Re: ประกวดแต่งกลอนเปล่า --สายฝนกับคนเหงา-- หมดเขตส่ง 15 สค. 56

สายฝนกับคนเหงา

สายฝน
การก่อเกิด…ความปวดร้าว
จากมหาสมุทร
จากแม่น้ำลำธารหนองบึง…
แสงแดดแผดเผาป่นไหม้จาบัลย์
ระเหยสู่ห้วงฟ้ากว้าง…ระเหิดไอหมอก
เกาะกลั่นจับเกล็ดนับโกฏิล้านเม็ดแต้มแต่งรังสรรค์รูปเค้าเรื่อยล่องเลื่อนไหล
...ปีกแห่งเสรีปุยขาวนุ่นและทึบเทา...ลอยฟ่อง...
...ทักทายฟ้าสวย...รุ้งงาม...ดาริกา...ศศิธร...เริงระบำโล้ล่องผ่านทิวาและรติกาล
…อยู่ในชั่วขณะหนึ่งของการเกิดก่อ...ไม่นาน...

ทิวากรเกรี้ยวร้าย...ฟาดเปรี้ยง
พรูพราวร่วงหล่นเกลื่อนคว้างละล่อง...
วาโยกระแทกกรรโชกรวงเม็ดแตกพรายพร่างมืดมิด...ทะมึน...ทมิฬ
ฝนโกฏิล้านเม็ดพรากดิ่งจากฟากฟ้าร่วงสู่ดิน...เป็นเม็ดๆ ทีละเม็ดๆ
ทีละเม็ดๆ กระแทกดิน…ทีละเม็ดๆ กระแทกดิน…
ฝนเอย...เจ้าคงเหงาดายเดียว
เช่นดังตัวข้า
เจ้าเหงา...ในท่ามกลางเม็ดรวงนับโกฏิล้านพรมปรกฟ้ามืดมิดยามร่วงสู่ดินแยกปรายทีละเม็ดๆ
ข้าก็เช่นกัน...
คนเหงา...ในท่ามกลางคลื่นมนุษย์นับพันล้านคนบนโลกใบนี้…ที่อาศัยอยู่ใต้ฟ้าร่วมแผ่นดินเดียวกัน
แต่ยามนี้ข้าอยู่เดียวดาย...เช่นเดียวกับเจ้า...
ข้าถูกพรากจากเพื่อนมนุษย์...เหงาเดียวดาย
เจ้าถูกพรากจากเพื่อนเม็ดรวงฝน...เหงาเดียวดาย
โศกนาฏกรรมแห่งความเหงาร้าย
ที่เราต่างถูกกระทำให้...เหงาเดียวดาย
เจ้าเม็ดฝนเหงา
ข้าคนเหงา
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
อ้างว้าง...เคว้งคว้าง...เหงาร้าย...
...เหงาเดียวดาย...

***ไม่ร่วมส่งประกวดจ้า...เขียนให้อ่านเล่นๆ หรืออ่านเป็นกับแกล้มก็ได้ ไม่ผิดกติกา