ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ไขว่คว้าได้มาเพียงแต่ลม
หลงชื่นหลงชมโง่งมนัก
ขลาดเขลาเบาปัญญากว่ารู้จัก
แท้จริงรักนั้นไม่มีตัวตน

ความรักเหมือนผี...รู้ว่ามี...แต่มองไม่เห็น

ผู้หญิงดินๆ
 

[กังวาน]

เฝ้าคร่ำครวญหวนไห้ในความรัก
เธอรู้จักจริงไหมให้สับสน
ความรักมีอยู่ในหัวใจตน
มอบให้คนที่เขารักภักดีเธอ

[sunthornvit]

                           ความรัก  อยู่ใน  ใจมนุษย์
                ไกลสุด  และใกล้  ได้เสมอ
                มีทั้ง  ประเสริฐ  ดีเลิศเลอ
                และเพ้อเจ้อ  หลงใหล  คิดไปเอง

                                 

[รพีกาญจน์]

รวมความรัก ภักดี ไว้ที่เข่ง
เดินร้องเพลง แจกจั่ว ทั่วแห่งหน
สงวนเพิ่ม เติมไว้ ในตัวตน
เต็มปรี่ล้น อาจแหก อกแตกตาย

ให้แต่ความรัก อย่าให้ตัวนะ

 

รพีกาญจน์ 59

[เทโพ]

...เพียงฝันยามหลับ
พาตัวข้าขยับเหมือนสับสน
ละเมอพร่ำร่ำร้อง...ร้อนรน
ยังต้องทนฝันถึงเจ้าอีกเท่าใด
ก็เจ้าทำข้าเจ็บ
แม้หลับฝันมันหนาวเหน็บ สักแค่ไหน
...ก็เจ้าลา ทิ้งข้าไป
ทิ้งไว้ให้ข้าหลงละเมอ

เทโพ

[D]

 

ในคืนหนึ่ง คืนนั้น ได้ฝันว่า
มีชายหนึ่งต้องตามาปลอบขวัญ
สุภาพบุรุษ คนหนึ่ง สุดอำพัน
แอบคิดถึง มานาน จนฝันไกล

แต่พอตก ใจตื่น ในคืนค่ำ
ที่เพ้อพร่ำ หายหมด ความสดใส
เพราะไม่ใช่ เรื่องจริง แค่ฝันไป
มีสุขได้ ก็แค่ฝัน เท่านั้นเอง

ผู้หญิงดินๆ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ในคืนหนึ่ง คืนนั้น ได้ฝันว่า
มีชายหนึ่งต้องตามาปลอบขวัญ
สุภาพบุรุษ คนหนึ่ง สุดอำพัน
แอบคิดถึง มานาน จนฝันไป


ผู้หญิงดินๆ

ครั้นยามตื่น คืนกลับ จากหลับฝัน
ต้องมีอัน พรั่นอุรา น้ำตาไหล
แท้ที่จริง สิ่งนั้น แค่ฝันไป
ลวงหลอกใจ ให้เพ้อ ละเมอครวญ

อนิจจา ลาลับ สิ้นดับสูญ
เศร้าอาดูร คูณซ้ำ โศกกำสรวล
เหลือน้ำตา อาลัย ทิ้งให้นวล
เสียงไห้หวน ชวนคะนึง ถึงคำลา

วาสนา คลาคลาด ในชาตินี้
ขอน้อมพลี วจีจิตต์ อธิษฐาน์
จักติดตาม ทรามสวาท มิคลาดคลา
ทุกทุกชาติ ปรารถนา ไม่ลาเลือน

ขอกุศล ผลบุญ การุณย์จิตต์
ส่งลิขิต อุทิศตอบ มอบเสมือน
อนุสรณ์ วอนจำ คอยย้ำเตือน
ดุจดาวเดือน เกลื่อนฟ้า คู่ราตรี.../


บูรพาท่าพระจันทร์

[D]

ไม่อยากตื่น จากหลับ อยากกลับฝัน
เพราะในนั้น มีเธอ เสมอเหมือน
พระอาทิตย์ คู่ฟ้า ไม่ลืมเลือน
เหมือนดาวเดือน เยือนสนธยา ทุกคราไป
ผวาตื่น ลืมตา ทุกคราต้อง
หม่นมัวหมอง มองไม่มี ใจหมองไหม้
หมดมอดม้วย มืดมน หม่นฤทัย
แสนหวั่นไหว เดียวดาย อายทินกร

ผู้หญิงดินๆ

[เทโพ]

  สักกี่ตื่น ต้องคืนกลับ กี่หลับฝัน
สักกี่วัน นองน้ำตา อุทาหรณ์
สักกี่โศก วิโยคเศร้า ร้าวอาวรณ์
สักกี่นอน ต้องร้องไห้ ไม่เว้นวัน
  ก็เจ้าจาก พรากลา ผวาตื่น
จึงจำฝืน ข่มตา ไม่กล้าฝัน
ก็เจ้าหนี ลี้ไกล ตามไม่ทัน
จึงต้องพราก จากกัน ไม่ทันลา

....เทโพ....

[D]

นึกว่านอน หลับฝัน แล้วพลันตื่น
วันนี้ชื่น จริงแท้ แน่หนักหนา
มีฉากหลบ ซ่อนอยู่ สู่สายตา
ซึ้งอุรา ยิ่งนัก มาทักเจอ

ขาดสติ อยู่นาน พาลหลงผิด
รักเป็นพิษ แทรกซ้อน ตอนไผลเผลอ
คิดฝากใจ กับเขา เราละเมอ
หลงนั่งเหม่อ เสียเวลา คราระทม

ขอบคุณค่ะ คุณ"เทโพ"  ที่เข้าไปหามา
"ดิน"ขอกราบขอบคุณ และขอโทษพี่ๆ ทุกท่านในกระทู้นี้ด้วยนะคะ
ที่ครั้งก่อน"ดิน"ไม่ได้ใส่ใจเลย ลงไว้แล้วก็หายตัวไป
คงเห็นแล้วสินะคะว่า"ดิน"ขาดสติขนาดไหน
ขอบคุณในความกรุณาของพี่ๆทุกๆท่านค่ะ
 

"ดิน"