เขาว่ากันว่า... ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์
มีแค่สุขเพียงแรกเริ่มนั้นจริงหรือ
น้ำต้มผักยังว่าหวานเท่าหยิบมือ
ต่อให้ยื้อ ต่อให้รั้ง ก็จากลา

เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานวัน...
ในความสัมพันธ์มักจะมีคนที่รักมั่นคงกว่า
คนที่รักมากก็ต้องเจ็บมากเป็นธรรมดา
คนที่รักน้อยกว่าก็ได้เปรียบไป

พยายามทำความเข้าใจเพื่อได้รู้จัก
นิยามความรัก...คงเหมือนกับการปลูกต้นไม้
ปุ๋ยที่จะทำให้เติบโตก็คือการเอาใจใส่
แต่ส่วนใหญ่จะถูกกลืนไปกับความผูกพัน

ที่เขาว่ายิ่งใกล้เหมือนยิ่งไกลห่าง...
ถูกทิ้งร้าง เพราะอีกฝ่ายชะล่าใจในความสัมพันธ์นั้น
แค่ดำเนินบทบาทตามหน้าที่ จึงละเลยความห่วงใยกัน
ฝ่ายที่ยึดติดในรักมากกว่านั้น คงต้องเจ็บปวดใจ

ความรัก...เป็นเรื่องซับซ้อนอย่างน่าฉงน
ต้องแลกกับความทุกข์ทน ความอ่อนไหว
ต้องปล่อยวาง ต้องยอมรับ ต้องเข้าใจ
หากหลุดพ้นพันธนาการนี้ได้ คงมีแต่
"เพียงใจที่ไร้รัก"

~Goldfish~