.jpg)
ชื่อบทกลอน *สายฝนกับคนเหงา*
ผู้แต่ง saknun
สายฝนพรำค่ำคืน ยืนหนาวเหน็บ
ลมพัดแรง เห็นลูกเห็บกระจายขาว
นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไร้แสงดาว
ทนปวดร้าวอยู่นาน กว่าผ่านไป
เมฆลอยทมึนกว้างไกล สุดสายตา อยากจะฉุดกลับมา
ให้สว่างไสว
เหมือนคนเหงารอคอยความหวงใย
อยากจะก้าวเดินออกไปไม่หวนคืน
แต่ต้องหยุดที่ฝนกระหนำตก ฝนคงเล่นตลกไม่ให้ฟื้น
เลยต้องเศร้าเหงาใจไหม้ขมกลืน
รอวันชื่น ฝนจางคงห่างไกล
อยากจะบอก กับฝน ข้าคนเหงา
ทำให้เศร้า ฤดี นี้หมองไหม้
เจ้่าถึงโปรย เป็นสาย ไร้เยื้อใย
ไม่สนใจ ใครเหงา เศร้าอุรา
ผู้แต่ง saknun
สายฝนพรำค่ำคืน ยืนหนาวเหน็บ
ลมพัดแรง เห็นลูกเห็บกระจายขาว
นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไร้แสงดาว
ทนปวดร้าวอยู่นาน กว่าผ่านไป
เมฆลอยทมึนกว้างไกล สุดสายตา อยากจะฉุดกลับมา
ให้สว่างไสว
เหมือนคนเหงารอคอยความหวงใย
อยากจะก้าวเดินออกไปไม่หวนคืน
แต่ต้องหยุดที่ฝนกระหนำตก ฝนคงเล่นตลกไม่ให้ฟื้น
เลยต้องเศร้าเหงาใจไหม้ขมกลืน
รอวันชื่น ฝนจางคงห่างไกล
อยากจะบอก กับฝน ข้าคนเหงา
ทำให้เศร้า ฤดี นี้หมองไหม้
เจ้่าถึงโปรย เป็นสาย ไร้เยื้อใย
ไม่สนใจ ใครเหงา เศร้าอุรา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
