อ่านกระทู้ รู้สึก นึกเกรงขาม
ผ่านสงคราม ชีวิต จิตแกร่งกล้า
ทั้งสุขโศก โชคร้าย ภัยกรายมา
มิย่อล้า ท้าสู้ รู้ดำแดง
ทั้งศึกเหนือ เสือใต้ ไปรอบด้าน
มิเคยย่าน ละย่อ บ่นท้อแหยง
ผู้ชนะ สิบทิศ อย่าคิดแซง
เดี๋ยวพ่อแว้ง ด้วยหมัด อัดไปกอง
แพ้อย่างเดียว เทียวนี่ เป็นที่รู้
วัยคุณปู่ สู้ฟัด ถนัดคล่อง
เจอสำรวย หมวยสาว ขาวอองตอง
กระหยิ่มย่อง จ้องปลื้ม ชอบลืมตัว
ผ่านสงคราม ชีวิต จิตแกร่งกล้า
ทั้งสุขโศก โชคร้าย ภัยกรายมา
มิย่อล้า ท้าสู้ รู้ดำแดง
ทั้งศึกเหนือ เสือใต้ ไปรอบด้าน
มิเคยย่าน ละย่อ บ่นท้อแหยง
ผู้ชนะ สิบทิศ อย่าคิดแซง
เดี๋ยวพ่อแว้ง ด้วยหมัด อัดไปกอง
แพ้อย่างเดียว เทียวนี่ เป็นที่รู้
วัยคุณปู่ สู้ฟัด ถนัดคล่อง
เจอสำรวย หมวยสาว ขาวอองตอง
กระหยิ่มย่อง จ้องปลื้ม ชอบลืมตัว
"ดิน"
ว่าจะหยุดแล้วเชียวดันเหลียวเจอะ
สมองเลอะมึนงงมันตรงขั้ว
ทั้งหมวยขาวอองตองจ้องตามัว
อยากเนียนัวน้องนางตายช่างมัน
แต่มาคิดอีกทีไม่ดีแน่
เพราะเราแก่เกินแกงไม่แข็งขัน
เดี๋ยวเจอะม้าพยศคงหมดกัน
วิ่งไม่ทันครึ่งทางแทบปางตาย
อันความรู้ท่วมหัวตัวไม่รอด
มันส่ายสอดตอแยจึ่งแพ้พ่าย
หลงรูป,เสียง,กลิ่น,รส,อย่างหมดลาย
ช่างน่าอายตัดไม่ขาดอยากปาดคอ
จะไปนั่งภาวนาในป่าลึก
ก็รู้สึกห่วงสาวเจ้าจริงหนอ
ว่าพี่ตัดช่องน้อยไม่คอยรอ
พี่จึงขอ“หยุดพัก”เพราะรักเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
