.jpg)
หนุ่มน้อย
หนุ่มเอ๋ยหนุ่มน้อย
ประดิดประดอย “ข้าว , หมาก”ฝากตาหวาน
สำรับสำเร็จเสร็จใหม่ยกใส่พาน
ตะลีตะลานมุ่งตรงผ่านดงรัก
ประด๋าวประเดี๋ยวเหลียวหาเห็นหน้าสาว
สะบัดร้อนสะบัดหนาวขวยเขินหนัก
พิพักพิพ่วนทวนสมองสักสองพัก
ละล่ำละลักหนุ่มลืม “ปูน”ทูนหัวเอย
ใจห่วง
ทางเอ๋ยทางไกล
ฉะนั้นไฉนย่อมเห็นเป็นฉันนั้น
ประคับประคองสังขารมานานวัน
ผจญผจัญอักโขโรคาภัย
กระฉับกระเฉงกระโดดข้ามต้านความแก่
กระเหม็ดกระแหม่ละลดเผื่อหมดสมัย
กินหยูกกินยาแทนหมากกระชากวัย
พลังพลานามัยสดใสเอย
เนิน หนุ่มน้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
