ชื่อ ฤทธิ์ ศรีดวง

ใช้ชื่อนี้เพราะเป็นคำพ้องเสียงกับ ริด สีดวง คิดว่ามันขำดี กะเอามันซะมากกว่า เริ่มเขียนกลอนตอนอยู่มัธยมปลาย ตอนนั้นแอบรักเพื่อนต่างโรงเรียน ก็เลยรู้คุณค่าของแรงบันดาลใจ หยุดเขียนไปกว่าสิบปีหลังจบ ม.ปลาย เพิ่งกลับมาเขียนเมื่อประมาณปี 50 เว็ปไทยโพ เห็นเพื่อนๆแต่งกลอนกันเก่งๆ แล้วอยากเขียนแบบนั้นได้มั่ง เริ่มจากเขียนเล่นๆ ต่อมามันก็ติดใจ คงเพราะว่าเพลิน ที่จริงผมชอบเขียนเรื่องสั้นมากกว่า เพราะส่งสำนักพิมพ์แล้วได้ตังค์
พอติดกลอนก็ไม่ค่อยได้เขียนเรื่องสั้น แต่เอาหลักการเขียนเรื่องสั้นมาเขียนกลอน ก็เลยกลายเป็นกลอนเล่าเรื่อง

เพื่อนที่เก่าหายหน้าไปหมดก็เลยลองแวะมาที่นี่ ดูมีอะไรเยอะดี แต่ทำไม่ค่อยเป็นหรอก แค่อ่านเฉยๆ แจมบ้างนิดหน่อย 

เขียนได้สักพักมีคนเรียกอาจารย์บ้าง ครูบ้าง ตกใจนะ เฮ้ย! เราไม่ถึงขนาดนั้น แค่เขียนเล่นๆ ไม่ได้เป็นอาจารย์ภาษาไทยด้วย ทำงานก่อสร้างอยู่กับอิฐ หิน ปูน ทราย เขียนอย่างอื่นก็ไม่เป็น เพราะไม่มีความรู้อะไรเลย เป็นแต่กลอนกับกาพย์ เพราะง่าย คำเยอะดี เล่าเรื่องได้ง่าย ความรู้ฉันทลักษณ์แค่เท่าที่เรียนมัธยม แล้วก็ไม่ได้ศึกษาเพิ่มเติม เพราะไม่ได้คาดหวังจะเอาดีทางนี้

ผมเขียนเรื่องสั้นเพราะเป็นอุบายในการฝึกพิมพ์ไทยที่ผมมีปัญหามาก
กลอนที่ผมเขียนช่วงหลังจะค่อนข้างยาว นั่นเป็นอุบายอันหนึ่งที่ฝึกพิมพ์ไทยในมือถือ  ตอนทำงานอยู่กรุงเทพฯ นั่งเรือเกือบทุกวัน ผมเสียดายเวลามาก อ่านหนังสือก็ปวดตา จึงใช้มือถือหัดพิมพ์ด้วยมือซ้ายแต่งกลอน ปรากฎว่าเพลินมาก ได้ทั้งผลงานและทักษะมือซ้าย ซึ่งกลายเป็นว่าคล่องกว่ามือขวา

ตอนที่มีการประกวดแต่กลอน ผมจะเป็นคนดี  ตอนนั้นซื้อหนังสือไปอ่าน จับประเด็นหลัก วางพล็อต แล้วก็พิมพ์ใส่มือถือเหมือนเดิม จนเกือบจบเรื่อง ผมว่าการได้ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุดนั่นเป็นความสุข

เล่าให้ฟังครับ เผื่อว่าคนที่ให้เกียรติผมจนเกินเหตุจะได้กลับตัวทัน

ขอให้มีความสุขมากๆทุกท่านครับ