เห็นสายฝนหล่นพรำจนฉ่ำฟ้า
พสุธาเจิ่งนองทั่วท้องถิ่น
หรือว่าท้องนภาน้ำตาริน
ลงซบดินหินผาให้ร่าเริง
ทำไมหนอนวลน้องที่ปองรัก
ไม่ประจักษ์รักมุ่งว่ายุ่งเหยิง
ดวงใจพี่นี้เพริดจนเปิดเปิง
ไม่บันเทิงเจิ่งนองดั่งท้องนา
คิดถึงน้องเหลือเกินคงเดินเที่ยว
อยู่คนเดียวเหงาหงอยเฝ้าคอยท่า
อยากพบหน้าคนดีของพี่ยา
เป็นขวัญตาชาวดินอยู่ถิ่นไพร
“ไพร พนาวัลย์”
...คิดถึงพี่ เช่นกัน ฝันอยากเที่ยว
มิอยากอยู่ คนเดียว เปลี่ยวรู้ไหม
สายฝนเหมือน เตือนติด ในจิตใจ
หมั่นคิดถึง คนไกล ผู้ใจดี...
...ติดฝนทน อยู่ได้ โดยไม่คิด
ว่าต้องติด อยู่นาน มานป่นปี้
คิดจะเที่ยว หมดหวัง แม้ตังค์มี
นึกขึ้นมา ทุกที She ต้องช้ำ...
☆ รัตนาวดี ☆
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
