นั่งร้องไห้ร้องห่มเพราะตรมโศก
ดั่งถูกโขกถูกสับจนตับสั่น
ใจถูกล้วงถูกควักไร้หลักยัน
ถูกบีบคั้นจนแตกจนแหลกลาญ
เพราะหลงรักหลงฝันในวันชื่น
สุดกล้ำกลืนลื่นไหลจนใจด้าน
หลงศรัทธาเมามัวเจ้าตัวมาร
ที่พล่าผลาญดวงใจจนไร้แรง
ร้องไห้เถิดอยากร้องให้ก้องฟ้า
ให้น้ำตาหลั่งไหลจนใจแห้ง
ล้างลูกตาของเจ้าที่เศร้า,แดง
แล้วพลิกแพลงบินตรง...ก้าวลงคาน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
