(ที่มา .. บล็อค "วรรณประทีป .. สดายุ" )
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=07-2011&date=19&group=24&gblog=20

....อารัมภบท....


๑. ล่องลอยเอย...
ชะลอเผย..ภาคลงสู่สงสาร
สืบเยื่อใยผูกพันแห่งวันวาน
ร่วมโอบกล่อมทรมาน..ให้ลาญรอย

๒. กระแสเสียงสังคีตประณีตเสนาะ
ก็รินเซาะโสตแล้ว..เพียงแผ่วค่อย
ก่อนจำหลักรูปนิมิต..สู่จิตคอย
จนเกินคล้อยคิดล้างให้จางเลือน

๓. วิเวกท่ามน้ำค้าง..ผุดพร่างหยด
ลมตอบบท..ดาวพร้อยแขคล้อยเคลื่อน
หอมโกสุมกำจรกลิ่นย้อนเยือน
แผ่วผ่านเตือนสำทับ..ให้รับรู้

๔. ลอออ่อนหอมพรม-ผ่านลมร่ำ
ให้ดื่มด่ำอาวรณ์ที่ย้อนสู่
แฝงม่านหม่นมืดดำ..ความดำรู
คล้ายรออยู่..ผูกพันตามสัญญา

๕. คำนึงฝ่าช่วงภพ, พระลบคร่อม
ผ่านทะเลดาวล้อมแสงห้อมหา
เผยร่องรอยเพรงกาลแต่นานมา
กลางนิทราลึกล้ำแห่งค่ำนี้

๖. กระแจะจันทน์ห้อมห่มร่ำลมโบก
ราวจะโกรกกล้ำร้ายให้ถ่ายหนี
ก่อนรื่นหอมกุสุมา..ดอกราตรี
จักคลายคลี่คลุมฆาน แต่กาลนั้น


....โฉมสะคราญสุดแดนดิน....


๗. พลิ้วพรายแห่งเศวตพัสตร์สะบัดผืน
พร้อมกลิ่นรื่นห้อมให้...ห้วงใจสั่น
ชดช้อยร่างแอบแฝงใต้แสงจันทร์
เพื่อแต่งฝันแอบ-ออ..ผู้รอคอย

๘. เสมือนร่างนิ่งหลับ..ใจกลับตื่น
เมื่อหอมรื่นลงเคล้า-เงียบ, เหงา, หงอย
หลังเพรียวร่างแทรกสงัดลงหยัดรอย
กระซิบถ้อยก็รุมเร้ากระเซ้าทรวง

๙. ในท่ามกลางรัตติภพ-พระลบล้อม
ก็ถึงพร้อมรูปแหนจากแดนสรวง
ลำดับนั้นจันทร์แจ่ม..ยอมแรมดวง
และงามปวง..ศิโรราบ ณ คาบนั้น

๑๐. จวบตาผู้หลับใหลเริ่มไหวตื่น
เมื่อใครยืนตรงหน้า..รูปพร่าสั่น
ร่างทะลึ่งผลุนนั่ง...ขนตั้งชัน
นี่ใครกัน..มายืน-ยิ้มรื่นตา

๑๑. ภูษิตขาวลมส่ายปัดป่ายริ้ว
เกศาปลิวเส้นส่ายปัดป่ายหน้า
แล้วราตรีหอมละมุนก็กรุ่นมา
แต่งรูปรอยปริศนา..ติดคาใจ

๑๒. งามขนง-วงพักตร์เลิศลักษณ์ล้ำ
ประกายน้ำเนตรพรับวับวับไหว
นาสิกโอษฐ์นลาตปรางดั่งนางใน-
ดุสิดาฟ้าไกล..มาให้ชม

๑๓. ขยี้ตาเกรงว่า..จะตาฝาด
แม้นหวั่นหวาด -กล้ำกลืนต้องฝืนข่ม
รำงับความวุ่นว้าในอารมณ์
เมื่อเนตรคมวาบแวว..พลิ้วแผ่วมา

๑๔. เป็นอัปสรทิพสุรางค์ หรือนางไม้
เพียงคิดไป..แว่วดังตอบกังขา
เป็นคนสิ...เคลื่อนขยับเห็นกับตา
รูปร่าง-หน้า...ฤๅเห็นไม่เป็นคน

๑๕. โอษฐ์ขยับยั่วล้อ..พูดต่อคำ
ราวตอกย้ำรำงับความสับสน
แล้วชดช้อยย่างยกอยู่วกวน
เฝ้าชวนสนทนาอยู่..อย่างรู้ใจ

๑๖. คนผู้นอนดึกดื่น..ย่อมตื่น-ช้า
ยากรู้ว่าตรู่สาง..เป็นอย่างไหน
หากวันนี้รอบร่าง..นั้นต่างไป
มีความงามผ่องใส..เดินไหววน

๑๗. ในห้องหับชายหนุ่ม..มาซุ่มซ่อน
คำจักค่อนติฉิน..ทั่วถิ่นหน
ใช่แห่งที่ให้สนุกเที่ยวซุกซน
แต่ไว้ค้นตำราวิชาการ

๑๘. กลางค่ำคืนเงียบสนิท..เหมาะคิดนึก
จดจารึกถ้อยคำ..ไว้ย้ำอ่าน
จวบแสงสางเบิกฟ้า..ทิวากาล
จักสำราญห้วงจิต..ในนิทรา

๑๙. ค่ำคืนนี้หลับฝันไม่ทันจบ
ต้องพลันพบใครหนึ่ง..อยู่ซึ่งหน้า
ขอนอนเถิด..สว่างแล้วแม่แก้วตา
แล้วค่อยย้อนกลับมาร่วมพาที


....มหาบัณฑิตนครหลวง....


๒๐. ย่างสิบเก้าโดยวัยของชายชาติ
เฝ้ามุ่งมาดปรารถนาทำหน้าที่
ของลูกโทนวรรณะคหบดี
ให้สองบุพการี..ได้ปรีดา

๒๑. จบโทยังไม่พอจะต่อเอก
ด้วยปัจเจกนิยมลึกในศึกษา
มีจิตใจตั้งมั่นทางปัญญา
ส่วนการค้าการขาย..กลับคล้ายเมิน

๒๒. เรียนเร็วกว่ามิตรสหายอยู่หลายปี
จนสุดที่สุดทางจักย่างเหิน
จำต้องเพิ่มเติมทางให้ย่างเดิน
ใช่เพื่อความเพลิดเพลินผลาญเงินทอง

๒๓. เฝ้าศึกษาสมาธิ..ทอนวิตก
คอยหยิบยกข่มคิดยามจิตล่อง
อีกเมตตาการุณละมุนมอง
ในครรลองปิยะบุตร..มีจุดยืน

๒๔. มารดาใฝ่ธรรมะ..แห่งพระพุทธ
จิตพิสุทธิ์ปรากฎแต่สดชื่น
เยือกเย็นสง่างามเช่นยามคืน
อันฟ้าผืนอร่ามเย็นแสงเพ็ญจันทร์

๒๕. อีกคืนค่ำ..ตรองตรึกเฝ้าศึกษา
อ่านตำราอำรุงความมุ่งมั่น
เหตุผลยกโยงมาสารพัน
จดจารบันทึกไว้อยู่ในคืน

๒๖. จะผ่านพ้นมืดค่ำอยู่รำไร
กลับร้างไร้โอษฐ์อิ่มมายิ้มยื่น
เหมือนเหงาเงียบสาปซ้ำให้กล้ำกลืน
เพื่อตาตื่น..คอยรับใครกลับมา

๒๗. แล้ว-ราตรีรวยริน..กรุ่นกลิ่นล้อม
แต่เมื่อความรื่นหอม, ละม่อมหน้า
ได้ผ่าวผ่านกำจาย, สู่สายตา
ทอนเงียบเหงาเหว่ว้า..จากราตรี

๒๘. ยืนกอดอก..เอียงคอมองล้ออยู่
จนอีกผู้เหลียวเห็น..ใจเต้นถี่
ยืนแอบเสามืดมัว..แม่ตัวดี
เถิดวันนี้จะถามไถ่..เอาให้รู้

๒๙. เอนหลังพิงเก้าอี้..ตาหรี่เพ่ง
มองคนเก่ง..เคลื่อนร่างเยื้องย่างอยู่
ฤๅอัปสรพรากโพยมเป็นโฉมตรู
เที่ยวเล่นอยู่ให้ดินได้ยินดี

๓๐. รูปพักตร์นั้นเมียงเมิน..แล้วเดินหา
หยิบตำราหนังสือ..พ่อฤๅษี
เปิดผ่านผ่าน..พักตร์นวลทำยวนยี
คล้ายเต็มทีกับวิถีของชีวิต..!

๓๑. อ้อนี่..!..จิตวิทยา, ปรัชญาพุทธ
หมายวิมุติหรือสวรรค์..ท่านบัณฑิต
ฤๅจะเป็นฤาษี..ผู้มีฤทธิ์
เอื้อมเหนี่ยวดึงพรหมลิขิตเอาลิดรอน..!

๓๒. ย่อมอยากเป็น..วาสี -ผู้มีฤทธิ์
เหาะขึ้นชิดที่ประทับหมู่อัปสร
แล้วไล่โลมโฉมล้ำกลางอัมพร
พาสู่เรือนให้อ้อนตะบอนตะบึง..!

๓๓. คนอยากเหาะขึ้นฟ้า..ปาก-ตายิ้ม
จนอีกรูปโอษฐ์อิ่ม..คลายยิ้ม - บึ้ง
เหมือนแววเนตรคมปลาบอยากสาปตรึง
ด้วยหมั่นไส้ใครหนึ่ง...จนถึงทรวง

๓๔. เจ้าบ้านหันมองฟ้านอกหน้าต่าง
ยังพราวพร่างดาวเดือนไม่เลือนล่วง
อีกหน้าหนึ่งก้มเรียวเห็นเสี้ยวดวง
หยิบจับปวงหนังสือ-เปิด-ถือ-วาง

๓๕. เอื้อมกรคว้ากระดาษมาวาดเล่น
ขีดเขียนเส้นหยาบหยาบเป็นภาพร่าง
รูปฤๅษีวาดลงอยู่ตรงกลาง
มีนวลนางรอบล้อม..คอยน้อมนบ..!

๓๖. จวบสุรีย์เยี่ยมภพ..พระลบลับ
คนยืน-กลับหลังหัน..ก็พลันสบ
ความว่างเปล่าเปลี่ยวนั้น..ช่างครันครบ
เงียบสงบแฝงเร้นดั่งเช่นเคย

๓๗. บนโต๊ะมีกระดาษ..ใครวาด-เห็น
ช่างล้อเล่น..ดีแท้..แม่คุณเอ๋ย
แล้วก็มาหายวับจนลับเลย
ไม่แม้เอ่ยสักคำก่อนอำลา..


....ปฏิสัมพันธ์....

๓๘. บ้านเก่าแถบบางกระบือ..แม่ซื้อไว้
เงียบสงัดสมใจดังใฝ่หา
เหมาะสมช่วงคืนค่ำ..อ่านตำรา
และพักนอนผ่อนล้า..เวลาเช้า

๓๙. เอนกายลงเตียงนอน..หนุนหมอนนึก
มาตอนดึก..เดินพล่านในบ้านเก่า
พอใกล้สาง..หายเร้น..ไม่เห็นเงา
เถิดจะเย้ายั่วให้...เมื่อได้เจอ

๔๐. “ตาฤๅษี”...ผลอยหลับลงกับหมอน
หลังจากนอนใจคล้อยตาลอยเหม่อ
หลับ-นึกหอมอบร่ำ...ใจพร่ำเพ้อ
คล้ายว่าคนหลับเผลอ..ละเมอคำ

๔๑. ตื่นขึ้นกลับบ้านแม่ตั้งแต่บ่าย
ด้วยนัดหมายร่วมงานอาหารค่ำ
งานสังคมโก้หรู..เหล่าผู้นำ
จึงคลาคล่ำปวงดรุณละมุนละไม

๔๒. ในงาน-มากสาวคอย..ชม้อยเนตร
ฤๅรู้เจตจำนง...ยังสงสัย
เห็นหัวร่อต่อกระซิกระริกไป
มองทางไหน..ลดาวัลย์พร้อมกันบาน

๔๓. บ้าง-พูดคุยกระซิบทราบ..ห่วงภาพพจน์
บ้าง-เลี้ยวลดพรมพร่ำ..ถ้อยคำหวาน
บ้าง-อวดยศใหญ่โตศักดิ์โอฬาร
บ้าง-เบื่อหน่ายรำคาญ..เลี่ยงผ่านไป

๔๔. ยืนมุมห้องพูดคุยกับคุณป้า
สำรวมท่าทีรับ..ดี-ครับ-ใช่
ป้าคุยเรื่องการเมืองแล้วเคืองใจ
เลยอาศัยหลานชายระบายความ

๔๕. จนห้าทุ่มส่งแม่กลับถึงบ้าน
เจ้าที่-ท่าน..ลอบเพ่งเหมือนเกรงขาม
ผายมือให้มองพิศ..ผู้ติดตาม
ก็เห็นงามพักตร์นั่ง..อยู่หลังรถ..!

๔๖. มารดาล่วงพ้นผ่านเข้าบ้านแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้วเจรจา..ก็ปรากฏ
ท่านฤๅษี..จรจรัลจากบรรพต
มาสวมบทเข้มคม-อารมณ์เย็น

๔๗. สาวในงานมองอยู่ไม่รู้หรือ ?
มัวทึ่มทื่ออยู่ไหนถึงไม่เห็น
มัวขลุกอยู่กับป้า..ทำหน้าเป็น
คง-ลำเค็ญใจอยู่..ต้องสู้ทน

๔๘. แล้วลุกจาก..เบาะหลังไปนั่งคู่
เจ้าที่-ผู้..เมียงมองก็ล่องหน
หลังสบเนตรชายวาบ...ก็ทราบกล
ว่าภพภูมิเบื้องบน..ปะปนมา

๔๙. รถเลี้ยวกลางวิกาล..มุ่งบ้านเก่า
เงียบเสียงเย้า..ครู่เดียวก็เหลียวหา
เห็นคนช่างพูดเล่น..เขม้นตา
กับบรรดาเงาร่างที่ข้างทาง

๕๐. รถผ่านถึง..ภาพหายกับสายลม
แว่วรันทมโหยหอบ..อยู่รอบข้าง
คล้ายเสียงล้อครูดกรีดคนหวีดคราง
ก่อนเสียงรถพลิกขวางเส้นทางจร

๕๑. เหมือนว่าเหตุพ้นผ่านไม่นานนัก
แขนขาหักขาดเห็นอยู่เป็นท่อน
ขื่นคาวเลือดโลมพลอด..ผู้มอดมรณ์
ให้พักผ่อนตราบนิรันดร์ในวันนี้...

๕๒. รถผ่านโค้งเบื้องหลัง..ก็ดังคาด
ร่างปีศาจคืนห้อมเข้าล้อมที่
โบกรถผ่านไปมา..กลางราตรี
ร่างเหล่านั้นริบหรี่...เห็นสีเดียว

๕๓. หอมราตรีกรุ่นกลิ่นรวยรินสู่
ให้คนรู้อยู่เคล้าความเปล่าเปลี่ยว
คืนนี้ฟ้าหม่นครัน..ท่ามจันทร์เรียว
และส่วนเสี้ยวใจคน...วกวนคิด

๕๔. ใกล้กาลต้องจำพรากไปจากที่
เรียนดุษฎีอีกขั้นของบัณฑิต
ครั้งนี้..จะมีใคร..มาใกล้ชิด
ให้เพ่งพิศ..เนตรคม..คารม-กวน..?

๕๕. ถึงห้องอ่านหนังสือ..ตาปรือ-ง่วง
ชั่วคิดห่วง-รูปใครกลับไม่หวน
ช่างหายตัวเร็วเหลือ..แม่เนื้อนวล
ตราบเจียนจวนตาหลับ..รูปกลับย้อน..!



.
.

มีต่อ

๘๗. พิศหน้า..ตรงหน้าสายตาสบ
ก็ครันครบ-พิสมัยแห่งใจสอง
เนตรงามสื่อตอบรับ...การจับจอง
สุดปัดป้องแรงถวิลในวิญญาณ

๘๘. ท่ามบุหลันโรจน์ดวงปลายช่วงพลบ
สองภูมิภพจิตมั่นร่วมบรรสาร-
ผูกสายใยสัมพันธ์แห่งวันวาน
จนมั่นคงยืนนาน..เกินบั่นทอน

๘๙. ถึงกาลต้องจำพรากไปจากหน้า
อกใจกลับเหว่ว้าเกินกว่าซ่อน
อกแห่งรูปนิรมิต-สุดลิดรอน-
แรงอาวรณ์...ที่เร่งรัวมาชั่วกัลป์

๙๐. จะรอคอยในสถานพิมานแมน
ก็สุดแสน-อกใจ..ช่างไหวหวั่น
ไหวเวียนท่ามอโนดาตพิลาสพรรณ
จนสุดบั่นอาวรณ์..ให้รอนรา


....อัสดงคตประเทศ....
ดินแดนพระอาทิตย์เที่ยงคืน

๙๑. ปีกเครื่องบินแผ่กางอยู่กลางหาว
เห็นเมฆขาวลอยเฟื่องอยู่เบื้องหน้า
เพ่งจับจ้องใจล่วง..ผ่านดวงตา
เป็นพัสตราขาวพลิ้ว..ออริ้วลม

๙๒. สะบัดโบกจนใจ..หนึ่งไหววุ่น
นึก..หอมกรุ่นแฝงเร้นในเส้นผม
เหินอยู่ใกล้ขอบฟ้า..ก็ปรารมภ์
จะตัดข่มคะนึงหา...เกินกว่าคิด

๙๓. คำนึงลอยล่องไปสู่ใครหนึ่ง
หวาม-ซาบซึ้งหนักหน่วงทั้งดวงจิต
รอเถิดรอ..ดวงใจ..รอใกล้ชิด
จะทวงสิทธิ์รูปสุรางค์ไว้ข้างกาย

๙๔. รูปเอย...รูปแถนในแดนสรวง
เกินหักห่วงอาวรณ์ให้ผ่อนหาย
ทิพลักษณ์จะยอมทอด..ลงวอดวาย
ก็แต่สายเยื่อใยแห่งใครนั้น

๙๖. จึงจำนงอุบัติภพ..คำรบใหม่
ด้วยแรงใจมุ่งมาด..ทั้งหวาดหวั่น-
เกรงพลัดร้างวงกัป..จนลับกัน
ยอมลดชั้น..ภูมิภพ..บรรจบรอย

๙๗. ร่างหนึ่งร่าง..เหินฝ่าเวหาห้วง
และรูปแถนหนึ่งดวง..ยอมร่วงผลอย
อุบัติท่ามประจิมทิศ..นิมิตคอย
เริ่มร่างน้อยลอยล่อง..ครรลองวัฏฏ์

๙๘. เนตรเขียวผ่องผกายเช่นฝ่ายพ่อ
งามลออเนียนนวลทุกส่วนสัด
อยู่แดนดินถิ่นหนาว..ลมผ่าวพัด
ฟากฝั่งอัสดงคต...กำหนดรู้

๙๙. ส่วนเทือกเถาเชื้อสายทางฝ่ายแม่
ก็ล้วนแต่ไกลห่างเกินย่างสู่
จากดินแดนยิ้มระรื่น..คนชื่นชู
หนึ่งในบูรพาแคว้น..ดินแดนไท

๑๐๐. บิดาเชี่ยวชาญลึกการศึกษา
เรียกศาสตราจารย์ผู้..รอบรู้ได้
ลูกศิษย์จากทั่วแดน..ทั้งแคว้นไกล
และเมืองใกล้..ใฝ่เฝ้ามาเล่าเรียน

๑๐๑. เข้าปีหนึ่ง..ใครหนึ่งคำนึงหนัก
แปลกใหม่อักขราผ่านให้อ่าน-เขียน
คนหนึ่งยอมลำบากคอยพากเพียร
คร่ำเคร่งเวียนวนตรองทำนองนัย

๑๐๑. ขวบปีหนึ่ง...ร่างน้อยค่อยค่อยย่าง
ตากลมโต, นวลปรางกระจ่างใส
ละก้าวยกย่างล่วง..ความห่วงใย-
ก็ขับไขเต็มตา..มารดานั้น

๑๐๑. ขึ้นปีสอง..งานวิจัย-เขาให้สิทธิ์
ให้เลือกคิด -หลายหลาก…ต้องบากบั่น-
แยกหมวดหมู่คอยวิเคราะห์ให้เหมาะกัน
โยงใยความสัมพันธ์...ให้ครันครบ

๑๐๒. ขวบปีสอง...ร่างน้อยเริ่มลอยหน้า-
จำนรรจา..แจ้วอยู่ไม่รู้จบ
ยามยิ้มราว-แจ้งล่วงทั้งห้วงพลบ
จะเกลี่ยกลบ..เพลิดเพลินก็เกินคิด

๑๐๓. ร่ำเรียนขั้นดุษฎี..ถึงปีสาม
สำเร็จตามฝันปวงในห้วงจิต
งามเอยหลายหลากวัย..เคยใกล้ชิด
มาจะบิดเบือนร้างไปห่างกัน

๑๐๔. ผมทองตาฟ้าห้อม..อยู่พร้อมหน้า
เพื่อนเพื่อนนักศึกษา..ผู้ก๋ากั่น
ขาวผุดผ่องแต่ล้วน..ผิวนวลพรรณ
รูปหน้านั้นก็สะคราญละลานนัยน์

๑๐๕. สูงเพรียวล้วนแบบบาง..ยามย่างก้าว
ก็เหยียดยาวทอดระยะ..จังหวะไหว
หมากฝรั่งเคี้ยวหยับหยับ...เดินฉับไว-
ผ่านผองเพื่อนปราศรัย..ยักไหล่ล้อ

๑๐๖. จบแล้วช่วยสถาบันการศึกษา
สายวิชาการพร้อมจะหลอมหล่อ-
คนหนุ่มสาว..และเหมือนมีใจรีรอ-
อยู่ต่อล้อ..รูปนิมิตในจิตตน

๑๐๗. แวะเยียมบ้านอาจารย์และภรรยา
"ใคร"...ก็มาเหนี่ยวรั้ง-ทุกครั้งหน
ด้วยมือน้อยแก้มอิ่ม..รอยยิ้มซน
ให้อีกคนอุ้มหอม-แก้มหอม"ใคร"

๑๐๘. ลูกสาวตัวน้อยน้อยของอาจารย์
เดินทั่วบ้านปากแก้ม-ยิ้มแจ่มใส
มาคอยแอบเมียงมองเหมือนข้องใจ
กับรูปลักษณ์คนไทย...ผู้ใจดี


....คิดถึงบ้าน....


๑๐๙. จนคิดถึงพ่อแม่ที่แก่เฒ่า
จะคอยเฝ้ารอรับ...คืนกลับที่
มาเล่าเรียน, ทำงาน..เนิ่นนานปี
กลับ-ให้สองบุพการีได้ปรีดา

๑๑๐. เก้าขวบปีผ่านไป..เร็วไวนัก
"ใคร"...หนึ่งจักยังคอยละห้อยหา
หรือจำพรากเลือนลับไม่กลับมา
ปรารถนาสบพักตร์อีกสักครั้ง

๑๑๑. เด็ก..ตัวน้อยเติบใหญ่สู่วัยรุ่น
ละม่อมละมุนสะท้อน-แม่สอน, สั่ง
เนตรเขียวนั้นลึกล้ำ..เป็นกำลัง
สงบเงียบขรึมขลัง...เกินหยั่งรู้

๑๑๒. เห็นพูดคุยถูกคอกับมารดา
ในทุกครั้งย้อนมาแวะหา-สู่
รอยยิ้ม-คำหยอกเล่น..แฝงเอ็นดู
ก็ตราอยู่..กลางใจของ"ใคร"นี้

๑๑๓. แว่วยินเสียงตอบรับ..ต้องกลับบ้าน-
เป็นอาจารย์..ปักหลักอยู่สักที่
เชื้อเชิญไว้ล่วงหน้า...ด้วยท่าที-
เต็มเปี่ยมความยินดี..ให้ไปเยือน

๑๑๔. หิมะหนาวปลิวผ่านถมลานหญ้า
เมื่อร่างนั้นเดินมา...ปากตาเปื้อน-
รอยยิ้มแย้มแจ่มใส...จนใครเบือน-
สีหน้าเจื่อนรับคำ...กล่าวอำลา

๑๑๕. ไม่รู้หรอกถ้อยคำ...ที่ย้ำสู่
กระทบโสตแว่วอยู่, แต่รู้ว่า-
ต่อแต่นี้หนึ่งใคร-จะไกลตา
ไม่แวะมาหยอกเล่น...ให้เห็นแล้ว



....กรุงรัตนโกสินทร์....

๑๑๖. เข้มครามหมู่เมฆขาวใต้ราวฟ้า
สกุณาส่งเสียงอยู่เพียงแผ่ว
ลำตะวันสาดสรวงทุกช่วงแนว
ส่งพราวแพรวโลมอาบทุกบาปบุญ

๑๑๗. เพียงครั้งคราวห้วงฝันชีวันหนึ่ง
ความตราตรึงบรรจบแสนอบอุ่น
กระแสธารเสน่หาได้การุญ
เอื้อละมุนละไมหวาน...วาบผ่านใจ

๑๑๘. จึงครั้งนั้นไพจิตรนิมิตช่วง
โลกทั้งปวงปรากฏความสดใส
ถ้วนรสหวานกลิ่นหอมพะยอมใด
เหมือนหลั่งให้อบร่ำทุกค่ำคืน

๑๑๙. บางกระบือ-บ้านเก่า..แสนเหงาเงียบ
อกก็เยียบเย็นอยู่..สุดรู้ขืน
เผยภาพผ่านตอกย้ำให้กล้ำกลืน
ใจก็ตื่นรอรับการกลับมา

๑๒๐. ปานฉะนี้ดวงสุดาอยู่ฟ้าไหน
จะรู้ไหมใครคอยละห้อยหา
ถวิลรอโอษฐ์นั้นจำนรรจา
รอสบตาผ่องผกาย..เมื่อชายค้อน

๑๒๑. งามเอยเนตรระยับ..ยังวับอยู่
ให้ปรารมภ์ด้วยตรู..สุดรู้ผ่อน
ขณะ..แววเขียวขาบกลับวาบ-วอน
ลงทับซ้อนสอดแทรก..ให้แปลกใจ

๑๒๒. คลับคล้ายจะผ่านเผย...ให้เคยเห็น
และคล้ายเร้นลอบระยะ..จังหวะไหว
นึกหลากหลายเนตรตรู...เคยรู้นัย
แต่กลับไม่เฉลียวนึก..แวว-ลึกล้ำ

๑๒๓. ไร้สิ้นร่องรอย..ที่คอยเฝ้า
รอรูปเงา..ย้อนมาสู่หล้าต่ำ
เนิ่นนานที่กาลล่วง...และช่วงกรรม-
เคลื่อนรอบนำโน้มภพบรรจบรอย

๑๒๔. ลมลูบตัวอ่อนพลิ้ว..โลมริ้วแก้ว
อ่อนเอนไหวเจ้าแล้ว..เพียงแผ่วค่อย
น้ำค้างหยาดหยดรอ, ผู้รอคอย-
คล้ายอารมณ์เงียบหงอย..ด้วยน้อยใจ

๑๒๕. สะท้านขั้วหัวใจ..อยู่ในรุ่ง
แต่หมายมุ่งคืนวัน..เคยหวั่นไหว
สะท้อนนั้นร้อยบ่วง..ความห่วงใย
ผูกสองใจไว้มั่น..เป็นพันธนา

๑๒๖. ระเหยห่างหายไปน้ำใสหยาด
บริสุทธิ์และสะอาดก็ปราศค่า
แต่ผกายเนตรหวาน..ไหวผ่านตา
รับรู้ว่า..เกินคิดจักปลิดปลง

๑๒๗. เป็นอาจารย์คนใหม่..ด้วยวัยหนุ่ม
ก็ร้อนรุ่มหลักการออกบาน-บ่ง
มีจุดยืนหยัดยัน..อย่างมั่นคง
มีจำนงหยัดย้ำชี้..นำทาง

๑๒๘. ลูกศิษย์สาวสาวพลอยชม้อยชม้าย
ตาคอยชายชำเลือง..ทุกเยื้องย่าง
เอ็นดูก็แต่นัย..น้ำใจนาง
แต่ขวากขวางในอก..สุดยกย้าย

๑๒๙. เจ็ดขวบปีผ่านล่วงอีกช่วงคาบ
ก็รับทราบรูปปอง..ว่าล่องหาย-
ร้างไร้รูปนิรมิต..เคยชิดกาย
เลือนล่วงสายใยลับ..ไม่กลับย้อน

.
.

....ป่วย....
....๒๔ ธันวาคม ๒๕๔๗....


๑๗๖. ตากลมหนาวยาวนานจนกาลคล้อย
ผู้เหม่อลอย..ผลอยหลับลงกับหมอน
หวัง..หลับท่ามอุ่นอ้อม..ใครกล่อมนอน
หมายยินคำแว่ววอนออดอ้อนนั้น

๑๗๗. จึงค่ำนี้..ดื่มด่ำกว่าค่ำไหน
ด้วยวาบหวามหัวใจ...ด้วยไหวหวั่น
ลมเย็นต้องผิวเนื้อ..จนเหลือกัน
ก็ซมไข้ใกล้วันจะเดินทาง

๑๗๘. ให้ครอบครัวคุณอา, เพื่อนขาจร-
ล่วงหน้าก่อน, จะตามไปเมื่อไข้สร่าง
สาวน้อยเมื่อหนาวสั่นทั้งสรรพางค์
ก็สุดที่จะก้าวย่าง...ทิศทางใด

๑๗๙. ด้วยพิษไข้นอนซม...อารมณ์เหงา
หลับซึมเซาจมฝัน..พร่า-สั่นไหว
ห้วงฝันพาเสพทราบ..ด้วยภาพใคร
ที่เคียงใกล้คู่คราญตระการลักษณ์

๑๘๐. กรกุมเกี่ยวก้อยกัน..ท่ามงันเงียบ
ลมเย็นเยียบ, เร้ารุมเข้ากุมกัก
ราตรีอวลกลิ่นพร้อม, ละม่อมพักตร์-
ของใครที่ชะลอศักดิ์..ให้กักกุม

๑๘๑. ในฝัน..รูปแฝงเร้น..ไม่เห็นหน้า
ท่ามกลางราตรีพะนอ..มืดห่อหุ้ม
จนแรมจันทร์หันเรียว..เบี่ยงเสี้ยวมุม
ท่ามแสงนุ่มเย็นนั้น...ก็พลันพิศ..

๑๘๒. วาบหวิวหวั่นไหว..อกใจสาว
คล้ายเหน็บหนาว..เลือนล่วงจากดวงจิต
รูปเอยลักษณ์พิไล...ผู้ใกล้ชิด
เต็มโสภิตละเมียดละมุน...กลับคุ้นเคย

๑๘๓. รูปนั้น-อย่างช้าช้า..เบือนหน้าวก
เช่นรูปตนในกระจก..ค่อยผกเผย
ใจสะท้านเย็นเยียบ..สุดเปรียบเปรย
สุดเอื้อนเอ่ย..ไยเห็น..ดังเช่นนี้

๑๘๔. และอีกใครหนึ่งนั้น..เมื่อหันเห็น
ใจเอย..อย่างลอบเร้น..กลับเต้นถี่
แววอ่อนโยนในตา..กอปรท่าที
เกรงหลีกลี้หลบเร้น..แล้วเข็ญใจ

๑๘๕. แม้น..ต่างวัยใจเอยไม่เคยคิด
กลับต้องฤทธิ์อาวรณ์..จนอ่อนไหว
จึงแม้นจมฝันนาน..สักปานใด
ยังยอมใจกรำถวิล..ด้วยยินยอม

๑๘๖. ฟากฝัน..จันทร์อับแรงขับไข
คนป่วยใจอ่อนละมุน..ท่ามอุ่นอ้อม-
แห่งห้วงฝัน..รติรส..เกินอดออม
กับอ่อนหวานกรุ่นหอม...รอบล้อมใจ

๑๘๗. ผืนแผ่นน้ำลมพลิ้ว..เป็นริ้วเหลื่อม
ก่อนกระเพื่อมวงน้อย..ค่อยค่อยไหว
แต่อ่อนหวานรุมประชิดในจิตใคร
ค่อยค่อยปัดเป่าไข้...จากใครนั้น

๑๘๘. ไหววูบเงื่อนความหมายกำจายออก
คล้ายบ่งบอก..ความนัย..ความไหวสั่น
แห่งอารมณ์..สมยอมจะพร้อมปัน-
ความอบอุ่น, กีดกันทุกหวั่นเกรง

๑๘๙. เช้านี้จึงแม้นหนาว..ยังหนาวอยู่
หากเนตรคู่งามพิศ..เมื่อจิตเพ่ง
แววนั้นราว..เร้ารัวแก่ตัวเอง
ว่าจะเปล่งความสู่..ให้รู้นัย

๑๙๐. คล้ายว่าความแจ่มแจ้ง..ทั้งแหล่งหล้า
ถ้วนถิ่นฟ้าสำทับแรงขับไข
คล้ายความห่วงเปี่ยมล้น..จากคนไกล
จะรอให้มุ่งมั่นสัมพันธ์พร้อม


....มหาวิบัติแห่งอันดามัน....
....เช้าตรู่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๔๗....

๑๙๑. เงียบงาม ณ ยามแสงขึ้นแต่งฟ้า
เริ่มบุปผามอมถิ่นด้วยกลิ่นหอม
ตรู่เช้านั้น..ภุมรินก็บินดอม-
เข้าออ-ห้อมตฤปหวานสำราญรส

๑๙๒. เมื่อเครื่องบินโผผ่านสู่ม่านเมฆ
ใจหนึ่งเฉกเช่นภู่ที่รู้บท
อารมณ์บางส่วนเสี้ยวแสนเลี้ยวลด
เข้าจ่อจดถึงใคร..ผู้ไกลตา

๑๙๓. เอื่อยอ่อยลมทะเล..คล้ายเห่กล่อม-
จะหลั่งหลอมมุ่งมาดใน..ปรารถนา
จนแผ่นน้ำกระเพื่อมพลิ้ว..เป็นริ้วมา
ก็รู้ว่าคือปฐม..แห่ง-ลมวก

๑๙๔. เมฆขาวลอยเคว้งคว้าง, ฟ้ากว้างใหญ่
แลลิบไกลสวยสะ..ผ่านกระจก
และเนตรหนึ่งในวาระ..หวั่นสะทก
สุดจะปกป้องใจ..จากใครแล้ว

๑๙๕. จากแผ่นผืนเรียบกว้าง..อยู่ข้างหน้า
ลมโชยช้าโยนเสียง..แต่เพียงแผ่ว
และบัดนั้นคลื่นอุทก..ก็ยกแนว
ขึ้นโถมแถวฟองขาว...เห็นวาววับ

๑๙๖. คึกคึกระทึกเสียง..อยู่เพียงโสต
หากอุโฆษข่มหวัง..จนพังดับ
คลื่นน้ำโหม, แดดทอ..ลออรับ
ค่อยค่อยทับชีพถม..ลงหล่มน้ำ

๑๙๗. ทอดคะนึง..ท่ามอบอุ่นละมุนละม่อม
เนตรพริ้ม, จ่อมใจละลานด้วยหวานฉ่ำ
ครั้งคราวที่แย้มอร..เกิดซ้อนซ้ำ
ก็ทุกครั้งดื่มด่ำ...วาบซ้ำซ้อน

๑๙๘. ค่อยค่อยโถมแรงถั่ง..เข้าหลั่งไหล
เป็นแท่งน้ำสูงใหญ่..แล้วไพล่ผ่อน-
ลดระดับโซมซาบ..เหลือคราบนอน-
ของศพที่ม้วยมรณ์..บนขอนทราย

๑๙๙. จึง..บทเพลงทุกข์โศก..แห่งโลกต่ำ
ค่อยค่อยย้ำอาดูร..กลางสูญสลาย
เปล่งโศลกบทนิยาม..แห่งความตาย
ออกรำบายผ่านคลื่น..ครึกครื้นขบวน

๒๐๐. แท้เพียงทรายเม็ดน้อยที่ด้อยค่า
ต้องคลื่นถาโถมกระหน่ำ..ก็กำสรวล
ปลายสำนึกในน้ำ...ฤๅ-คร่ำครวญ-
ยอมรับความแปรปรวน..ทบทวนคิด

๒๐๑. แท้อ่อนแอ, แพ้-พ่าย..ง่ายดายนัก
เพียงน้ำกักจมลิ่ว..ชีพปลิวปลิด
ไร้กำลังวังชาจักฝ่าฤทธิ์
ช่วยชีวิตตัวตนให้พ้นภัย

๒๐๒. แท้มิได้ยิ่งใหญ่อย่างใจนึก
แค่น้ำลึก..คลื่นข่ม..ถึงล่มขัย
สายวารินไหลลามบอกความนัย
แม้นอาลัย..ยังต้อง..จำล่องลา

๒๐๓. แท้มิได้ยิ่งใหญ่เท่าไรหรอก
เพียงเศษเสี้ยวคลื่นระลอกก็ปอกค่า
ศพน้อยน้อยถึงวิบัติน้ำพัดพา
จำทอดถอนทรมา..ลอยบ่าไป

๒๐๔. แท้จริงแล้ว..ดับสิ้นในสินธู
รองร่างอยู่สมควร..อย่าหวนไห้
ด้วยก่อเกิดกายหยั่ง..กระทั่งใจ
หรือมิใช่ในน้ำอันคร่ำคา

๒๐๕. แท้จริงแล้ว..เพียงทัณฑ์ที่ผันเปลี่ยน
เคลื่อนคล้อยเวียนสุริยัน-ดาว-จันทร์-หล้า
เพื่อสังสารธารทุกข์ได้รุกมา
โลมทุกหน้าแนบเนื้อ...เป็นเหยื่อกาล

๒๐๖. ล้อเครื่องบินแตะพื้น, คนตื่นเต้น-
กับลอบเร้น..แอบซ่อน, แสนอ่อนหวาน
ละช่วงคาบภาพฝัน..แห่งวันวาน
ก็แผ่ซ่านสู่พักตร์...สุดกัก-ล้าง

.
.

....โศกาสมัย......

๒๔๐. จนแจ้งข่าวสืบทราบ...ผู้สาปสูญ
จึง..อาดูรผ่านเยือน...จนเหมือนว่า
ความรักความอาทรแต่ก่อนมา-
จากคุณอาจะสิ้นเสียง..แต่เพียงนี้

๒๔๑. เริ่มแล้วความชอกช้ำ..การคร่ำครวญ
กลับย้อนส่วนโศกแหนเข้าแทนที่
แรงพิลาปท่วมใจ..ผู้ใยดี
ด้วยเทวษทุกข์ทวีเข้าบีฑา

๒๔๒. และบทโศกเริ่มแล้ว..เสียงแผ่วโหย
ท่ามกลางลมเฉื่อยโชย, โบกโบยหา
เป็นบทปลงสังเวช และเพทนา
ในคาบกาละล่ม...แห่งลมปราณ

๑๔
๒๔๓. ฮึมเห่..ทะเลกละจะกล่อม
พิเราะล้อมประดาลาญ
น้อมสู่พระผู้สิริพิศาล
ณ สถานพิมานสรวง

๒๔๔. ปลิดป่นละพ้นทุขะสภาพ
บุญะ-บาปสิบำบวง
ลอยสินธุสิ้นขณะทะลวง
ตละห่วงก็สูญหาย

๒๔๕. บทเพลงประเลงพฤติพิโยค
วตะโบกก็รำบาย
อาดูระพูนพละสยาย
อุระคล้ายบ่อาจขืน

๒๔๖. สร้อยเสียงประเดียงนยะประณีต
กละคีตประโลมคืน
กล่อมให้สมัยจิตะทะมื่น
ยุติขื่นและผ่อนคลาย

๒๔๗. ร่ำกลิ่นประทิ่นกุสุมะพรรณ
ทุขะนั้นก็รำบาย
โดยเนตรและเลศรหัสะฉาย
ดุจะหมายละลายหมอง

๒๔๘. อบอุ่นละมุนรติพิสัย
ตละใจก็จับจอง
ลอบเร้นบ่เว้นระยะจะมอง
นยะผองก็เริ่มเผย

๒๔๙. สืบสร้างระหว่างขณะเทวษ
ทุรเภทะรำเพย
โอ้..ใจไฉนจะละจะเลย
จะละเชยจะล่วงชม

๒๕๐. โอ้..งามละลามขณะถวิล
ระอุจินตะจ่อมจม
แว่วเพียงก็เสียงอุระระงม
เพราะภิรมยะรัดรึง


....ความรัก....

๒๕๑. เกิดแต่เมื่อใจหนึ่งถูกตรึงล่าม
ผ่านคาบยามด้วยฤทธิ์แรงคิดถึง
มีอ่อนโยนอบร่ำห้วงคำนึง
อีกซาบซึ้งแอบอำอยู่ค่ำเช้า

๒๕๒. ราวแรงรื่นรมยาคันธารส
นั้นโหมบทบาทเยือน..ไม่เหมือนเก่า
โอนอ่อนหวานซ่านแล้วแม้นแผ่วเบา
หากอ่อนโยนรุมเร้า...อยู่เช้าเย็น

๒๕๓. จะรับรู้บ้างไหม..ว่าใจหวั่น
จากบีบคั้นรอคอยละห้อยเห็น
จะรู้ไหมเหงาเงียบเกินเปรียบเป็น
จากลอบเร้นอาวรณ์..แอบซ่อนนัย

๒๕๔. หวั่นแต่สองแววตา..เกินกว่าซ่อน
จะเผลอเผยนัยซ้อนยามอ่อนไหว
หวั่นทรวงร่ำรัวร้องเสียงก้องไกล
จนหนึ่งใครผู้ถวิล..อาจยินความ

๒๕๕. หวั่นเกรงใจร่ำรอ..เผยต่อหน้า
บอกห่วงหาเกินกักเกินหักห้าม
เกรงตาเผยความนัยจนไหววาม
ใจจักหวามตามตาละล้าละลัง

๒๕๖. รู้หรือไม่อาวรณ์ที่ซ่อนอยู่
เริ่มช้อยชูงดงามขึ้นตามหวัง
รู้หรือไม่ปรารมภ์เคยข่มบัง
จักเริ่มเรื้องกำลังเข้าสั่งการ

๒๕๗. เผยออกฤๅ..ความนัยเพื่อใครรู้
จะเก็บอยู่ไยเล่าให้เผาผลาญ
เผยเถิดแม้นขัดเขินมาเนิ่นนาน
ใจฤๅจักร้าวรานกับการณ์นี้

๒๕๘. เดียรดาษพรรณผกาในป่าหอม
เพื่อด่ำดอมภุมรินย่อมบินปรี่
ที่อบอวลน้ำใจและไมตรี
ย่อมสุดที่คำพจน์จะลดรา

๒๕๙. ย่อมดื่มด่ำบริบทเกินปลดปล่อย
จนเฝ้าคอยทาบทวงด้วยห่วงหา
ภุมรินแหนหอม..ใจน้อมมา
เป็นใจแหนคุณค่า..เกินกว่าล้าง

๒๖๐. รู้กันแล้วใช่ไหม..อกใจนี้
อกใจที่แหนหอมไม่ยอมห่าง
เผยออกสิ้นพจน์คำเคยอำพราง
เพื่อมอบวางสู่ขวัญ..ในวันนี้

....สองฝั่งฟ้า....


๒๖๑. ร่างคุณอา..มอดไหม้..ด้วยไฟเผา
เหลือความเปล่าเปลี่ยวแสน..เข้าแทนที่
สุดสิ้นความทุกข์ใด..ที่ใจมี
เหลือชั่ว, ดีย้อนย้ำ...ให้คำนึง

๒๖๒. ก็เท่านี้..แค่นี้..หนอชีวิต
หลังชีพถูกเด็ดปลิด...ที่คิดถึง-
ย่อม-ความดี, คุณค่า..ที่ตราตรึง
เคยซาบซึ้ง..กรณีอย่างที่เป็น

๒๖๓. จวบถึงยามต้องจาก...จำพรากรอย
ดูเถิดเนตรใครชม้อย..ละห้อยเห็น
ก้าวผ่านบันไดเทียบ...ใจเยียบเย็น
และแววเต้นในตา..ช่างอาวรณ์

๒๖๔. เครื่องบินเสียงอึงอื้อ, คน-มือไหว
และทรวงหนึ่งอาลัย..เกินไถ่ถอน
ทุกช่วงต่าง..โลกต่ำ-ห้วงอัมพร
คือช่วงตอน...แรงถวิลคอยดิ้นรน

๒๖๕. ค่อยค่อยผิดสังเกต...รอยเลศนัย-
ลูกสาวใจเหม่อลอย..อยู่บ่อยหน
และอีกหลายครั้งคราว..เนตรวาวจน-
คล้ายอ่อนหวานปลาบปน..พิกลนัก

๒๖๖. และคล้ายคล้ายภาพเหมือน..อันเลือนราง
ค่อยค่อยสร้างพันธะ..ให้ประจักษ์
ผ่านแววตาเว้าวอน..ไม่ผ่อน-พัก
ใจหนึ่งก็ซึ้งหนัก..สุดหักล้าง

๒๖๗. ตาหลับพริ้ม..สาวน้อย-แม่พลอยพิศ
ในห้วงจิต..เอ็นดู..ไม่รู้สร่าง
แม้นเหมือนรู้เงื่อนงำ..ลูกอำพราง
แต่ก็วางใจอยู่...เพราะรู้ใจ

๒๖๘. เกิดขึ้นแต่เมื่อไร...แปลกใจอยู่
มารับรู้-ผูกพัน, ความหวั่นไหว
ก็เมื่อถึงยามพราก..ต้องจากไกล
แววอาลัยลอบเร้น..เผย-เห็นรอย

๒๖๙. จากเด็กหญิงตัวน้อย..เฝ้าคอยอ้อน-
ให้”ใคร”ย้อนมาสนุก..อยู่ทุกบ่อย
อยู่เล่นหัว, หยอกล้อ..จนรอคอย-
อย่างเงียบหงอยเมื่อ”ใคร”..นั้นไกลตา

๒๗๐. ผูกพันใกล้ชิดสนิทสนม
เฝ้าปรารมณ์รูปรอยละห้อยหา
กระทั่ง”ใคร”ห่างลับ..ไม่กลับมา
ก็คล้ายว่า..คอยอยู่..ไม่รู้วัน

๒๗๑. พบอีกครั้งเมื่อโต..เป็นสาวรุ่น
ตาอ่อนโยน, อบอุ่น-สบ-วุ่น-หวั่น
เพรงสัญญาเหลื่อมซ้อนแต่ตอนนั้น
เชื่อมสองขวัญ..ผูกไว้ด้วยนัยเดียว

๒๗๒. อยู่ไกลห่างต่างฟ้า..ถิ่นอาศัย
ทั้งต่างวัย..กลับพ้องมาข้องเกี่ยว
หนึ่ง..ร้างคนเคียงคู่..ยอมอยู่เดียว
หนึ่ง..เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว..อยู่เดียวดาย

๒๗๓. อัสสาสะในครานิทราสนิท
พาดวงจิตดุ่มด้น..ร่วมขวนขวาย
พลิ้วผ่านผืนเศวตพัสตร์..สะบัดปลาย
จนเกษายาวสยายสะบัดลม

๒๗๔. ล่องลอยสู่ฟ้าใหม่ที่ไกลห่าง
ในท่ามกลาง..หอมหวานแผ่ซ่าน-บ่ม
สุมาลีโค้งค้อม...ใจจ่อมจม-
ลงแนบน้อมอภิรมย์...เกินข่มลา

๒๗๕. สุดรอคอยค่อยเห็นว่าเป็น”เขา”
กี่ภพกาลผ่านเล่าที่เฝ้าหา
เหมือนพิมพ์ภาคฝากมั่นลงสัญญา
ให้ตรึงตราแต่ในน้ำใจเดียว

๒๗๖. สุดอาวรณ์จะซ่อนแล้วในแววเนตร
จึงผันเลศนัยแผ่ให้แลเหลียว
หวังเชื่อมสายสัมพันธ์ช่วยขันเกลียว
ร่วมโน้มเหนี่ยวคำนึงจดถึงกัน

๒๗๗. เหมือนโดดเดี่ยวเปลี่ยวว้างจักจางหาย
แต่เมื่อสายตาประนอม..เข้ากล่อมขวัญ
แฝงอาทรค่าล้ำเป็นกำนัล
ร่วมเสกสรรจินตนาให้ตราตรึง

๒๗๘. อันว่าเล่ห์เสน่หาเมื่อปรากฏ
ก็สุดลดทอนพิษ..ความคิดถึง
ท่วมในอก..เกินคำ..อาจรำพึง
มีแต่ซึ้ง..อาลัย..คอยไหวเวียน

๒๗๙. หลับตาลงแต่ละครั้งก็ยังอยู่
คือรอยอุ่นวาบสู่ไม่รู้เปลี่ยน
จะลบเลือนเหมือนยากเกินพากเพียร
จะกร่อนเกรียน...คงเมื่อขันธ์ถึงวันวาย

๒๘๐. หลับเนตรพริ้มอิ่มแก้มนั้นแกมเรื่อ
ก็โดยเชื้ออาวรณ์..กำจรหมาย
สนองตอบเสน่หาในตาชาย
สบแววฉาย..ก็ถึงเพ้อ..ใจเหม่อลอย

.
.

....สต็อคโฮล์ม....
....ฤดูร้อน...มิถุนายน ๒๕๔๘....

๓๐๒. ใครหนึ่งเดินทอดน่อง...คล้ายท่องเที่ยว
ก้าวไปอย่างโดดเดี่ยว...ดูเปลี่ยวหงอย
หากมั่นคงเพียงพอ..กับรอคอย-
ของอีกใจที่ละห้อย...ตาพลอยชะเง้อ....

๓๐๓. ในสวนสาธารณะที่ชานกรุง
มีใจมุ่งหมายปอง..เฝ้ามองเหม่อ
มีอบอุ่นอ่อนไหว...จะได้เจอ
มีพร่ำเพ้อในอก..สะทกสะท้อน

๓๐๔. ระหว่างเส้นทางเท้า..ย่างก้าวเหยียบ
ก็พูนเพียบอาลัย...เกินไถ่ถอน
เส้นทางทอด..เสน่หา, ความอาวรณ์-
ก็โหมตอน...เติบตั้งเกินรั้งลง

๓๐๕. ละย่างยก..อบอวลทั้งส่วนจิต
ปฏิพัทธ์เริงฤทธิ์..เกินคิดบ่ง
แต่ละเมอครวญคร่ำ..เฝ้าจำนง-
ขอร่วมวงเวียนว้ฏฏ์..เป็นสัตยา

๓๐๖. แต่พ่อยื่นโทรศัพท์..ให้รับสาย
นึกว่าเพื่อนนัดหมาย..กลับคล้ายว่า-
ปลายสายเงียบไปนาน..พอผ่านมา-
พ่อส่งให้เจรจา...ช่วยพาที

๓๐๗. ก่อนจะยินเสียงชาย..อีกฝ่ายหนึ่ง
จนอ้ำอึ้ง..อึงอวลในส่วนที่-
แรงภิรมย์, รอบเขษมความเปรมปรีดิ์-
นั้นล้นปรี่วาบแล้ว..ในแววตา

๓๐๘. เก้อเขินสะเทิ้นไปทั้งใจกาย
หลังแว่วเสียงนัดหมาย..ก็บ่ายหน้า-
ไปลบเลือนทรมาน..ที่ผ่านมา
คลายเงื่อนปมพันธนา..ค้างคาใจ

๓๐๙. เฝ้ารอคอยอ่อนไหวอยู่ในที่-
อ่อนหวานแห่งดวงฤดี..เริ่มรี่ไหล
แต่เมื่อความอ่อนโยน..จากคนไกล
ผ่านมาให้สัมพันธ์อย่างมั่นคง

๓๑๐. ค่อยค่อยผ่านช่อกุสุม..ปวงพุ่มพฤกษ์
โอนรำลึกทุกหลืบ..คอยสืบส่ง
ด้วยความงดงามล้ำ..ผู้จำนง-
ร่วมค้ำคงจุดหมาย..ที่ปลายจร

๓๑๑. ค่อยค่อยผ่านแสงอุสุมอันรุมเร้า
จนหนึ่งเงารูปถวิล..หมายยินอ้อน-
นั้นปรากฏโฉมอยู่..เหมือนรู้วอน-
เว้าในจิตที่รุมร้อน..หันย้อนมา...

๓๑๒. คนสองคน, สองใจ..ความนัย-หนึ่ง
มีซาบซึ้ง, โอนอ่อน, อาวรณ์หา-
มีห่วงเห็น, ห่วงใย, เมื่อไกลตา
อาจพรรณนา...ฤๅถึง-สักครึ่งใจ

๓๑๓. โสตเอย...เมื่อสดับ.ย่อมรับรู้-
ที่เต้นอยู่..แว่วสั่น..จากหวั่นไหว-
อันเร่งเร้ารอบถวิล...เมื่อกลิ่นไอ-
อ่อนโยนของคนไกล..เริ่มใกล้มา

๓๑๔. ลุกขึ้นยืนรับหน้า..สบตา-เขิน
อีกฝ่ายเพ่งมองเพลิน..ก่อนเดินหา
รับไหว้, จับมือไว้...ยิ้ม, นัยน์ตา-
ทอดสบ..เนิ่นนานช้า..รูปหน้านั้น...

๓๑๕. ผกายเนตรลึกล้ำ..ระส่ำไหว
เมื่อหนึ่งหน้าโน้มใกล้..หนึ่งใจสั่น
ค่อยค่อยโอบกอดร่าง..ท่ามกลางพรรณ
จุมพิตแก้มเนียนหนั่น..กล่อมขวัญน้อย

๓๑๖. มองออดอ้อน..สบตา-แววตาเต้น
เกินซ่อนเร้นรติบท...จึงปลดปล่อย-
แรงอาลัย, อาวรณ์ให้ย้อนรอย-
ทดแทนการรอคอย..ละห้อยนั้น

๓๑๗. ใต้อ้อมกอดละม่อมละมุน..แก้มอุ่นแอบ
เมื่อปากหนึ่งโน้มแนบ, ก็แทบสั่น-
กับอ่อนหวานซ่านซึ้ง..เร้ารึง, พลัน-
ก็โลมขวัญอ่อนระทวย..ลงด้วยใจ

๓๑๘. แตะตื่นความซาบซึ้ง..คำนึงหา
ที่โหมบ่า..เกินการณ์จะต้านไหว
จึงสองแขนกระหวัดรอบ..โอบตอบใคร
ด้วยอาลัยเสน่หา..เกินกว่าเร้น

๓๑๙. เรียวปากอิ่มจบแต้ม..ตรงแก้มชาย
เนตรเขียวขาบผ่องผกาย..ก็ฉายเห็น-
ความรื่นรมย์หอมหวาน..ที่ผ่านเป็น
แทนขื่นเข็ญ..เฝ้าหมาย..แต่ฝ่ายเดียว

๓๒๐. แปลกใจตนเหลือเอ่ย...คนเคยอุ้ม-
กลับเร้ารุมใจสาว..พาเปล่าเปลี่ยว-
นั้นเริดร้างห่างกาย, ความดายเดียว-
ทุกส่วนเสี้ยว..ก็ถูกกลบจนลบกลืน

๓๒๑. อบอุ่นในอ้อมกอด..การพลอดพร่ำ
แทนเก็บงำอารมณ์..คอยข่ม-ขืน
การรอคอยละห้อยห่วง..ทุกช่วงคืน
ก็ถูกถมเต็ม-ตื้น ด้วยรื่นรมย์

๓๒๒. ยอมรับว่า..แสนรัก..เสียหนักหนา
มองใกล้ใกล้เต็มตา..ก่อนหน้าก้ม-
ลงมาจบหวานหอม..ใจจ่อมจม-
กับเนตรคมเขียวขาบ..ไหววาบรับ

๓๒๓. หอมหน้าผาก, ตาระยับ..ค่อยหลับพริ้ม-
เรียวปากอิ่มจบซ้ำเป็นลำดับ
แรงอาวรณ์..เริงรุดจนสุดนับ
ตราบระทวยร่างทับลงกับทรวง

๓๒๔. กอดร่างน้อยแนบกระชับอยู่กับอก
เกินถ้อยยกอาจแทนความแหนหวง
ที่หวาดหวั่นเงียบเหงา..ก็เปล่าปวง
จะอาจล่วงกำลังมาสั่งการ

๓๒๕. ซบหน้าแอบ-แนบแขน..เหนี่ยวแขนเกาะ
เรียวนิ้วเลาะไล้แก้ม..คนแย้มหวาน
เหมือนแว่วเพลงแผ่วประโลม..ผู้โฉมคราญ
แก้มเนียนเลือดก็ซ่าน..ขึ้นผ่านตา

๓๒๖. ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน...ผู้เลือนลับ
คิ้วจมูกเนตรระยับ..ราวกับว่า-
ผู้คุ้นเคยแต่ก่อน..ได้ย้อนมา
ตามพันธะสัญญาที่ให้ไว้...

๓๒๗. ค่อยค่อยเหนี่ยวร่างน้อย..ให้พลอยลุก
เรียวร่างพลัน..โผซุก, โถมรุกไล่
ต้องคว้ากอด..ร่างหมุนซบอุ่นไอ
จึงยอมให้จูงย่าง..เส้นทางเดิน

๓๒๘. เดินมาส่งระยะหนึ่งเกือบถึงบ้าน
ช่วงเวลาผันผ่าน..ใช่นานเนิ่น
เมื่ออาวรณ์ลึกล้ำ..ที่ดำเนิน
พาเผชิญ,รับรู้, ร่วมดูแล

๓๒๙. จะมาพบคุณพี่..พรุ่งนี้เช้า
วันนี้เฝ้าหลบเลี่ยง...ก็เพียงแค่-
ขอใครหนึ่งยืนยัน..ไม่ผันแปร
ใจยังคงแน่วแน่..อย่างแท้จริง

๓๓๐. แว่วว่าจะไม่คอยให้เรียนจบ
จะมาพบ, พาทีกับพี่หญิง
จะขอขวัญเนื้ออ่อน..ไว้ผ่อนพิง-
หัวใจและทุกสิ่ง..จนตราบวาย

๓๓๑. แสนอาวรณ์อ้อยอิ่ง..ใจหญิงสาว
เมื่ออุสุม..อบอ้าวนั้นผ่าวผาย
เรียวนิ้วแตะลูบไล้..อกใจชาย
ตาสบตา..เชื่อมผกายเป็นหมายเดียว

๓๓๒. วัยเพิ่งย่างสิบเก้า..หากเงาร่าง-
รูปสรรพางค์เนียนนวล..ทุกส่วนเสี้ยว
งามเอยราวดั่งยูง...รูปสูงเพรียว
เนตรขาบเขียวก็ลึกล้ำเป็นกำลัง

๓๓๓. คนเป็นแม่ชะแง้มองจับจ้องดู
เห็นแปลกอยู่..เนตรวาบแววปลาบปลั่ง
หน้าตาก็เริงรื่นสดชื่นดัง-
ราวว่าความสมหวัง..เปล่งทางตา

๓๓๔. พรุ่งนี้..จะมีคนมาหาแม่
ปากพูด..เบือนหน้าแล..ชะแง้หา-
จนแม่กอดไว้มั่น..ให้หันมา-
มองค้นหา..เพียงครู่ก็รู้นัย

๓๓๕. พี่เขา-ใช่ไหม...ที่จะมา
เยี่ยมเยียนธรรมดา..หรือว่าไม่ ?
แล้วลูกรู้เรื่องอ้างได้อย่างไร
หรือออกไปพบกัน...ในวันนี้...

๓๓๖. วันรุ่งขึ้นพาแม่..มาแต่เช้า
คนแอบเฝ้า..ชื่นกมล..เสียล้นปรี่
ก่อนค่อยเผยปรารถนา..บอกท่าที
ค่อยค่อยชี้ให้เห็นความเป็นไป

๓๓๗. แว่วเสียงแม่-ยิน-เห็นว่าเอ็นดู
น้องชายผู้..มุ่งมั่นไม่หวั่นไหว
หากยังเด็กเล็กนัก..ก็หนักใจ
เกรงยังไม่เหมาะพ้อง..จะครองเรือน

๓๓๘. จนสบแววอาลัย..ก็ใจอ่อน
แต่ละตอน..สีหน้า..แววตาเจื่อน
ภาพเนตรลูกออดอ้อน...ราวย้อนเตือน
วาบวามเหมือนดลใจ...ทำให้ยอม

๓๓๙. ให้คุณแม่อยู่คุยกับคุณพี่
และใครที่เนตรเคลียคลอ..ร่วมหล่อหลอม
ผ่องผกายหวานล้ำ..ให้ด่ำดอม
ค่อยจูงมือผ่านหย่อม..พะยอมพรรณ

๓๔๐. นานช้าแต่จำพรากเหมือนจากลับ
จนรอบวัฏฏ์เวียนกลับ..ร่วมรับ..ขวัญ
นานช้าแต่สบเนตร..รู้เลศกัน
นับนานนั้น..แค่คาบช่วง..สองดวงใจ


อวสาน