จะโอบอุ้มปทุมงามแม้ยามหมอง
พาลอยล่องชลนาถึงฟ้าพรุ่ง
โดยมิเด็ดหมายดอมแม้หอมปรุง
เพียงผดุงดอกงามถึงยามโรย
คอยกล่อมขวัญวันคืนหวนชื่นสุข
เปลื้องปลดทุกข์ทาบทาล้าระโหย
รอพิรุณหล่นสายฝนปรายโปรย
หวังเจ้าโชยกลิ่นชื่นด้วยรื่นรมย์
ปทุมน้อย ลอยร่าง หว่างอ้อมสินธุ์
อบอุ่นจินต์ ยิ่งนัก ปกปักห่ม
ฝุ่นละออง ต้องคละ ปะทะลม
เกิดแต่ตม ชมเคียง เพียงธารา
คอยหล่อเลี้ยง เสี่ยงภัย ที่กรายกล้ำ
แสนสุขล้ำ สิ่งใด ไม่เหนือกว่า
เรือคนพาย หมายมอง จ้องเด็ดคว้า
เรียกเสียงถี่ นทีจ๋า พาหนีที
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
