ป่านฉะนี้เธออยู่ดีไฉน

แสนคิดถึงห่วงใยดวงใจเจ้า
เคยแนบเนานวลเนื้อเอื้ออุ่นเอ๋ย
มาแรมร้างกลางดินผิดกลิ่นเคย
ชวดชมเชยพิศวาสคลาดกานดา

มองทางไหนไร้เงาเจ้านงนุช
ผู้เป็นสุดมุ่งมาดปรารถนา
เห็นหมู่ดาวพราวแสงแฝงนภา
แต่ดวงหน้าจอมใจไม่เห็นมี

แลเห็นเดือนเคลื่อนต่ำคล้ำกลุ่มเมฆ
เคยเด่นดวงเป็นเอกมาหม่นศรี
หนาวน้ำค้างร่างร้าวหนาวฤดี
หนาวใจพี่หนาวเหน็บถึงเจ็บทรวง

โอ้รักเอ๋ยเคยใกล้กระไรรัก
ต้องมาพักสัมพันธ์ขวัญแสนห่วง
ป่านฉะนี้น้องเจ้าเนาแดดวง
จงเฝ้าหวงห่วงหาอย่ารู้คลาย

ยามพี่ไกลใจเจ้าจงเนาจิต
เหมือนได้ชิดชมรักสมัครหมาย
อย่าหลงลืมปลื้มใดนอกใจกาย
คิดถึงชายคนหนึ่งซึ่งรักนาง

            บูรพาทรนง/นา