ความคิดถึงตรึงตราอุราหม่น
คิดเสียจนดวงใจเริ่มไหวหวั่น
เธอหลบลี้หนีหายไปหลายวัน
ดั่งดวงจันทร์คืนแรมมิแซมดาว
อีกไม่นานวันเพ็ญจะเด่นฟ้า
อยากเห็นหน้าคนงามดับความหนาว
เห็นแต่เพียงฟากฟ้าดาราพราว
นี่ก็คราวข้างขึ้นไยมึนตึง
กลับมาเถิดดวงใจอย่าไปลับ
เฝ้านั่งนับคืนวันอย่าปั้นปึ่ง
ใจพี่คงแหลกเหลวแน่เอวกลึง
หาก “โสมหนึ่ง”ไม่มาขอลาตาย
“ไพร พนาวัลย์”
ความคิดถึงคนึงหาอุราหมอง
ใครร่ำร้องเอ่ยเอื้อนว่าเดือนหาย
คงหูแว่วแล้วเราก็ตาลาย
แสงส่องฉายป่าดงพงพนาฯ
จันทร์สีหม่นพ้นลับกลับแดนสรวง
พอกาลล่วงจักเคลื่อนเยือนเวหา
โสมคืนแรมแซมข้างดาริกา
แสงมิจ้า..จันทร์เลือนเหมือนลับไป..
พนาวัลย์วอนฟังบุหลันก่อน
อย่าราญรอนชีพลับดับไฉน
พอข้างขึ้น"โสมหนึ่ง"มาเยือนใหม่
ขอพง"ไพร"พี่ชายคลายฤดี
หนึ่งโสม..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
