ลมเอื่อยจากปลายไผ่ม้วนมาตีฝุ่น
ในฤดูลมหมุนแห่งเมษา
ณ ถิ่นบ้านร้างไกลแต่ใดมา
ป่ากึกก้องทั่วป่า...ประสาเป็น
ย่านบ้านเรือนสุมกองกวาดลานกว้าง
นกไต่สวนตื่นคว้างเสียงกางเขน
วัดสวดธรรมสลับซ้อนทุ้มกลองเพล
เนิบนานเป็นอย่างนั้น...แต่ปู่ตา
เงียบงามตามวิถีที่สมสั่ง
เช้า-ค่ำคล้อยหลังอย่างช้าช้า
เพลงเย็นย่ำโยกดอกหญ้าตะวันลา
มนต์วิถีแห่งเมษา...ยิ่งน่ายล
ควันเอื่อยเอื่อยเรื่อยไปจากท้ายบ้าน
โพล้เพล้เรียงงอบลางานทุกแห่งหน
ตะวันต่ำค่อยยอแสงดั่งคอยคน
ฟ้ามืดจึงวับพ้น...คนสุดท้าย
ค่ำคืนเป็นคืนค่ำโดยแน่แท้
มืดสนิทนั้นวาวแต้มแต่คบไต้
เสร็จข้าวปลาพลันนกหวนในป่าไพร
กล่อมฤดูหลอมหัวใจ...อยู่ในนั้น

      " ฤดูร้อน ของคนไพร "