http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=03-2012&date=02&group=41&gblog=33






1..
O โอ-ศรัทธาบ้าบอด..ราวทอดเงา-
รอคอยให้สองเท้าย่างเข้าหา-
เพื่อย่ำเหยียบ..ย่ำยีด้วยลีลา-
ของผู้ใช้ปัญญาอีกคราครั้ง !
O ในโบสถ์รูปองค์พระ..แสงสะท้อน
แว่วเหมือนคำบวงวอน, คำสอนสั่ง-
เผยบทบาทแทรกปนให้ทนฟัง-
โมหะการณ์คลุ้มคลั่ง..ที่หลั่งริน !

2..
O กราบพระพร้อมคิดย้ำในคำนึง
องค์ผู้ซึ่งล่มตนเสียป่นสิ้น
แผ่องค์ธรรมโอบแคว้น..อาบแผ่นดิน
กล่อมจิตดิ้นรนส่ายให้คลายร้อน
O แจงองค์ธรรมล้ำลึก..ให้ศึกษา
ล่มบอดบ้าโง่เขลาให้เพลา..ผ่อน
จุดแสงในแววตา..ด้วยอาทร
แม้ผู้นอนหลับใหล..ยังได้รู้ !
O จนวันเดือนปีเปลี่ยนหมุนเวียนรอบ
ไย - เกณฑ์กรอบครอบเอาทุกเหล่า..หมู่
กรรม, วาท, วัตร..บิดเบือนไม่เหมือนครู-
ย่างเหยียบสู่หนทางล่มล้างตน
O ใบไม้ร่วงหล่นคว้างที่กลางป่า
เมื่อปัญญาแจ้งเลศ..ปวง-เหตุผล
สายวารีเลื่อมไหล..เมื่อใจคน-
ผ่านช่วงยามหลุดพ้น..จาก-วนเวียน
O คืนนั้น..จันทร์ทรงเพ็ญลอยเด่นฟ้า
พร้อมอัตตาตัวตน..ผ่านพ้น..เปลี่ยน
คืนนั้น..สายน้ำหลาก..ใจพากเพียร-
ก็กร่อนเกรียนทุกข์ทน..ไปพ้นทาง
O ที่ด้านบนกิ่งโพธิ์..เหมือนโล้..ลู่-
กิ่งก้านรู้นบนอบอยู่รอบข้าง
สายน้ำยังเอื่อยไหล..เมื่อใครวาง-
ตัวตนทิ้งคาค้าง..ที่กลางจร
O ครั้งนั้น..เนรัญชลา..ไหลบ่าสาย
พร้อมจันทร์ฉายแสงพลอด..ลงออดอ้อน
โพธิ์คงระบัดใบ..หากไฟฟอน-
ในอกร้อนรนทุกข์..ไม่ลุกโชน
O ครั้งนั้น..สายวารี..คงรี่ไหล
บางจิตใจ..กรอบ-กัก..กลับหักโค่น
ตัวตนถูกถอดถอน, ความอ่อนโยน-
ก็ถ่ายโอนออกแล้ว..ผ่านแววตา
O ที่โคนไม้ร่มพฤกษ์..ค่ำดึกนั้น-
มีแสงจันทร์อ่อนละมุน..พร้อมคุณค่า-
แห่งความเป็น..ความมี..เริ่มลีลา-
ล่มมิจฉาการณ์ปวง..ลับล่วงตอน
O แทบบัลลังก์โคนพฤกษ์..ค่ำดึกนั้น-
ความยึดมั่นในโลกถูกโยกถอน
ถ้วนสิ้นความปรารถนาเคยอาวรณ์-
กลับถูกทอนถ่ายบท..จนหมดรอย
O จากอุษากาล-พ้น..สู่สนธยา
ถ้วนมิจฉาการณ์สรรพ..ก็ยับย่อย
การตีความ..ใคร่ครวญก็ล้วนพลอย-
ช่วยปลดปล่อยสภาพธรรม..เคยค้ำยัน
O ล้วนบทบาท..อวิชชาค้ำคาใจ
จนพาให้คอยประพฤติแต่..ยึดมั่น
จำแนกการตีความ..ไว้ล่ามพัน
แล้วสร้างฝันแทรกซ้อนไว้ผ่อนพิง
O ที่บัลลังก์โคนโพธิ์..ภิญโญญาณ-
นั้น - เบ่งบานล้อมใจจนใหญ่ยิ่ง
รูปนามเคยโน้มแนบเข้าแอบอิง-
ก็หล่นกลิ้งเกลือกภาวะอารมณ์
O ปราศเชิงชั้นช่อฟ้า..ให้ตาเห็น
เพียงจันทร์เพ็ญแสงอยู่..เมื่อรู้สม-
มุติ..สัตย์..เท็จ..ต่าง..เหมือน..รู้เงื่อนปม-
การห้อมห่มรูปจริตให้ติดคา

3..
O โอ นั่นเสียงพากย์วอน..นัยอ้อนออด-
เอาบุญบาปก่ายกอด..ความบอดบ้า
ล้อมหัวใจเต็มพิกัด..ด้วยศรัทธา
เหนี่ยวจูงพาชาติภพ..บรรจบ-วน
O วัตถุธรรมล้ำเลิศ..บรรเจิดนัย-
ก็ผ่านให้ลูบคลำอยู่ซ้ำหน
ช่อฟ้าช้อยยอดเฟื้อย..ก็เลื้อยจน-
จะพุ่งพ้นหลังคา..สู่ฟ้าไกล
O กระเบื้องเหลือบแสงสูรย์..จำรูญสี
เมื่อความมี..ความเป็น..มองเห็นได้
ธูป, เทียน, บุษบัน..พร้อมควันไฟ-
ก็ก่อรูปขับไขสู่นัยน์ตา
O นั่น-รูปเศียรก้มหมอบอยู่รอบด้าน
พร้อมศัพท์เสียงบนบานที่ด้านหน้า
วางความเชื่อบนคำ..ให้นำพา-
ด้วยศรัทธาคลุมครอบอยู่รอบใจ
O เสียงพร่ำพร้องบาปบุญก็หนุนเนื่อง
เชิดชูเรื่องกล่าวรับเกินนับไหว
ยอโลกหน้าโลกนู้นที่พู้นไกล
รองรับความฝันใฝ่..ที่ในตน
O หนึ่งรูปนามทรงกาย..ริมสายน้ำ
ตรึกตรองธรรมจนรู้..เหตุสู่ผล
จิตใคร่ครวญแยบคาย..ก็ว่าย-วน
ผ่านสู่ความหลุดพ้น..ล้าง-หม่นมัว
O มีหรือโบสถ์งามลออ..ชั้นช่อฟ้า
ในที่ราตรีกาลคลี่ม่านหลัว-
ลงคลุมครอบโมหันธ์..จนสั่นรัว-
ก่อนคลายตัวเคลื่อนพ้น..อย่างอลเวง
O โอ ลวดลายพัดยศ..กำหนดรูป
กลางควันธูปแสงเทียนเฝ้าเวียน..เพ่ง
เย้ยสายตา, หยอกยั่ว..ให้กลัวเกรง-
การเร้าเร่งสั่นรัวของตัวตน
O แย้มยิ้มรับศรัทธา..ร่วมปราศรัย
แววตาไหวตอบรับ..ก็สับสน
ปฏิพากย์แอบอ้าง..ก็ต่างปรน-
เปรอ-ดวงใจดิ้นรน..ในหนทาง
O ที่ไหนเล่าพากย์ถ้อย..การปล่อยลง
เห็นเพียงสงสารกรรมเขานำอ้าง
สืบทอดรูปวัตถุธรรมเพื่ออำพราง-
การก่อสร้างรูปนิมิตให้พิสดาร
O พระ-จำพรากเวียงวังแต่ครั้งก่อน
ก็เพื่อสอนจิตหลง..ละ-สงสาร
ใช่เพื่อศักดิ์ภิญโญ..ยศโอฬาร
แต่เพื่อผลาญเผาฆ่า..ธรรมารมณ์
O กลับมาไหว้วัตถุ..สาธุเสียง-
ก้มกราบกันพร้อมเพรียง..ขับเสียงขรม
บัวใต้น้ำงอพับอยู่กับตม
ฤๅ-อาจชมแสงเรื่อ..ที่เหนือน้ำ ?
O ดูนั่นเถิด..รูปวิจิตร..เขาปิดทอง
ปากลิ้นฟ้องทุกข์โศกแห่งโลกต่ำ
องค์พระรูปงามลออ..เขา ก็นำ-
แผ่นทองคำปิดครอบอยู่รอบองค์
O สรวงสวรรค์ชะลอลงที่ตรงหน้า
หรือ-บอดบ้ากอดกุมความลุ่มหลง ?
กี่รอบเดือนปีเปลี่ยน..ยังเวียนวง-
อยู่ในสงสารวัฏฏ์..ยากตัดใจ
O ยากจริงหนอ..โลกพิสุทธิ์สมมุติสร้าง
จักปล่อยวาง..รอบวงความหลงใหล
หรือ..กรอบเกณฑ์พิธีกรรม..อาจนำไป-
สบความใสสว่างรู้..แม้..ครู่เดียว ?
.
.
หรือ..กรอบเกณฑ์พิธีกรรม..อาจนำไป-
สบความใสสว่างรู้..สัก..ผู้เดียว ?

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=09-2011&date=25&group=41&gblog=29



O บัวดอกนั้น...O





O ด้วยว่าบัวจักบานเมื่อก้านโผล่-
พ้นน้ำ-โล้ลมลูบ .. อวดรูปโฉม
 กลีบดอกแย้มยั่วภู่ .. ให้จู่โจม-
ลงตฤปโลมหวานหอมที่น้อมรอ
O คลี่เรียวดอกรับแสงที่แรงร้อน
 ให้เกสรเชิดสร้อยขึ้นลอยล่อ-
เรณูหวานซ่านหอมก็ย่อมพอ-
เพียง-สานต่อสืบเหง้า .. คงเผ่าพันธุ์
O พุ่งฝ่าพื้นสินธู .. เชิดชูสิทธิ์-
เอื้อชีวิต .. เป็นมีด้วยสีสัน
 ช้อยกลีบบาน .. ผึ้งภู่ .. ฤๅ-รู้ทัน-
หวานหอมนั้น .. อวลกลิ่นให้บินวน
O เพียงลมและแสงสรวงที่ช่วงโชน
 ฤๅ-รู้กลิ่นตม-โคลน .. ที่โคนต้น ?
เยี่ยงปูปลาทั้งหลายที่ว่าย-วน
 กลางฝุ่นดินขุ่นข้นแสนหม่นมัว
O โอ้งาม .. ราวจะงามไปสามโลก
 พร้อมลมโบกบ่าระลอกราวหยอกยั่ว
 ใบขาบเขียวแผ่บาน .. และก้านบัว-
คล้ายโยกตัวล้อน้ำอยู่ร่ำไร
O ดอกตูมอันเกลือกโคลนที่โคนต้น
 สุดฝ่าน้ำขุ่นข้นขึ้นพ้นได้
 เรียวกลีบจะอาจบาน .. ณ กาลใด
 เมื่อหรุบดอกหลับใหลอยู่เช่นนั้น
O โองาม .. ที่จะงามไปสามโลก
 เห็นแต่เพียงเปียกโชก .. คอยโยกสั่น-
อยู่เรี่ยตมติดดินตราบสิ้นวัน
 จักกี่พันแสงภาส - ฤๅอาจ .. โลม ?
O ฝุ่นดินโคลนปลิวป่าย .. รำบายหมอง
 แทนเรื่อรองแสงรุ้งเข้าปรุงโฉม
 ยังว่าหม่นหมองรูปที่จูบโจม
 อาจยังโสมนัสสู่ .. เต่า ปู ปลา
O ขลุกคอยสมาคม .. กับตมโคลน
 ดอกก้านโอนเอนอยู่ .. ราวรู้ว่า-
แสงบนสรวงลิบพู้นเกื้อกูลมา
 ไม่อาจฝ่ามืดดำกลางน้ำริน
O ร่ำรมย์รสตมดินในถิ่นล่าง
 ช่อดอกตูมแช่ค้างอยู่กลางสินธุ์
 ฤๅ-จะอาจรับรู้ .. ผึ้งภู่-บิน
 และลมรินรวยสู่ .. ฤดูกาล
O จุดประทีปโคมไฟ .. ขึ้นไขแสง
 มืดย่อมแฝงรอยสิ้น .. พรากถิ่นฐาน
 ภาพบัว-ผ่านจิตเพ่ง .. นั้นเบ่งบาน
 แสงวันก็โลมผ่าน .. ดอกก้านใบ
O กลางประทีปโคมทอง .. อันรองเรื่อ
 ภาพที่เหลือ-บัวต่ำ, สายน้ำไหล
 เต่าปูปลากัดกินจนสิ้นไป
 เหลือก้านดอกเศษใบ .. อยู่ใต้น้ำ
O ดวงไฟเต้นเปลวปะ .. รูปพระแผ้ว
 กระทบแก้วนัยน์ตาทั่วหล้าต่ำ
 สะท้อนแววตอบรับ .. ลำดับธรรม
 เช่นบัวสัมผัสรู้ .. ฤดูลม
O ดวงไฟเต้นเปลวปะ .. รูปพระพุทธ
 บริสุทธิ์บัวหมู่ .. ก็รู้ฉม
 เอื้อมเด็ดดึงคุณค่าควรปรารมภ์-
กุมดอกก้มกราบลง .. หน้าองค์พระ !
 

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=05-2010&date=27&group=41&gblog=7


O ช่อมาลัย...O







O เห็นเขาเก็บดอกไม้ที่ปลายสวน
กลิ่นหอมอวลจับร้อยเป็นสร้อยสี
เรียงเป็นช่อมาลัย...บ่วงไมตรี
แทนไยดีส่งมอบ..รับตอบกัน
O มาลัยหอมจับต้องประคองถวาย-
องค์พระพร้อม-รำบายความหมายมั่น
ผ่านห้วงจิตใจลูกเฝ้าผูกพัน
หวังยกธรรมารมณ์ ...พ้นหล่มดิน
O ช่อเรียงชั้นมาลัย...แทนนัยพุทธ
บริสุทธิ์ด้วยหอมรายล้อมถิ่น
เมื่อสัมพันธ์พหุเภทด้วยเจตจินต์
ก็เมื่อนั้นรอบประทิ่นร่ำรินรส
O สดับเถิดความหมายอันหลายหลาก
ล้วนเชี่ยวกรากอหังการ์ทุกปรากฏ
และตรองเถิดมนุสธรรม..ผองคำพจน์
พร่ำอยู่ไม่รู้หมด..เกินจดจำ
O ขับตัวตนเวียนว่าย..รำบายถ้อย
ความก็ลอยข้ามภพให้ขบขำ
คือเดิมเดียวอาตมัน..คอยหมั่นนำ-
ขึ้นตอกย้ำสังคมให้งมงาย
O คือ..วิญญาณบอดบ้า..ท่องฝ่าภพ
แต่ขันธ์ลบชีพล่วง..ยังช่วงฉาย-
เสพสุข-ทุกข์-รมย์-ร้อน-ไม่ผ่อนคลาย
ในกระแสเวียนว่ายแห่งวงวัฏฏ์
O ภพเบื้องหลังรั้งมา..พรรณนาถ้อย
ให้เคลิ้มคล้อยคิดเห็นว่าเป็นสัจจ์
มิจฉาการณ์แฝงเร้น..นั้น-เด่นชัด
โบกสะบัดร่มเงา..บังเขลาไว้
O เบื้องแรก-ที่แทรกเท็จลงเสร็จสรรพ
เพราะหยิบจับเลือกหา..คิดว่า-ใช่
เบื้องหลัง..ก้านบัวต่ำ-ปลา-น้ำ-ใจ
ร่วมภาวะหลากไหลเป็นนัยเดียว
O เบื้องต่อมา-ใช่แค่กระแสน้ำ
แต่เป็นธรรมมิจฉา..อันบ่าเชี่ยว
อุโฆษกึกก้องกันเสียงลั่นเชียว
แทรกทุกเสี้ยวส่วนเขลา..ที่เฝ้ารอ
O เบื้องหน้า – พยับฝนคลุมหนหาว
แสงพร่างพราวสิ้นไปเมื่อไรหนอ
วิชชุแลบฟ้าร้อง..เสียงก้องพอ-
สร้างภาพล้อรับช่วง..แทนดวงวัน
O เพียงแวบเดียววูบดับจนลับหาย
วิชชุว่าย-วนฟ้า..ฉาบทาฝัน
ก็เพียงชั่วมัวเมายั่วเย้ากัน
กับโลกฝันนิรมิตในจิตมี
O เห็นเขาเก็บดอกไม้ที่ปลายสวน
กลิ่นหอมชวนจับร้อยเป็นสร้อยสี
ใช้กลีบดอกเป็นพวง..ผ่านท่วงที-
อัญชลีกราบก้ม..ว่า – พรหมจรรย์ !

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sdayoo&month=14-06-2010&group=41&gblog=8



O นามธรรม - หลอน...! O








O อารามอร่ามเรื้อง - - - องค์พระ
กรรมพิธีวาทะ - - - ท่วมท้น
สนทนาวิสาสะ - - - เสนาะอยู่ พ่อเอย
ตาบอดคลำช้างด้น - - - ดุ่มหน้าสาธยาย ฯ

O เสียงบาลีเจื้อยแจ้ว..ยังแว่วอยู่-
กล่อมใจผู้หลงโลก..ทอนโศก-สลาย
ไพเราะความนัยคำท่านรำบาย-
เพื่อปัดป่ายทุกข์ร้อนให้ผ่อนแรง
O โอภาสแห่งดวงวันในชั้นฟ้า
ฤๅ-ช่วงกว่าธรรมพากย์..ท่านฝากแฝง
เมื่อแววตารื้นน้ำ..คล้ายสำแดง-
ความซาบซึ้งเติมแต่ง..ลงแฝงรอย ?
O ทองอร่ามองค์พระ..ราวจะเตือน-
ความเลอะเลือนแห่งธรรม..ผ่านคำ-ถ้อย
ดูเถิด..แววตากระพริบ..นั้น-ปริบปรอย-
คล้ายเลื่อนลอยว่างเปล่า..คล้ายเข้าใจ
O กลางโบสถ์หม่นมืดครึ้ม..เสียงงึมงำ-
ก็ถูกคำคอยฉุด..เกินหยุดไหว
เอ่ยเสียงตามเสียงอยู่..เหมือนรู้นัย-
ธรรมนั้น..เอาโลมไล้..หัวใจตน
O ครั้งเมื่อท่านละทิ้ง..ทุกสิ่งนั่น
พรากฐานันดรศักดิ์จนหักป่น
ย่อมเพื่อความอัตคัด..ในบัดดล
ใช่เพื่อขวนขวายสร้างแต่อย่างใด !
O มองดูเถิดรอยทาง..ท่านย่างเหยียบ
แล้วลองเปรียบเทียบย่าง..ทุกย่างให้-
เห็นถึงความล้าเลื่อน..บิดเบือนไป-
จากแนวทางวางไว้..ของนัยพุทธ
O โอ นั่นยอดช่อฟ้า..เฟื้อยฝ่าสวรรค์
จากมิจฉาเผ่าพันธุ์ช่วยกันฉุด
กระเบื้องแดงเขียวห่ม..ด้วยสมมุติ
ต้านแสงวันดวงพิสุทธิ์..เพื่อหยุดร้อน
O ร้อนโอภาสดวงวัน..แห่งวันนี้
จากรังสีทอดสู่ไม่รู้ผ่อน
ลมรื่นเย็นวาดวี..ผ้าจีวร-
ฤๅ-อาจย้อนผ่านรื่นล้อมผืนใจ ?
O โอ รอยยิ้มแย้มอยู่..ท่านผู้ขอ-
เหมือนอยู่รอวัตถุธรรม..ชี้นำให้-
ยกขึ้นประดับประดา..เพื่อว่าใคร-
มองเห็นแล้วแจ่มใสแก่นัยน์ตา
O ครั้งเมื่อท่านละทิ้งทุกสิ่งนั่น
พรากฐานันดรศักดิ์อันหนักค่า
ก็เพื่อล่มภพชาติ..จึงยาตรา-
เข้าห้ำหั่นอัตตา..ให้ล้าตัว
O หากตรงหน้าเห็นหมู่..ท่านผู้ขอ-
เหมือนอยู่รอป่ายแต้ม..รอยแย้มหัว
ให้ตัวตนทั้งนั้น..คอยสั่นรัว-
เข้าเกลือกกลั้วสภาพธรรม..อยู่ค่ำเช้า
O ใช่แน่หรือ..พรหมจรรย์ทางบั่นทอน-
ความอาดูรเร่าร้อน..ทุกข์ก่อนเก่า
เห็นแม่ปูเดินส่าย..ดูคล้ายเมา-
หะการณ์แห่งรูปเงา..ทุกก้าวเดิน
O ทิวแถวท่านผู้ขอ..เคลื่อน..รอ..หยุด
แบกนัยพุทธสาธก..อยู่งกเงิ่น
วิญญาณพราหมณ์เคลือบคำ..ก็จำเริญ-
ขึ้นหยอกเอินปรารถนาในอารมณ์
O จึงเห็นความเลอะเลือน..นั้นเกลื่อนแวว-
ตาบ้องแบ๊วสำหรับ..เพื่อขับข่ม-
สัมมาการณ์สุจริตให้ติดตม-
กลางห้วงหล่มถ้อยคำ..ธารน้ำลาย
O เหนี่ยวสวรรค์..ดึงนรก..ขึ้นปกป้อง-
ตรรกะของเดียรถีย์..เป็นที่หมาย
จึงล่มล้าง..โลกพิสัยที่ในกาย-
แล้วเวียนว่ายวงวัฏฏ์..ในบัดดล
O มืดจริงหนอ..ในวันที่พันแสง-
แม้นผ่านแรงร้อนช่วงโลมห้วงหน
ยังไม่อาจผ่านต้อง..ตาของคน-
ที่มืดมัวหมองหม่น..คลุมบนแวว
O โอ คล้ายเสียงในหัว..ค่อยรัวดัง
เหมือนระฆังกังวานเสียงหวานแว่ว
พร้อมโอภาสพันแสง..แต้มแต่งแนว-
ล้อมทิวแถวผู้ขอ..อย่างรอรี !
O แว่ว-คล้ายเสียงสั่นรัว..ใจตัวเอง
ชวนพิศเพ่งเปล่งปลั่งแสงรังสี
ผู้ห่มจีวรเหลือง..ท่านเยื้องลี-
ลาศฝ่าความเป็นมี..สู่ที่ใด ?