รสชาติแห่งบทกวี (ที่ไม่ได้มีความหวานเลย)

ในรอยลักษณ์ อักษร กลอนของฉัน
ไม่สำคัญ เหมือนอื่น ซึ่งพึงไหว
ไม่ได้หวาน ซาบซาน จับใจใคร
หรือฉ่ำชุ่ม อุ่นไอ ในน้ำคำ

บทกลอนฉัน บางครั้ง ก็จัดจ้าน
เหมือนพริกปาน เผ็ดน้อย ใช่ด้อยย้ำ
อย่างน้อยมัน ก็ช่วยตรึง ให้พึงจำ
ว่าอย่าทำ ให้ฉันเจ็บ เหมือนอย่างใคร

แต่บางครั้ง ก็เปรี้ยว เซี้ยวซู่ซ่า
ให้จี๊ดตา ผ่านรัก สลักใส
ให้จดจำ คำรัก สลักใจ
ให้รู้ไว้ รักฉัน ไม่จืดจาง

แต่หากลอง บ่อยครั้ง อาจจะขม
เพราะหลงงม จมรัก ซึ่งไกลห่าง
เพราะตัวฉัน ชอบท่องเที่ยว ไปตามทาง
อยู่ระหว่าง เส้นขนาน และวงกลม

อนึ่งว่า ลองบ่อย จะเค็มจิต
เพราะฉันคิด ค่ารัก ตามเหมาะสม
แล้วเธอเล่า มีใจพอ ฤ ยื่นชม
เพราะสายลม คือตัวฉัน ซึ่งผันแปร

^_^"
ไปได้เรื่อยๆ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รสชาติแห่งบทกวี (ที่ไม่ได้มีความหวานเลย) (อ่าน 2897 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้