น้ำตาไหลหลั่งรินเปียกหมอน

แสนสะท้อนหวลคิดถึงความหลัง

ฉันทำผิดอันใดใยชิงชัง

จึงปิดขัดใจของเธอไว้กับตัว

 

   หัวใจรักของฉันมีค่าไหม

เธอหวั่นไหวกับมันบ้างหรือเปล่า

หรือเห็นฉันนั้นเป็นสิ่งเพียงชั่วคราว

เมื่อถึงเช้าเธอก็ลืมสิ้นความจำ


             โดย ชมพูไพร