เสกสรรถ้อย ร้อยพาที เป็นคีตะ
ใช้อุระ ประดิษฐ์ ลิขิตเสียง
กลั่นหยาดหยด รสฉ่ำ แนบสำเนียง
เจื้อยเจรียง เพียงเธอ เสมอใจ..
..ท่ามราตรี คีตา ฝ่าแสงโสม
เข้าบรรโลม-ไล้..นาง ซึ้งบ้างไหม
บรรเลงพลิ้ว พร่างพรม ห่มหทัย
ขอ..แก้มใส โสมนัส..ณ บัดดล
^ผมเขียนกลอนนี้ขึ้นจากการคิดถึงใครคนหนึ่ง
จึงขอมอบกลอนนี้ให้กับ"เธอ"คนนั้น^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
