อันอ้อยตาลหวานลิ้นแต่กินยาก 

โถ...เห็นกันอยู่หลัดหลัดมาพลัดพราก
กลอนหลายหลากรสคำเคยฉ่ำหวาน
มาบัดนี้คล้อยศิลป์กวินกานท์
ก็มินานเท่าใดให้เปลี่ยนแปลง

หวังจะขุดรากเหง้าให้เข้าที่
ออกพาทีถ้วนทั่วหัวระแหง
กระโดดเข้าร่วมวงฝ่าธงแดง
ร่วมลงแรงถักทอศิลป์ก็เดิน

หากแต่เจียดคำคายน่าอายนัก
จืดทะลักดักหน้านำพาเหิน
หวานมิส่งลงศิลป์กวินเมิน
กองพะเนินเกินแก้ย่ำแย่จริง

จำบุกป่าฝ่าลงในดงอ้อย
ขอสักร้อยลำต้นประพนธ์หญิง
ทั้งรากใบให้ขย้ำฉาบคำอิง
หวานเข้าสิงสรรพางค์ให้พร่างพรู

กัดหนุบหนับจับทางระหว่างลิ้น
ฟันฟางบิ่นนึกคำหวานล้ำหรู
สองมุมปากเลือดพราวลงกราวกรู
หวังเช้าตรู่หวานคำให้หนำใจ

ตื่นแต่เช้า น้าวจิตลิขิตต่อ
โอละพ่อปากแตกหลายแยกให้
จะเอื้อนอ่านขานคำช้ำทรวงใน
จะจุดไฟเผาอ้อย เถอะคอยดู

 
ฮืมมมมมมมมมม ฮ่าๆ
พิณจันทร์
๕ สิงหาคม ๒๕๖๑