.jpg)
......ยาม..บุหลัน....เอ่ยวาจาขอลาจาก
...น้ำตาพรากไห้ระคนหม่น..สลัว
...ด้วยหัวใจที่ไหวหวั่นผูกพันพัว
...กล้ำกลืนกลั้วสู่เส้นกาล....ขนานกัน
เหลือเพียงความจดจำอย่างซ้ำซาก
เทียวฝังรากฝากรู้สึกที่นึกหวั่น
จันทร์มิเคยจางจากใจให้จาบัลย์
ท่ามกาลผันแปรผวน..มิหวนคืน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
