ยังเยี่ยมชมดมดอมกลิ่นหอมหวาน
แห่งบทกานท์ร้อยศิลป์รบิลสรวง
เปรียบอาหารผ่านหิวไส้กิ่วกลวง
จึงส่งล่วงลำคอขออิ่มเอม

ครั้นหิวดับลับลาสาใจอยาก
ก็พลันจากร้อยรสหมดเกษม
เหลือร่องรอยคล้อยหลังครั้งปิ่มเปรม
คือจบเกมหวานชื่นทุกกลืนกิน

จนกว่ากาลผ่านทวนหวนมื้อใหม่
อาจมีใจรู้สึกนึกถวิล
ตามโหยหาอารมณ์เพาะบ่มชิน
มิจบสิ้นเวียนวนของคนเรา

แม้อาหารทานบ่อยร้อยพันหมื่น
กี่วันคืนผ่านพบจบรอยเก่า
ก็ยังมีเริ่มใหม่ไม่สร่างเซา
เปรียบลำนำคำเนาเคล้าวารี.

                  บูรพาทรนง