ที่ฉันเขียนบทกลอนเมื่อก่อนนั้น
เพราะหัวใจของฉันแสนหวั่นไหว
ทุกซอกหลืบมุมมองแห่งห้องใจ
ร้อนด้วยไฟพิวาสมุ่งมาดมาน

"ฉันรักเธอ"เพ้อพกในอกสุม
เพราะเลือดหนุ่มชุ่มรักมาทักขาน
แอบรักเธอเพ้อฝันนิรันดร์ลาน
กลอนจึงหวานเสริมศิลป์โบยบินไกล

แต่วันนี้กลอนฉันมันหม่นหมอง
เหมือนกับของผุเน่าไม่เอาไหน
ทิ้งสัมผัสศาสตร์ศิลป์ความกินใจ
เพียงเหลือไว้คราบรอยเลื่อนถอยลง

ก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งความหวังสิ้น
สุดโบยบินเหินหาวในพราวหงส์
รอเวลาพร่าผลาญแหลกลาญองค์
เมื่อหัวหม่งพื้นดินสิ้นใจตาย   

                  บูรพาทรนง