สิบลมบนฝนฟ้าโชยมาทัก
ร้อยลมรักชักพาอุราล่อง
พันลมลวงร่วงหล่นปนเนืองนอง
หมื่นครอบครองความช้ำสุดกล้ำกลืน
เมื่อไหร่หนอลมหนาวที่พราวพร่าง
หยุดเยื้องย่างโบกโบยโปรยหยิบยื่น
ให้คนรักชักชวนรีบหวนคืน
มาเริงรื่นชื่นฉ่ำหยุดคร่ำครวญ
ให้ความรักภักดีที่เคยให้
ถ้วนทรวงในให้มีอย่างถี่ถ้วน
อวลกลิ่นหอมแห่งรักปักอบอวล
ชมชื่นชวนนวลปรางที่ห่างชม
ลมหนาวจ๋า อย่าพัดสะบัดไหว
ลมหนาวใจ ให้ฝืนความขื่นขม
อบอุ่นกายหายห่าง หยุดพร่างพรม
ความระทมถมห่าง หยุดพร่างพราย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
