อุ่นไอแดดเพียงครู่ใจสั่นหนาว
อุระร้าวหวนระลึกวันวาน
กอดถนอมคู่เขนยสอดผสาน
ตราบเท่านานกลับจากในเหมันต์
ปล่อยข้าไว้ให้ลมระโหมพัด
ใคร่สกัดเย็นนอกไม่สากรรจ์
ต่างในทรวงห่วงหาเพลิงอนันต์
อุ่นเพียงจันทร์คู่ชมกว่าฟืนไฟ