ยามค่ำคืนนั่งฝืนทน..รอคนรัก
เจ็บยิ่งนักไม่มีใครใจเหงาหงอย
มองลอดผ่านม่านสีดำ..นั่งตาลอย
เฝ้ารอคอยนวลนางจางจากไกล
สองปีกว่าคราบน้ำตา ปู่..ไหลหลั่ง
ความผิดพลาดเผลอพลั้งทำหวั่นไหว
ด้วยความโกรธน้องกล่าวหามาหนีไป
คืนเหงาเหงาเศร้าดวงใจจำทุกข์ทน
เจ็บเหลือเกินเจ็บในอกเหมือนตกเหว
เพราะครอบครัวมาล้มเหลวเลวอีกหน
เคยรักมากนางเกลียดชังความยากจน
เกือบเสียคนนั่งหดหู่อยู่คนเดียว
จบลงตรง..คำว่ารัก..น้องหนีหน้า
แทบคลั่งตายคล้ายคนบ้าเดินโดดเดี่ยว
เหมือนร่างกายไร้วิญญาณนานจริงเจียว
นอนเปล่าเปลี่ยว..ในบ้านร้าง..กลางสวน..ริน
ริน ดอนบูรพา
๑๐ ส.ค.๕๗
