เห็นดาวเดือนนลอยเลื่อนอยู่เกลื่อนฟ้า     เหมือนเวลาพาใจให้คิดถึง
คนที่เราคอยเฝ้าคิดคำนึง                    ใครคนหนึ่งแสนไกลไม่อาจเจอ
นอนคนเดียวเปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวนัก     คนที่รักห่างใกลพาใจเผลอ
พอยามดึกนึกไปให้ละเมอ                   ว่ามีเธอจับมือกันยามฉันนอน
ยามร้องให้มองมาหาที่พึ่ง                   แต่ไร้ซึ่งแม้เงาเจ้าข้างหมอน
แสนเหนื่อยล้าท้อใจจึงได้นอน             แล้วกอดหมอนซบหลับทับน้ำตา
แต่ก่อนเคยกอดกันวันก่อนก่อน             แต่ว่าตอนนี้คิดจิตผวา
ก่อนเคยมีรักให้ไม่ใกลตา                    ตอนนี้ลาห่างไปใกลเหลือเกิน
เงินมากมีเท่าไรไม่เคยสุข                   ของสนุกเท่าไรใจห่างเหิน
อยากบอกว่าเสียใจที่เธอเมิน               เหงาเหลือเกินเธอหนีไปที่ใกล
อาหารเลิศรสใดไม่อาจรู้                     อร่อยอยู่ตรงลิ้นหรือกลิ่นไหน
ก็ไม่อาจรู้รสสลดใจ                          แล้วเมื่อไรเธอนั้นจะกลับมา         
อยากให้เธอปลอบกันยามฉันทุกข์         อยากได้ซุกอกอุ่นทึ่คุ้นหนา
อยากได้คุยพูดกันจำนรรจา                 อยากให้มาคอยดูอยู่ข้างกาย
หากเธอคิดว่าเงินคือทุกอย่าง              จงรู้บ้างว่ามันไร้ความหมาย
ถ้าเทียบกับสุขใจเมื่อใกล้กาย             เพราะเมื่อตายฉันไม่อยู่ให้ดูแล

ความอบอุ่นจากเธอฉันอยากได้           เธอไม่ให้แล้วฉันจะไปไหน
นอกจากโหยหามันจากใครใคร            ความอบอุ่นจากใจให้ฉันที

จากภายในของจืตใจ..
มอบให้แม่..ที่ไม่เคยเข้าใจลูก