือกแม่หญิง ป. น้าค้า . ..

[รการตติ]

...เรือนงาม...หลังเก่า...
ซ่อนตัวอยู่ในเงาก่อนเขตป่าเขา...จะเริ่ม
บางอย่างช่างคุ้นตา...เหมือนมีบางอย่างหมุนกลับมา...ที่เดิม..
ฉันเดินผ่านกิ่งไม้รกร้างแต่งเติม...ความรู้รู้สึกดี-ดีกลับยิ่งเพิ่ม...ที่หัวใจ

...ที่ระเบียงมีเก้าอี้หวายจัดวาง..
และตรงโต๊ะไม้เล็ก-เล็กข้าง-ข้าง...มีสมุดสีแดงเล่มบาง...วางไว้
จ้องมองยิ่งคุ้นตา...และรู้สึกเหมือนกับว่า...คุ้นใจ
เอื้อมคว้าเอาไว้...และหนึ่งกลีบดอกไม้...ร่วงพลัน..

...ปาริชาติหอม...ยวนใจ...
ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งหลั่งไหล...เหมือนกลับไปวันนั้น
หนึ่งคนจรดปากกา...บอกเล่าความห่วงหา...ให้กัน
หากหนึ่งคนกลับพ้นผ่าน...หลับไหลไปชั่วกาล...ก่อนอีกคน

...สมุด...นัดภพ...
ฉันร้องไห้กับตอนจบ...ที่ผ่านพ้น..
รับรู้แล้วว่า...ไยหัวใจจึงเฝ้ามองหา...ใครอีกคน
เมื่อทุกห้องใจยังร้อยรัดด้วยรักล้น...จึ่งหมดสายตาจะสน...มองใคร..

[ฌลา]

...เพราะเวลา....ก็คือเวลา...
ทุกสิ่งที่ก้าวข้ามมา...สามารถเปลี่ยนผัน...
ฉันตื่นขึ้นในอีกห้วงเวลา...และไม่รู้ว่าเธอยังห่วงหา...หรือลืมกัน
ไม่ว่าสมุดเล่มบางเล่มนั้น...ยังคงเขียนไว้เพื่อรอฉัน...หรือรอใคร...

...ไม่รู้ว่ากลิ่น...ปาริชาติ...
จะปลุกใครให้ตื่นจากฝันที่วาด...บ้างไหม
ไม่รู้ว่าเจ้าของดอกไม้ดอกนั้น...ยังคงอยู่ในฝัน...หรือตื่นที่ใด
ใครคนนั้นยังคงหลับไหล...หรือว่าตื่นแล้วจากกันไป...คนละห้วงกาล

[แป้งน้ำ]

...เป็นคนดี..อ่อนหวาน..และอ่อนไหว...
คงไม่กล้าสู้รบปรบมือกับใคร...เมื่อเขาข่มเหง
เมื่อเขาไม่เลือกก็ไม่เป็นไร...ก็แค่จมกับน้ำตาร่ำไห้...กับตัวเอง
จดจำไว้แค่สมุดเล่มเก่าและบ้านวังเวง...ปล่อยให้หัวใจลอยเคว้ง...และถูกลืม...

พิโธ่!! . .. แม่หญิงฌลา
กี่ชาติก็เป็นหญิงเจ้าน้ำตา . .. ครั้นเขาไม่ปลื้ม
เขาจักหาว่าเป็นหญิงใจง่าย ~ สุดท้ายก็ถูกลืม
เลิกเสียทีเถิดการหยิบยาพิษมาให้ตัวเองดื่ม . .. ประเดี๋ยวหญิงอื่นแห่กันมายืม . .. ก็เสร็จกัน~*

. ..  เอิ่ม .. . สระ อืม .. .

อั๊ยยะ!! . .. ปลายลูกดอกเป็นรูปหัวใจ
ไม่รู้หล่ะว่าเป็นของใคร . .. แป้งเลยขี้ตู่
ไม่ต้องรอให้ Spotter ชี้เป้า ~ ก็วิ่งออกมาให้เขายิงเป็นรู
ถ้าโดนลูกศรปักอกแล้วจะเจอเนื้อคู่ . .. แป้งยอมตาย~*


เอิ่ม . .. ก่อนที่กระทู้หวานๆจะเสียบรรยากาศไปมากกว่านี้ . .. แป้งว่าแป้งไปดีกว่า 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

.. . อยากให้ความฝันเป็นจริง . ..
อยากให้ทุกสิ่งที่เราคุยกันไม่ใช่ความฝัน
อยากมีคุณอยู่ด้วยทุกๆวัน
มีเพียงคุณกับฉัน ~ นั่งอมยิ้มให้กันทุกวันเหมือนเช่นเคย

. .. เมื่อไหร่นะที่เราจะได้เจอกัน . ..
อยากแบ่งปันสิ่งดีๆให้คุณอย่างเปิดเผย
เพียงเรามีกันและกันอย่าละเลย
อย่าได้เมยเฉยเหมือนคนไม่เคยมีใจต่อกัน

.. . ขอเพียงเจอคุณสักครั้ง . ..
อาจจะหยุดยั้งหัวใจที่หุนหัน
เพราะหัวใจเรียกร้องโหยหาถึงคุณทุกวัน
พรุ่งนี้งั้น ~ เรามานัดเจอกันดีไหมคุณ

 
พระอาทิตย์อัสดง

[my smile]

บรรยากาศ..ริมน้ำร่มรื่น
กลิ่นชื่นชื่น..จากดินใต้ ต้ น ห ญ้ า หอมอย่างน่าประหลาด
บนผิวน้ำ..มีหญิงสาวคนหญิงน่าหน้าคล้ายฉัน ดั่งรูปวาด
เอื้อมมือแตะ ป า ริ ช า ติ ..ข้างข้างตัว



ใต้ต้นไม้.. .ต้นหนึ่ง
มีแสงสะท้อนจาก สิ่ ง ข อ ง สิ่ ง นึ ง ... ความอยากรู้.เข้ามาในหัว
เป็นสมุดเล่มเล็ก ดูเปอะเปื้อน..ตัวหนังสือพร่ามัว
หน้าปกเป็นรูปดอกบัว ผู้เขียน ระบุไว้ “สั ก วั น ต้ อ ง พ บ กั น”

นั่งลงใต้ต้นไม้. . .พร้อมสมุดในมือ
รู้สึกคุ้นเคย..เ ห มื อ น เ ป็ น เ จ้ า ข อ ง สมุดที่ถือ..เล่มนั้น
ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงอยากใกล้ ซบไว้กับ อก กอดมัน
กลีบปริชาติ หล่นตรงหน้าฉัน ค ว า ม รู้ สึ ก พิลึก พิลึก เริ่มหายไป



เนื้อความข้างใน..สื่อถึง ค ว า ม รั ก
แน่นหนัก..จนรู้สึกได้
หากแต่ ว่าเจ้าของสมุดเล่มนี้..เป็นใคร
และสิ่งที่หมายถึงความรักข้างใด ..เอ่ยถึง..ที่ รั ก..ค น ไ ห น นะคุณ

[นานะ]

ใช่ระลึกนึกได้ในฉับพลัน
ใช่อดีตขีดคั่นซ้อนบรรจบ
เดี๋ยวแจ่มชัดเดี๋ยวเลือนเคลื่อนซ้อนทบ
ราวประสบเศร้า-สุข ทุกเหตุการณ์

เดี๋ยววาบไหวเฉกดาวสกาวแสง
เดี๋ยวพลิกแพลงแต่งปรุงจนฟุ้งซ่าน
ระคนความถวิลสู่วิญญาณ
ทิวาวารหวาน-ขม อารมณ์ทรวง

ครั้นเริ่มคุ้นภาพนี้ทีละนิด
นฤมิตกลับจางหายบางช่วง
เสมือนครึ่งตื่น-หลับ สลับลวง
สะกดห้วงกมลต้องมนตรา

พลิ้วแพรดอกแดงเพลิงระเริงแดด
บ้างส้มแสดระดะพระเวหา
พบ! โดยรอบประดุจหยุดเวลา
นาฬิกาหยุดคลิก... ' พ ลิ ก ฝ่ า มื อ-
พ ลั น ส ะ ดุ ด!  บ ร ร ทั ด ห น้ า ถั ด ไ ป
นั่ น . . พิ รุ ณ ห ย ด ใ ส มิ ใ ช่ ห รื อ ? ! ? '
เก้าอี้หวายโยกคลอน...ก่อนลมกระพือ
หอบหนังสือปลิวหายหาไม่พบ!

? ? ? ? ? ? ? !

เก้าอี้หวายท่ามปาริชาติ
กับเรื่องราวประหลาด...ไร้ตอนจบ
' กระดาษเขียนจดหมายลายดอกกุหลาบสีชมพูกับสมุดนัดภพ '
ฤ า   บั ญ ช า ส ว ร ร ค์ จั ก ล บ ค ว า ม รั ก สิ้ น แ ล้ ว ?

กลิ่นธูปและเสียงร่ำไห้
ความผูกพันยังโยงใยหรือคลายแผ่ว
ขณะข้ามขอบฟ้าสวรรค์...อาจเผลอปล่อยมือกันจนคลาดแคล้ว
ฉั น ท อ ด ส า ย ต า นิ่ ง แ น่ ว...มองน้ำค้างแก้วระเหยกลับฟ้า!





ขอบคุณรูปภาพจาก yenta4.com

[สุวรรณ]

แล้วแสงชวาลาก็วูบไหว
คล้ายตัวอักษรที่เต้นได้ ตามแรงปรารถนา
ทอดเงาอยู่กลางห้องอันใหญ่ มหึมา
ช่วยนำพาแสงสว่างสู่.. สายตาอีกครั้ง

สงสัย...สมุดนัดภพ กว่าจบสิ้น
จะมีแรงผลักดันกี่ชีวิน กี่ความหวัง
อยากเห็นตอนจบของผู้ผ่านมามีความกล้าแกร่ง.. อย่างจีรัง
และก้าวไปด้วยความหวัง แม้เพียงลำพังก็ตาม

[รการตติ]

อั๊ยยะ!! . .. ปลายลูกดอกเป็นรูปหัวใจ
ไม่รู้หล่ะว่าเป็นของใคร . .. แป้งเลยขี้ตู่
ไม่ต้องรอให้ Spotter ชี้เป้า ~ ก็วิ่งออกมาให้เขายิงเป็นรู
ถ้าโดนลูกศรปักอกแล้วจะเจอเนื้อคู่ . .. แป้งยอมตาย~*

[รการตติ]

...เพราะเวลา....ก็คือเวลา...
ทุกสิ่งที่ก้าวข้ามมา...สามารถเปลี่ยนผัน...
ฉันตื่นขึ้นในอีกห้วงเวลา...และไม่รู้ว่าเธอยังห่วงหา...หรือลืมกัน
ไม่ว่าสมุดเล่มบางเล่มนั้น...ยังคงเขียนไว้เพื่อรอฉัน...หรือรอใคร...

...ไม่รู้ว่ากลิ่น...ปาริชาติ...
จะปลุกใครให้ตื่นจากฝันที่วาด...บ้างไหม
ไม่รู้ว่าเจ้าของดอกไม้ดอกนั้น...ยังคงอยู่ในฝัน...หรือตื่นที่ใด
ใครคนนั้นยังคงหลับไหล...หรือว่าตื่นแล้วจากกันไป...คนละห้วงกาล

หากเวลา..คือนาฬิกา.ที่เดินเปล่า
สองเข็มนั้นเล่า คงจะไม่มีทางเดินผ่าน
การก้าวย่างอาจใช้เวลานานแสนนาน
ส มุ ด นั ด ภ พ จะถูกจาร ด้วยกาลเวลา ให้กับผู้ที่ยังห่วงหาอาวรณ์

เมื่อ ป า ริ ช า ติ บานในหัวใจใครทั้งหล้า
ความรักในใจปรารถนา..จะย้อนมาให้ระลึกถึงวันก่อน
แม้เป็นเพียงสมุดนัดภพ ที่ถูกข้ามจากรอยแยกของเวลาผ่านมาโคจร
ให้ผู้ที่หลับใหล ได้ระลึกถึงภาพซ้อน ตื่นก่อนห้วงเวลา หมุนนาฬิกา..เพื่อหากันเจอ

รการตติ

[ฌลา]

หากเวลา..คือนาฬิกา.ที่เดินเปล่า
สองเข็มนั้นเล่า คงจะไม่มีทางเดินผ่าน
การก้าวย่างอาจใช้เวลานานแสนนาน
ส มุ ด นั ด ภ พ จะถูกจาร ด้วยกาลเวลา ให้กับผู้ที่ยังห่วงหาอาวรณ์

เมื่อ ป า ริ ช า ติ บานในหัวใจใครทั้งหล้า
ความรักในใจปรารถนา..จะย้อนมาให้ระลึกถึงวันก่อน
แม้เป็นเพียงสมุดนัดภพ ที่ถูกข้ามจากรอยแยกของเวลาผ่านมาโคจร
ให้ผู้ที่หลับใหล ได้ระลึกถึงภาพซ้อน ตื่นก่อนห้วงเวลา หมุนนาฬิกา..เพื่อหากันเจอ

รการตติ

...หัวใจยังคงเต้น...เพื่อวันเก่า...
รอคอยเธอกลับมาที่ของเรา...อยู่เสมอ...
ห้วงเวลาที่ข้ามผ่าน...ยังคงอธิฐาน...ให้ได้เจอ
ยังคงรักยังรอเธอ...และยังไม่เคยเผลอ...มองใคร

...แต่เวลา...มันหมุนวน...
และมีเพียงฉันที่เป็นคน...โหยไห้
เมื่อใดเธอจะผ่านมา...หรือจะปล่อยให้ฉันรออย่างไร้ค่า...เรื่อยไป
ทิ้งไว้เพียงสมุดและกลีบดอกไม้...กับคำอำลาอาลัย...ที่เลือนลาง...