.jpg)
เห็นเขาทำเธอโศกดังโลกไห้ อยากจะใช้แขนสองตระกองขวัญ เห็นหยาดฉ่ำน้ำตาเพราะจาบัลย์ อยากจำนรรจ์คำมอบเพื่อปลอบใจ สรรพสิ่งผันแปรนั้นแน่นัก แล้วความรักจะเที่ยงแท้แน่ไฉน ถึงตัดบัวอาจเหลือซึ่งเยื่อใย เขาจากไปก็อาจย้อนกลับคอนคืน จงทบทวนหวนคิดยามผิดหวัง เพื่อก่อเกิดพลังในครั้งอื่น อาจวันรุ่งพรุ่งนี้ที่หยัดยืน จะได้ชื่นชมรักด้วยภักดี Shumbala  | บัวเริ่มบาน นานเนา ก็เฉาห่อ เริ่มเรียวฝ่อ รอโรย โดยวิถี พะยอมสิ้น กลิ่นรื่น ชื่นฤดี ภมรหนี ตีจาก มิอยากแล ผกาอื่น ชื่นสด รสกลิ่นสี ภุมรี รี่เวียน เฝ้าเพียรแหย่ หยอกเย้ายั่ว ยวนยิ้ม จนอิ่มแปร้ มิหันแคร์ บัวบึง เคยซึ้งมา สลดใจ ให้ท้อ คอเริ่มหัก ไร้ซึ่งหลัก ประคอง ต้องก้มหน้า หากพี่ชาย ใจจิต คิดเมตตา สองแขนคล้าย ธารา พาพยุง "ดิน" |
จะโอบอุ้มปทุมงามแม้ยามหมอง
พาลอยล่องชลนาถึงฟ้าพรุ่ง
โดยมิเด็ดหมายดอมแม้หอมปรุง
เพียงผดุงดอกงามถึงยามโรย
คอยกล่อมขวัญวันคืนหวนชื่นสุข
เปลื้องปลดทุกข์ทาบทาล้าระโหย
รอพิรุณหล่นสายฝนปรายโปรย
หวังเจ้าโชยกลิ่นชื่นด้วยรื่นรมย์
พาลอยล่องชลนาถึงฟ้าพรุ่ง
โดยมิเด็ดหมายดอมแม้หอมปรุง
เพียงผดุงดอกงามถึงยามโรย
คอยกล่อมขวัญวันคืนหวนชื่นสุข
เปลื้องปลดทุกข์ทาบทาล้าระโหย
รอพิรุณหล่นสายฝนปรายโปรย
หวังเจ้าโชยกลิ่นชื่นด้วยรื่นรมย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
