มาฟังน้ำเสียงที่ต่างออกไป..
ยิ้มของแม่โพสพ
เกร็งน่องเหยียบสากยกปล่อยตกตุบ
ข้าวเปลือกยุบสากซ้ำลงตำใหม่
ขาท่อนแกร่งแข็งขยับรับทันใด
เหยียบลงไปตึกตักตุบยุบย้ำดัง
ขาแคล่วคล่องน่องสาวไม่ขาวนิ่ม
ตวัดริมผ้านุ่งผึงดูขึงขัง
เท้ายกทับรับคานทะยานยัง
ย่ำแล้วยั้งสากกระดกตกกระทบ
ตึกตักตุบ! ตึกตักตุบ! ยิ่งทุบถี่
พราวเหงื่อปรี่ปาดป้ายหลายตลบ
หากรอยยิ้มยินดียังมีครบ
มิรู้จบจากจริงใจให้ตื้นตัน
หลายหลายคนขึ้นเรียงยืนเคียงไหล่
เหยียบต่อไปยกย่ำย้ำกระชั้น
เสียงครกตำต้ำตอกเสียงหยอกกัน
เสียงสรวลสันต์สาวเจ้ายิ่งเร้าใจ
กระทั่งปริเปลือกข้าวร้าวแยกแล้ว
สารสวยแพรวเม็ดพราวขาวข้าวใหม่
สองมือน้อยค่อยกวาดรอบกอบขึ้นไป
จากครกใส่กระด้งบรรจงริน
ทะระและ แชะ แชะ! ทะระและ แชะ แชะ!
เม็ดข้าวแตะกระด้งกระดอนดิ้น
รำกระพือร่อนหลงลงกองดิน
ข้าวก็หมิ่นเหมือนจะหกแต่ตกตรง
กระด้งเอียงเบี่ยงบ่ายยักซ้ายขวา
ด้วยลีลาอ่อนไหวชวนใหลหลง
ในความงามนี้แฝงแข็งมั่นคง
ในกระด้งนั้นมีข้าวเคล้าเหงื่อใคร?
เมื่อเหงื่อไคลไร้คนมาปล้นปลิ้น
เหงื่อก็รินแรงหลั่งลงครั้งใหม่
เป็นน้ำแรงที่ละลายสายน้ำใจ
และเหงื่อไร้รอยร่ำริ้วน้ำตา
...ข้าวประชาชนนี้มีมามอบ
สนองตอบนักสู้ผู้หาญกล้า
แม่โพสพแบกกระบุงเดินมุ่งมา
ยิ้มในหน้า, ปาดเหงื่อเหนือไรคิ้ว
จิระนันท์ พิตรปรีชา
(ริมแม่จัน, เขตอุ้มผาง)
ใบไม้ที่หายไป - ซีไรต์ ปี ๒๕๓๒
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
