ต้องมีสักวัน
เฝ้ารอใครสักคนบนทางถ่าง
ก็รออย่างหงอยเหงาบนเถ้าฝัน
ใครหนึ่งคนที่ทนรอท้อนานวัน
ไม่เห็นความสำคัญคั่นคั้นใจ
เขาเมินมองม่องหมองสุดร้องกู่
เขาไม่รู้ลู่รูหรูหรู่ไหน
มิเหลือบแลแหล่แล่แหลฤทัย
เราหมองไหม้ไหมใหม่ไม่ดูแล
เถอะสักวันฉันนี้นี่หนีหลบ
มิขอพบกับใครไม่แยแส
เมื่อไม่ใส่ใจกันสัมพันธ์แปร
ก็เหลือแค่ความหลังที่สั่งลา
แต่งโดย Orion264(มือขวา)
๑๔ มิย ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
