คิดกลอนอะไรไม่ออก อารมณ์มันทดท้อไปหมด ขาดแรงบรรดาลใจ ขาดไฟในการเขียน

คาถาป้องกันภัยจากโควิด

กถามงกุฏพระพุทธเจ้า(บุดด้า โคโรน่า)

อิติปิโส วิเสเสอิ      อิเสเส  พุทธะนาเมอิ
อิเมนา  พุทธะตังโสอิ    อิโสตัง พุทธะปิติอิฯ

กถานี้ชื่อ บุดด้า โคโรน่า(มงกุฏพระพุทธเจ้า) ส่วนโควิดเอง เดิมมีชื่อว่า ไวรัสโคโรน่า(มงกุฏ)
เพราะฉะนั้น ก็ไม่น่าจะมีกถาไหนที่เหมาะสมกว่านี้อีกแล้ว สำหรับสวดป้องกันภัยจากโควิด

กาพย์ขับไม้(กาพย์สุรางคนางค์๓๖)

จิตตั้งจ่อตรง   ขอพรพุทธองค์   เพื่อสวัสดิโรคา
ปกป้องชีวิต    จากโรคโควิดฯ    อย่าม้วยมรณา
ขอโปรดรักษา  ชีวันตัวข้า   อย่ารู้หม่นหมอง

ขอพรเทพไท   ทุกชั้นฟ้าใด  ประสิทธิ์สมปอง
อำนวยอวยพร  ผู้ข้าวิงวอน    รับรู้ตอบสนอง
เกื้อกูลคุ้มครอง  ชีวิตทั้งผอง  ปลอดโรคโชคดี

น้อมสวดคาถา  จดจำเรียนมา  ตามพระบาลี
ชื่อว่ามงกุฏ   องค์พระสัมพุทธฯ เหนือโลกโลกีย์
ศักดิ์สิทธิ์เสริมศรี  ขจัดภูติผี   ห่างชีพไกลชนม์

สวดรอบเจ็ดครั้ง  วันหนึ่งพึงตั้่ง  บริกรรมสามหน
เช้าเที่ยงเย็นย่ำ  เพียรหมั่นจงจำ  ให้ซาบกมล
คงไม่เสียผล  เกิดเป็นกุศล   ดีงามติดตัวฯ

การสวดกถาต่างๆโดยนึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าเป็นที่ตั้ง ถือว่าเป็นการเจริญภาวนา
ทำจิตใจให้สงบ เป็นบุญกุศลมหาศาล แม้ว่าเกิดพลาดพลั้งไป ติดโควิดฯเสียชีวิต
ตายไปวิญญาณก็คงไปสู่สุคตินั้่นแลฯ(เพราะฉะนั้นอย่าคิดมาก)

                            บูรพาทรนง