ชื่อบทกลอน : เ ก้ า อี้ ผ้ า ใ บ ใ น ล า น ท ร า ย
ผู้แต่ง : รการตติ
เ ก้ า อี้ ผ้ า ใ บ ใ น ล า น ท ร า ย
ผ่านเรื่องราวมากมาย ปลายทางฝัน
วางคู่..วางคี่.. ระเกะระกะ ปะปนกัน
เ พี ย ง คู่ เ ดี ย ว เ ท่ า นั้ น สั น ท น า
ผ่านแดดแผดเผา เงากลางร่ม
เธอห่มลมแฝง แรงไหมหนา
เดือนก่อน ~ แดดเผา เราเหว่ว้า
ห รื อ ว่ า ห น้ า ฝ น ค น เ ป ลี่ ย น ทิ ศ
จึงทิ้งเก้าอี้ที่เคยนั่ง
กระทั่งค่ำชืดมืดสนิท
ต า ก ฝ น ต่ อ ไ ป อ ย่ า ง ไ ร้ มิ ต ร
เพียงรอยใกล้ชิดเคยนิทรา
รอยนอนก่อนนั้นวันแช่มชื่น
ลิบตา กลายอื่นฝืนยิ้มร่า
เก้าอี้ย้อนคำจำนรรจา
ที่เคยเกี้ยวพาท้าแสงเดือน
ลานทราย ก ล า ย เ ล ะ ส ะ เ ป ะ ส ะ ป ะ
เรียงราย ร ะ เ ก ะ ร ะ ก ะ อย่าง ก ล า ด เ ก ลื่ อ น
เก้าอี้คู่เก่า กลับกลาย เหมือนย้ายเรือน
วานเก้าอี้ผ้าใบอย่าเบือน เพื่อนคู่ใจ
จัดการแต่งแต้ม ก ร ะ แ อ ม ฝั น
ให้เก้าอี้คู่นั้นกลับมีสีสดใส
เผื่อผู้ซึ่งแรมบาง จากทางไกล
พักผ่อนก่อนใคร ใต้ร่มเงา
ลานทรายอย่ายุ่ย คุยกันก่อน
เก้าอี้ออดอ้อน จะงอน เ ห ง า
เ ร า จ ะ คุ ย เ พี ย ง เ สี ย ง เ บ า เ บ า
อย่าเพิ่งบอกเล่า......เดี๋ยวใครเขาได้ยิน ~
ขอบคุณภาพจาก Watercolour Florals ครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
