แต่งไว้ยามหิวเมื่อกี้

อันอ้อยหวาน แทะกิน เหลือแต่ซาก

ขนมจาก หวานอยู่ มิรู้หาย

ขนมครก หวานมัน ยังจางไป

 แต่หวานใจ ยังหวานอุ่น ละมุนทรวง

อันว่าน้ำ ต้มผัก ไม่ยักกร่อย

มือน้องน้อย บรรจงตัก ให้กับพี่

เติมความรัก ความใส่ใจ ในหวังดี

แต่มื้อนี้ พี่ขอเปลี่ยน เป็นเมี่ยงปู

เป็นน้ำพริก ถ้วยเก่า เจ้าแสร้งว่า

ถึงเวลา ก็จืดจาง ทำห่างหนี

อยากจะบอก ให้เข้าใจ ในตอนนี้

น้ำพริกดี กินจนตาย ไม่กลายไกล

ถึงจะมี มัสมั่น หวานมันให้

มีปลาช่อน ผัดคื่นช่าย น้ำลายไหล

ผัดคะน้า ลาดปลาเค็ม ผัดหอยลาย

อย่าห่วงใย ใจพี่แข็ง ดั่งแท่งปูน

เป็นเสาเหล็ก แปดศอก ตอกเป็นหลัก ถึงใครผลัก นานเท่าไร เสาไม่ไหว

เพราะมีเจ้า เป็นตอหม้อ ลงรากไว้

อยากเท่าไร จะกล้ำกลืน ทำฝืนทน