Re: เดียวดาย...ในสายลม.....

ยืนเดียวดาย ปลายฟ้า ยามหน้าฝน
หัวอกคน หม่นหมอง จ้องเวหา
ยังไม่ค่ำ ช้ำรัก เธอหักลา
พรรณนา ความเหงา เขากลับไกล

ใครบอกว่า ที่นี้ ไม่มีเหงา
ระเบิดเศร้า ยิ่งมา น้ำตาไหล
เพราะช่วยเหลือ เกื้อกูล เป็นศูนย์ใจ
จึงรู้ใน ใจมิตร ลิขิตกลอน

บ้านแห่งนี้ มีรัก สลักร้อย
ที่ปลดปล่อย ความเหงา เข้าถ่ายถอน
ยืนเดียวดาย ปลายฟ้า อย่างอาวรณ์
ส่องแดดร้อน “ตะวันฉาย” ทำชายลง .......(....หนุ่มนะโม....)

เปิดโลกกว้าง ฟ้าไกล อีกไพศาล
ใช่เพียงลาน กานต์ตะวัน พันให้หลง
ลับทิวา มีราตรี ให้ดำรงค์
อันความรัก ขึ้นลง มิคงวา

ลองหยุดเถิด เปิดทาง รางใจบ้าง
คู่ระหว่าง กลางทรวง ร่วงสุขสม
อย่างน้อยจบ พบเพื่อน ได้เอื่อนชม
ไม่หลงงม ความรัก ที่หลอกลวง

ตะวันฉาย กลายฟ้า ประภาเด่น
ดวงเธอเป็น รวิ ที่ผลิสรวง
สาดแสงส่อง ผ่องใจ ชนทั้งปวง
อย่าหลงบ่วง ป่วงกล มนตร์สุรีย์

สายลมร่าย ปรายรอบ ตอบความช้ำ
ให้เพียงจำ ย้ำลึก ไม่นึกหนี
เพราะเคยเกิด ความรู้สึก ที่ดีๆ
คิดแค่นี้ แล้วยิ้มได้ ไม่ทอใจ

ขอบอกก่อน เรานั้น ใช่มือสาม
เพียงกล่าวตาม หัวใจ ที่เคยไหว
มาส่งต่อ ความหวัง กำลังใจ
ที่เคยมี ใครใคร ใคร่บอกมา ...(สายลมสีขาว)