ชื่อบทกลอน : เดียวดายในวันฝนตก
ผู้แต่ง : หนามทุเรียน



บางคราวอยากถามว่า
ทำไมฟ้าถึงร้องไห้
นอกจากกฎเกณฑ์ที่ธรรมชาติต้องเป็นไป
ยังมีความหมายใด...ซ่อนในสายฝนพรำ

บางคราวอยากถามตัวเองว่า
ทำไมถึงชอบมองฟ้า...ในช่วงเวลาที่บอบช้ำ
ในยามที่ฝนโปรยปราย....ทำไมเป็นช่วงที่ความเดียวดาย...ท่วมท้นความทรงจำ
แต่แล้วก็ได้คำตอบจากความเจ็บช้ำ....ว่าเป็นเพราะคำบางคำ...ยังมีค่าต่อความทรงจำและหัวใจ

วันนี้  ฝนทำท่าว่าจะตกหนัก
คงนั่งนับเม็ดฝนสักพักใหญ่
ปล่อยให้น้ำตาไหลปะปนกับน้ำฝนเย็นเยียบใจ
เผื่อว่าฟ้าหลังฝนจะสดใส...และหัวใจของฉันจะเป็นแบบนั้น.