ยามสุรีย์ หรี่แสง สำแดงฤทธิ์
เร่งมืดมิด มาคลุม เป็นกลุ่มก้อน
แว่ววิเวก หวาดหวั่น อกสั่นคลอน
ก่อกลัดกลุ้ม รุ่มร้อน เข้าชอนไช..
..อยากอัดอั้น อัสดง ตรงขอบฟ้า
อยากสื่อสั่ง รังสิมา โปรด..อย่าได้
ริบหรี่ดับ ลับเลือน คล้อยเคลื่อนไป
คงเดชไว้ เถอะหนา เจ้าภากร..
..กลัวโศก-เหงา เร้าร่วม เจ็บท่วมท้น
ให้รวดร้าว ระคน จนเหนื่อยอ่อน
กลัวทดท้อ ทรมาน มารานรอน
จนช้ำชอก ซอกซอน..นอนระทม
......เมื่อ สุริยน ย่ำสนธยา
ม่านนภา ราตรี คลี่มาห่ม
หริ่งเรไร กรีดก้อง ร้องระงม
แผ่วสายลม พัดผ่าน สท้านกาย
เสียงนกแสก แหวกแทรก ระแวกเถื่อน
อยู่บนเรือน คนเดียว เสียวอิ๊บหาย
มานอนเฝ้า เหย้าชาน ที่บ้านยาย
แกเพิ่งตาย เป็นศพ ครบเจ็ดวัน
...ยากูซ่า....
ม่านนภา ราตรี คลี่มาห่ม
หริ่งเรไร กรีดก้อง ร้องระงม
แผ่วสายลม พัดผ่าน สท้านกาย
เสียงนกแสก แหวกแทรก ระแวกเถื่อน
อยู่บนเรือน คนเดียว เสียวอิ๊บหาย
มานอนเฝ้า เหย้าชาน ที่บ้านยาย
แกเพิ่งตาย เป็นศพ ครบเจ็ดวัน
...ยากูซ่า....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
