.jpg)
สองมือสมองเร่งเราเก่งแท้
กอบกรวด..เกร็ดหินแปร..กลายเป็นแก้ว
นานนมซมซานห่อนผ่านแผ้ว
ห่างหาย..สหายแล้ว..ว่าไปไย(ใย)
วันหนึ่งวันนั้นเสี้ยวพระจันทร์ผ่อง
เราร่วมเหม่อเฝ้ามองเมฆค่ำสมัย
ฉ่ำชื่นรื๋นเริงอารมณ์ใน..
เฟื้องฟุ้งหฤทัยนั้นสักครา
ส่วนหนึ่งลิขิตจิตยังข้อง
คือต้องห่วงจิตขนิษฐา
วูบหนึ่งจึงน้อมจิตมา
ปรารถนาบอกให้เห็นเป็นคำ
เนิน จำราย
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
25 เมษายน 2024, 05:42:PM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: มิ่ ง มิ ต ร ข อ ง ฉั น (อ่าน 9930 ครั้ง) |
| ||||||||||
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
Email:
