สู้ชีวิตมานานจนพาลเบื่อ
จนเหลือเฟือบทเรียนที่เขียนอ่าน
ดับกิเลส,ตัณหา,มารอนราน
ดั่งบัวบานขานรับอโณทัย
ตา เห็นรูปวูบวาบจนซาบซ่าน
หู ยังพาลยินเสียงที่สดใส
จมูก ชอบดมกลิ่นประทิ่น,ไอ
ลิ้น ชอนไชรสหลากที่อยากทาน
กาย นี้ชอบสัมผัส,รัด,อ่อนนุ่ม
ใจ ร้อนรุ่มทุ่มสุขสนุก,ร่าน
ไม่สำรวมอินทรีย์ที่บงการ
ยังลนลานสานต่อ “พอ”ไม่เป็น
นี่แหละหนอชีวิตพิชิตโลกย์
ทั้งสุขโศกปนเศร้าเพราะเราเล่น
ไม่เอาจริงเอาจังทั้งเช้าเย็น
จึ่งลำเค็ญเพราะใจมันไม่พอ
เพราะตัดโลกย์ไม่ขาดอนาถนัก
มาพบรักอีกหนเหลือทนหนอ
เธอสวยสดงดงามยามเคลียคลอ
"เรา"จึงขอ “หยุดแล้ว” เพียงแก้วตา
“ไพร พนาวัลย์”
เราหยุดแล้ว...ท่านล่ะ?
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
