อ่านบทกลอนคนอื่นแสนชื่นจิต
ถ้อยลิขิตคารมสุดคมขำ
อ่านกลอนเราไร้รสให้จดจำ
เพียงตอกย้ำจุกแค้นแหนระอา

อยากมีกลอนวรรคทองดังก้องโลก
เหมือนลมโบกพัดพริ้วปลิวทั่วหล้่า
ขับเคลื่อนไหวไกลผ่านม่านนภา
จวบจนถึงชั้นฟ้่าสุรารางค์

โอ้บทกลอนเจ้าเอ๋ยเคยสุขสม
สุดนิยมยามยินสิ้นหมองหมาง
มาบัดนี้นี่ไยให้จืดจาง
ราวลาร้างจากจินต์สิ้นมอง เมิน

ดังตะวันลาลับไปจากโลก
วิปโยคโศกหายิ่งห่างเหิน
มิคืนกลับสุขสมภิรมย์เพลิน
ราวเผชิญหนาวเหน็บเจ็บทั้งใจ

คงมีบ้างดอกหนาเมื่อฟ้าสาง
แสงเลือนลางสีทองของวันใหม่
จักจรัสเจิดแสงผ่องอำไพ
เพื่อสิ้นไร้มืดมิดที่ปิดบัง

Orion264/มือขวา/บูรพาทรนง