จันทร์คืนแรม แหว่งเว้า ช่างเหงายิ่ง
ดั่งทุกสิ่ง แคล้วไป ไม่เกื้อหนุน
เมื่อรักร้าง ห่างไกล เหมือนใจพรุน
ไร้อบอุ่น เปล่าเปลี่ยว สุดเดียวดาย..
→♡←
ช่างมืดมัว หม่นไหม้ เมื่อใจหนึ่ง
เคยตอกตรึง ลิ่มรัก แล้วหักหาย
ความอาวรณ์ อ่อนหวาน เคยผ่านกาย
แต่สุดท้าย ทิ้งห่าง จนร้างไกล
→♡←
บุหลันเลือน ร้างลับ ดับไปแล้ว
ดวงโสมแก้ว งามงด อันสดใส
จันทร์สีหม่น หล่นร่วง จากห้วงใจ
สิ้นอาลัย ต้องจาก พรากนิรันดร์..
หนึ่งโสม
๒๖.๑๑.๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
