"เรา"จึงขอ “หยุดแล้ว” เพียงแก้วตา
“ไพร พนาวัลย์”
เราหยุดแล้ว...ท่านล่ะ?
ฉันและเธอเจอกันวันฝนตก
กินหนมครกร่วมจานงานผ้าป่า
มือชนมือมิหลบตาสบตา
เหลืออีกฝายื้อแย่งแบ่งครึ่งกิน
รู้ความจริงหญิงจ้องนั้นน้องเพื่อน
ติดตามเยือน"สายผ่าน"ถึงฐานถิ่น
กระท่อมเก่าเสาไผ่ไม้ฝังดิน
หลังคาปลิ้นหดแห้งแรงตะวัน
เธอทักทายพรายพริ้มยิ้มระรื่น
หยิบตักยื่นน้ำเย็นเห็นเต็มขัน
มือยกดื่มปลื้มใจใฝ่สัมพันธ์
ตั้งแต่นั้นวนเวียนเพียรพบเธอ
จากชอบพอต่อเติมเพิ่มพันผูก
จากมิตรถูกถักทอรอเผยอ
จากวันเยือนเดือนปีที่เจอะเจอ
รักเสมอคิดถึงจนซึ้งทรวง
แรกพิสุทธิ์หยุดลง ณ ตรงนี้
หนึ่งฤดีเอออวยด้วยหวงห่วง
เธอล้ำค่ากว่าทองของทั้งปวง
ตราบสิ้นดวงชีวัน"ฉันรักเธอ"
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
