หน้าม่าน         เมื่อนั้น     ท้าวประดู่ภูธรสังหรณ์จิต     
บรรทมเพลินเกินเหตุสังเกตนิมิต     ถูกหรือผิดนางประแดะเคาะแคะเอา
ร่วมชีวิตผิดถูกเกิดลูกหลาน     แม่สามานย์สมรวมกลับสวมเขา
ระเด่นลันไดใฝ่สูง"ยูง"ตาเบา   คิดจะเอาเมียข้ามุ่งมาเมือง
ประเดี๋ยวเข้าหานางทางตำหนัก   สอบถามซักเจ้ากูให้รู้เรื่อง
เห็นถาดวางสมหวังมลังเมลือง  เจ้าลืมเคืองจ้อง"ตะบัน"กับ"กัญชา"

เนิน จำราย