ชื่อบทกลอน : คำสารภาพ
ผู้แต่ง : ประภาคาร
วันนี้.. ปีที่เพิ่งผ่าน ณ ลานจอดรถ
ฉันเพิ่งเดินออกจากตลาดสด..สองมือถือถุงใหญ่ๆ
วันนั้นรถเสียต้องเรียกรถตุ๊กๆไป...
ยืนอยู่ครู่ใหญ่ๆ ฝนเริ่มเทลงมา
รีบวิ่งไปแอบที่ตรงมุมตึก
ใจเต้นระทึกทำไงดีหว่า..
เห็นรถสองแถวของเธอผ่านมา
คนขับถามว่า..ให้ช่วยไหมจ๊ะคนดี
ผู้ชายอะไรพิกล
ไม่เคยเห็นกันสักหน..มาทำเป็นหลี
แต่หนาวก็หนาว เลยบอกว่า เอ้า..ลองดูสักที
สองแถวอย่างนี้..ไม่เคยใช้บริการ
เธอเรียกให้นั่งข้างหน้า
แล้วบอกฉันว่า นี่..ที่นั่งของคนตาหวาน
นึกมานึกไป..เอ๊ะ !! ทำไมไม่ยักรำคาญ
เธอไปส่งถึงหน้าบ้านตอนฝนหยุดพอดี
รุ่งขึ้นต้องไปมหาลัย...
จะเรียกแมงกะไซด์ดีไหมนี่
เพื่อนที่จะมารับก็ไม่มาซะที
โอ้..สายแล้วนี่ จะทำไงกัน
เดินออกจากบ้านไปตายดาบหน้า
พอโผล่ออกมา อ้าว สองแถวรอใครอยู่นั่น
จ้องมองอีกที อุ๊ย..เป็นคน คนเดียวกัน
เธอบอกว่าให้เหมาทั้งคัน..จะไม่รับใคร
มองซ้าย มองขวา หน้าตาตระหนก
กลัวเธอพาไปหมกไว้ข้างป่าไผ่
รีบบอกเธอว่า..ไม่ไป..ขอบใจ
เธอถามว่าทำไม..หรือรถผมไม่หรูพอ
ในใจก็คิดสงสาร
แต่นึกถึงตำนานของหนุ่มรุ่นพ่อ
ไม่อยากจะเป็นผู้หญิงกำมะลอ
สายตาเธอพ้อ..ส่วนฉันได้แต่ยืนมอง
ยื่นซีดีให้เธอหนึ่งแผ่น
ไม่ใช่ ”บานเย็น รากแก่น” ... เสียงนั้น ” ศรเทพ “ เป็นเจ้าของ
ขับรถสองแถวรับ-ส่งเนื้อทอง...
พี่จ๋า..คือว่าน้อง ชื่อแอ๋ว..เป็นลูกสาวพ่อขุนรามฯ
~ ประภาคาร ~
9 ส.ค. 2556
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
