พสุธาหน้าแล้งน้ำแห้งผาก
แสนตรำตรากยากไร้ในวิถี
สักหยาดหยดรดใส่ให้ปัฐพี
ก็ไม่มี..พิภพสบลำเค็ญ
คล้ายวัฎฎะคละเคล้าเศร้าปนสุข
ถึงคราวทุกข์จุกในไร้ใครเห็น
ธรณีพลีพร่องต้องกระเด็น
ขาดน้ำเป็นแรงใจมาใฝ่จุน
ภาณุมาศสาดส่องต้องกระทบ
ยากลี้หลบพบปะชะตาหมุน
แตกระแหงแห้งโหยโรยเซซุน
กลายเป็นฝุ่นขุ่นล่องท่องตามลม
อยากหาที่อิงซบคราพบแพ้
เกินสุดแก้แผลใจได้แต่ข่ม
ฝากสุนทรอ้อนถ้อยปล่อยปลดปม
มิงามสม...ขมแท้...แค่"ละอองดิน"
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
